ကမ္းရွာငွက္ (ၿငိမ္းေအးအိမ္)

ကမ္းရွာငွက္
ကမ္းရွာငွက္ (ၿငိမ္းေအးအိမ္)

(၁)
မွတ္ခ်က္။ ။ မူရင္းစာမ်က္ႏွာ(၁) image file အား ဖြင့္မရပါသျဖင့္ ၎ စာမ်က္ႏွာအားခ်န္လွပ္၍ စာမ်က္ႏွာ(၂)၊(၃)ႏွင့္(၄) ကိုသာ ေဖာ္ျပခြင့္ရပါသည္။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ႏွလံုးသားေတြခမ်ာ ဘယ္လိုရွိၾကရွာမလဲ။ “ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ” ေမးခြန္းေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အဆံုးသတ္သြား ၾကမွာလဲ။ တလက္လက္ တရြဲရြဲ ပုလဲလံုးေတြအတြက္ အစေတးခံလိုက္ရတဲ့ ကမာေကာင္ေတြကို ဘယ္သူ သတိရဖူးသလဲ။ ပိတ္ထားတဲ့မ်က္ခြံေအာက္မွာ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ ၀ဲလွည့္ေနတာနဲ႔ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္လိုက္ ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ မႏ ၱေလးအဆန္ရထားေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က(အႀကီး)ကို ေတြ႕တာပါ။ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ရထားတြဲေပၚမွာ တစ္ညစာလိုက္ငွားတဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲက တစ္အုပ္ေပါ့။
သူ (က်ေနာ္ (အႀကီး))ဟာ ၂၀၀၅ခု မတ္လထုတ္၊ ရုပ္ရွင္သစၥာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၂၇၂)စာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြဖတ္ေနတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြထဲက “လက်္ာ၀င္း” ရဲ႕ “က်န္ရစ္သူ” ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ က်န္တာေတြကို ဆက္မဖတ္ေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္ေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကိုပဲ ဆက္ဖတ္တယ္။ တစ္ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္၊ ထပ္ဖတ္ျပန္တယ္။ တစ္ပိုဒ္ခ်င္းစီ၊ ေနာက္ေတာ့စာအုပ္ကို ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ၿပီး သူ႕မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ က်ေနာ္(အငယ္ေကာင္) ထပ္ေပၚလာတယ္။ သံကိုသံခ်င္း ပြတ္တိုက္သံေတြ က်ယ္ေလာင္လာလိုက္တာ၊ အေမွာင္ေတြကလည္း ဘာကိုမွ တိုးမေပါက္ ေလာက္ေအာင္ ပိန္းပိတ္လို႔။
လူေတြ၊ လူေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြ၊ တိမ္တိုက္ေတြ၊ ကေလးမ်က္၀န္းလဲ့လဲ့ေတြ၊ သနပ္ခါးနံ႕ေတြ၊ သစ္ေတာ ညိဳ႕ညိဳ႕ေတြ၊ ေတာင္တန္းျမင့္ျမင့္ေတြ၊ တိမ္ထူထူေတြ၊ မ်ုသားအလိပ္လိပ္ေတြ၊ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ၊ တာ၀န္ ရွိျခင္းနဲ႔ တာ၀န္သိျခင္းေတြ၊ ဆီျပားမပါတဲ့ ဟင္းလွ်ာေတြ၊ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးေလးႀကီးေတြ၊ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ ေတြ၊ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေတြ၊ ေရစီးသံေတြ၊ မရပ္မနားေပၚလာတယ္။ ေပၚေနတယ္၊ သူ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္တယ္။ ကဗ်ာ ဆက္ဖတ္တယ္။ ဆက္ဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ မရေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္သြားတယ္။ အသံေတြက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္တယ္။ အတိတ္ျမင္ကြင္းေတြက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္တယ္။ အေမွာင္ေတြက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္က သူ႕ကိုျပန္ဖတ္သြားေတာတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္။

(၂)
“ ၿခံ၀က ေဘာစကိုင္းေတြ
အရိပ္ေတာင္ရေနပါပေကာ
အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းထဲ
ကန္စြန္းႏြယ္တို႔
အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကတာ
တစ္ေႏြၿပီးတစ္ေႏြ ”
ေဘာစကိုင္းပင္ဟာ တစ္ႏွစ္ကိုအရပ္ဘယ္ေလာက္ ရွည္ထြက္တတ္ပါသလဲ။ ေဘာစကိုင္းတစ္ပင္ဆီက အရိပ္ရဖို႔ ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ဆိုင္းရပါသလဲ။ အခ်ိန္ေတြက ခါးလွ်ား ရွည္လြန္းလွလိုက္တာ။ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသူအတြက္ ကြဲကြာျခင္းေ၀ဒနာကို ခံစားေနရသူေတြအတြက္ေတာ့ ပံုမွန္ထက္ကို ပိုရွည္လွ်ား ေနလိမ့္မယ္။ ”ၾကာခဲ့ၿပီပဲ” ဆိုတဲ့ တစ္ကိုယ္ေရ ညည္းညဴသံမွာ စိ္တ္မသက္သာစရာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ား ပါ၀င္ေနလိမ့္မလဲ။
အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းထဲက ကန္စြမ္းႏြယ္ေတြ အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကတာ တစ္ေႏြၿပီးတစ္ေႏြတဲ့။ အဲဒီ၀ါက်ကိုဖတ္ရတာ အလြမ္းျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္ကိုၾကည့္ျမင္ခြင့္ရလိုက္သလိုပဲ။
အိမ္ေရွ႕မွာ ေရေျမာင္းကေလးရွိသတဲ့။
ဒါဆို ကဗ်ာထဲက အိမ္ကေလးဟာ ၀င္ဒါမီယာမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လံုးခ်င္းအိမ္ယာနဲ႔ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သာမာန္အရပ္သူ အရပ္သားေတြေနတဲ့ (ၿမိဳ႕အစြန္က ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့) ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုထဲက အိမ္ကေလးပဲျဖစ္မွာေပါ့။ အိမ္ကေလးရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြဟာ ဒီေျမာင္း ေလးထဲက ကန္စြန္းႏြယ္ေတြကိုသာ အဓိက အာဟာရအျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား မွီခိုအားထားခဲ့ရပါ သလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ အိမ္ရွင္နဲ႕ ေန႔တဓူ၀ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ကန္စြမ္းႏြယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔မေတြ႕ျမင္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ရွင္ကိုလြမ္းေနလိုက္ၾကတာ တစ္ေႏြၿပီးတစ္ေႏြတဲ့၊ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလအၾကာႀကီးကို ေျပာခ်င္တာ၊ ျပခ်င္တာေနမွာ။
ကဗ်ာရဲ႕ ပထမပိုဒ္မွာတင္ က်န္ရစ္သူ ခြဲခြာသူေတြနဲ႔ ဖြဲ႕တည္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

“ ေျမာင္းကူးတံတားေလးေပါ့
သူ႕သခင္ျပန္သည္အထိ
သူ႕က်န္းမာေရးက
စိတ္မွစိတ္ခ်ရပါ့မလာလို႔။ ”
ခုနက အိမ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ ေရေျမာင္းကေလးရွိမယ္။ အဲဒီေျမာင္းကို ျဖတ္ၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ တံတားေလးတစ္စင္းရွိမယ္။ ေျမာင္းကူး တံတားေလးေပါ့။ ဒီတံတားေလးကို အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘယ္လို တံတားမ်ဳိးေလးပါလိမ့္။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ သစ္သားတံတားေလးလား။ ၀ါးေတြကို ဟိုတစ္ေခ်ာင္းဒီတစ္ေခ်ာင္း ၿပီးစလြယ္ စုခ်ည္ထားတဲ့ တံတားမ်ဳိးလား။ တံတားမွာ သူ႕သခင္ရွိခဲ့တယ္။ သခင္ဟာ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ျဖတ္ကူးခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေလးအပင္ေတြ သယ္မ, လာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာဆို လက္ရမ္းကိုတင္းတင္းဆုပ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွမ္းလို႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာေတာ့ ကဗ်ာကသီ ကသုတ္ကယက္ ခပ္သုတ္သုတ္ျဖတ္ကူးလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဇနီးသည္ကိုလက္ကဆြဲ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔။
ၾကာခဲ့ၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႕သခင္ဟာ တံတားေလးရဲ႔ေက်ာေပၚ ျဖတ္မနင္းခဲ့တာၾကာလွပါျပီ။ သခင္နဲ႔သူ ကင္းကြာခဲ့တာ ရာသီအလီလီရွိေပါ့။ ႏွစ္လေတြ ေညာင္းလွေပါ့။ ခုဆို တံတားေလးေတာင္ အိုမင္းစျပဳေနၿပီ။ အသက္ႀကီးလာတဲ့ တံတားအိုေလးဟာ က်န္းမာေရးလည္း ခ်ဴခ်ာလာၿပီ။ သူ… (တံတားအိုေလး)ဟာ သခင္ကိုလြမ္းေနရဲ႕။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သခင္ျပန္လာေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ သခင္ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမလဲ။ ခ်ဴခ်ာလာတဲ့က်န္းမာေရးက သခင္ျပန္လာတဲ့အထိ သူ႕ကိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ျပဳမွာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ရာသီအမ်ဳိးမ်ဳိးကသူ႕ကို တတိတိတိုက္စားေနတဲ့ၾကားထဲမွာ တံတားအိုေလးဟာ သူ႕သခင္ကိုေမွ်ာ္လင့္ ႀကိဳးစားေစာင့္ေနရွာတယ္။
ကဗ်ာထဲက ေျမာင္းကူးတံတားေလးဟာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္အျဖစ္ပါ၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ေဟာဒီ အိမ္ေလးမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက သူကိုစြန္႔ခြာသြားခဲ့သူတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပလာခဲ့ပါတယ္။

“ အုန္းပင္ေလးကေတာ့
သူ သီးပြင့္ေတြ ေ၀ၿမိဳင္လာတဲ့အခါ
ဥယ်ာဥ္မႈး ရွိမေနမွာဘဲ စိုးသတဲ့။ ”
စြန္႔ခြာသူဟာ သူရွိစဥ္က ဒီအုန္းပင္ေလးကို ၿခံခတ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးေကာင္း ေပးခဲ့လိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ ဒီအပင္ေလးဟာ သီးခ်ိန္တန္ခဲ့့ၿပီ။ အုန္းပင္ေလးခမ်ာ သီးပြင့္ခ်ိန္တန္သည္အထိ ျပဳစုကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါသလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အုန္းပင္ေလးခမ်ာေတာ့ ဒီအရြယ္ေရာက္သည္အထိ “ပ်ဳိးလက္” ကိုတမ္းတစြာ လြမ္းေနဆဲ။ သူ႕အသီးေတြ ေ၀တဲ့အခါ သူ႕သခင္ကိုရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုက လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တာ…
စြန္႔ခြာသြားသူနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ေတြကေတာ့ အဲဒီလူကို လြမ္းတမ္းတတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔သခင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေပါ့။ ျပည္ေတာ္၀င္ခ်ိန္ကိုေပါ့။ ဒါဆို ဒီလူဟာ အားလံုးရဲ႕ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းကိုခံရတဲ့့ လူေကာင္းလူမြန္တစ္ေယာက္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘာရယ္မသိေသးေပမယ့္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလွတဲ့ဇာတ္လမ္း ျဖစ္စဥ္ေလးကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ တစ္လက္လက္နဲ႔ လူးလြန္႔ လာေနပါေတာ့တယ္။

“ ရင္ေသြးငယ္ေလးရဲ႕ ပညာေရးမွတ္တမ္းမွာ
ေနာက္ထပ္
လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ခါထိုးရဦးမွာလဲ။ ”
စြန္႔ခြာသြားသူဟာ ပ်ဳိရြယ္တဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာ နည္းနည္း ရုပ္လံုးေပၚလာပါၿပီ။ “ၿခံ၀မွာ ေဘာစကိုင္းပင္ေတြ အရိပ္ေတာင္ရေနပါပေကာ” လို႔ တစ္ကိုယ္တည္း တမ္းတမ္းတတ ေျပာခဲ့သူဟာလည္း ရင္ေသြးငယ္တစ္ဦးရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ရုိးတိုးရိတ္တိတ္ ေပၚလာပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကေလးပညာေရးမွတ္တမ္းစာအုပ္ရဲ႕ မိဘလက္မွတ္ေနရာမွာ အိမ္ေထာင္ဦစီးျဖစ္တဲ့ အေဖေတြကသာ လက္မွတ္ထိုးေပးေလ့ရွိတယ္၊ အေဖမရွိမွ အေဖ့ကိုယ္စား အေမက လက္မွတ္ထိုးေပးေလ့ ရွိၾကတာကိုး။ ဒီကဗ်ာထဲမွာေတာ့ ရင္ေသြးငယ္ရဲ႕ ပညာေရးမွတ္တမ္းမွာ စြန္႔ခြာသြားသူ ခင္ပြန္းသည္ကိုယ္စား မိခင္က လက္မွတ္ထိုးေပးေနတာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေရာ႔မယ္။ သူ ပင္ပန္းလြန္းလွပါၿပီ။ ကေလးအေဖ ကိုယ္တိုင္ကို လက္မွတ္ထိုးေစခ်င္လွပါၿပီ။ “ရင္ေသြးငယ္ရဲ႕ပညာေရးမွတ္တမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ လက္မွတ္ထိုးရဦးမလဲ” တဲ့ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တမ္းတစကား ေမးခြန္းဟာ ဇာတ္ကိုပို အရွိန္ျမင့္ေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။

“ ဓနိေတြပိုးေဖာက္လို႔
မိုးေပါက္ေပါက္ယိုေလတိုင္း
ဓားကိုသာ နာနာဖိေသြးရ
မုဆိုးမအိမ္မွ မဟုတ္ပဲေလ။ ”
ဓနိေတြပိုးေဖာက္လို႔ မိုးေပါက္ေပါက္ယိုတဲ့အခါ အားကိုးစရာလင္သားမရွိဘဲ မိန္မတစ္ေယာက္ထဲ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ရက္စြဲမ်ားကို အားနာေနမိပါေတာ့တယ္။
ဘာလို႔လင္သားမရွိတာလဲ။
ဆံုးပါးသြားလို႔မရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်န္ရစ္မိသား ခြဲရလို႔မရွိတာပါ။ သူ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရလို႔ မရွိတာျဖစ္ေၾကာင္း “မုဆိုးမအိမ္မွ မဟုတ္ပဲေလ” ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းနဲ႔ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဓားတံုးတံုးေတြကို မုဆိုးမအိမ္ကဓားလို႔ က်ေနာ္တို႔တင္စားေနၾက မဟုတ္လား။ ကဗ်ာထဲက က်န္ရစ္သူအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အဲသလိုကို အေျပာမခံႏိုင္လို႔ သူ႕ဓားကိုအၿမဲထက္ေနေအာင္ နာနာေသြးေနရေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး အခိုအတြယ္မဲ့ရပ္တည္ေနရျခင္း ရုန္းကန္ေနရျခင္းေတြနဲ႔အတူ ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနကို လွစ္ခနဲျမင္ရေအာင္ အတိုဆံုးဖြဲ႕ျပလိုက္တာပါပဲ။

“ ကမ္းရွာသူေရ
ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရႊဲအီေနတဲ့
သံလြင္ပင္မ်ားနဲ႕ ကမ္းေျခ
အျမန္ဆံုး သက္ဆင္းႏိုင္ပါေစ။ ”
“ကမ္းရွာသူေရ…” ဆိုတဲ့ က်န္ရစ္ခဲ့သူရဲ႕ တမ္းတေရရြတ္ျခင္းမွာ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြ မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ “ကမ္း” ဟာ ပန္းတိုင္ျဖစ္တယ္။ ေအာင္ပြဲျဖစ္တယ္။ ခရီးဆံုးျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ တစ္ဘ၀လံုးရင္းခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာရတဲ့ ရတနာျဖစ္မယ္။ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရၿပီးတဲ့ ေန႔ရက္ရွည္မ်ားရဲ႕ အလင္း၀ိညာဥ္ျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိသားတစ္စုရဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြ အမ်ားၾကီးရဲ႕ အရာရာျဖစ္မယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့သူက အဲဒီ“ကမ္း”ကို ဘယ္လိုကမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္ပါသလဲ။
“ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရႊဲအီေနတဲ့၊ သံလြင္ပင္မ်ားနဲ႔ ကမ္းေျခ” တဲ့။ ဒီစာတစ္ေၾကာင္းက ရင္ထဲမွာ အလင္းဓာတ္ရသြားေစခဲ့တယ္။ အသက္ရူလို႔ ၀သြားတယ္။ မြန္းၾကပ္ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲ ခရီးၾကမ္းႀကီးကို အပမ္းတႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ စိတ္ခ်လံုၿခံဳရာကမ္းေျခမွာ ဆိုက္ကပ္ႏိုင္တဲ့ ေလွတစ္စီးျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေပ်ာ္ေတြ လွ်ံတက္လာတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ၾကည့္မိတယ္။
ေအာ္……. လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က အဆန္ရထားနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္(အငယ္)ဟာ အေတာ္အိုေနၿပီပဲ။
သူ (က်ေနာ္အငယ္) ကမ္းကပ္ခြင့္ႀကံဳခဲ့ပါသလား။
ေလေကာင္းေလသန္႔နဲ႔ ရႊဲအီေနတဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္း သေကၤတ သံလြင္ပင္မ်ား ကမ္းလံုးျပည့္တဲ့ ေဒသကို ေရာက္ဖူးခဲ့ပါသလား။
ေခါင္းမွာ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့ဘဲ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ အေရျပားတစ္ခ်ပ္ကိုသာ ဦးထုပ္လိုေဆာင္းထားတဲ့ မႈန္ေ၀ေ၀ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြက က်ေနာ့္ကို ေငးရီၾကည့္ေနၾက။
အဲဒီ ခဏေလးမွာ ဒီ “က်န္ရစ္သူ”ကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ “လက္်ာ၀င္း”ကို အဲဒီကဗ်ာအတြက္ က်ေနာ္မုန္းတီးသြားမိပါသလား။ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္မိလိုက္ပါသလား။ ကိုယ့္ဘာသာ အေသအခ်ာမသိေတာ့။
သိပ္ေသခ်ာတာကေတာ့ “က်န္ရစ္သူ”ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုခံစားရလြန္းတယ္။
“ေလးျဖဴ” ကိုမုန္းတယ္၊ “ေသာ္ဒီေ၀” ကိုမုန္းတယ္။ “အလင္းေရာင္”သီခ်င္းကိုမုန္းတယ္။
က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ မုန္းတာလဲ။
ဒီသီခ်င္းကိုခင္ဗ်ားတို႔ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ပါ၀ါ အားႀကီးလွတဲ့အသံနဲ႕ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းေအာင္ လွပအားရွိတဲ့ စကားလံုးေတြ။

“ေမွ်ာ္လင့္ထားရျခင္း
ရင္မွာရုႈးသြပ္ဆဲ
အလင္းေရာင္
ရင္ခုန္သံေတြ နီးစပ္ပါရေစအခ်စ္ေရ
ဒီကံၾကမၼာအေမွာင္ေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲ
ေနေရာင္ျခည္ မနက္ခင္းကို ေရာက္မယ္
အၾကင္နာရင္မွာေလ ကိုယ့္ရဲ႕လမင္း (အလင္းရာင္)
ရင္ခုန္သံေတြစာနာပါကြယ္ ခ်စ္သူ
အလင္းေရာင္
သန္းေခါင္ယံညနက္ထဲ
ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႕ အိပ္စက္
အလင္းေရာင္”
နားထဲမွာ “အလင္းေရာင္ .. .. .. အလင္းေရာင္” ဆိုတဲ့ အသံေတြခ်ည္း ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ့္ရထားႀကီး ဘယ္အရပ္ဆီသြားေနပါလိမ့္။ ေမွာင္ခ်ည္းမဲမဲမွာ သံကိုသံခ်င္းပြတ္သံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ လြင့္ခါယိမ္းထိုးမႈေတြကိုပဲ ခံစားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးသြားေနတယ္။ ရထားႀကီးက သူ႕အလုပ္ သူလုပ္လို႔။ က်ေနာ္တို႔က ရထားႀကီးေပၚမွာလိုက္ပါလို႔။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ (အႀကီးေရာ အငယ္ပါ) ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္။ သြားေနတဲ့ရထားႀကီးလဲ ဘူတာဆိုက္ေရာက္ ရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ ညကို အလင္းေန႔က အစားထိုး၀င္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။
“က်န္ရစ္သူ” ကဗ်ာကိုဖတ္ရလို႔ ခံစားရတဲ့ ရွတခါးသက္ လြမ္းေမာျခင္းအနာသာ ဘယ္အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ထင္းထင္းႀကီးပါေနမွာပါလိမ့္။ ။
ၿငိမ္းေအးအိမ္

(အခက္အခဲအရ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ မူရင္းသည္ image ဖိုင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ဖတ္ရႈရန္ခက္ခဲသျဖင့္ ထပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။)
ဂ်ဳိး(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး)