ေအာင္ခ်ိမ့္ေရးသည္

ငါဟာ ခန္းမၾကီးထဲသို႕၀င္
စင္ေပၚသို႕တက္
လက္ကိုေ၀ွ႕ယမ္းျပီး
နံရံ…
မျမင္ရတဲ့နံရံနဲ႔
ျမင္ရတဲ့နံရံေတြအေပၚမွာ
ေျဖေဖ်ာ္သလိုလို
ေဟာေျပာသလိုလို
ငိုစရာလိုလို
ရယ္စရာလိုလို
ေမွာ္ဆရာလိုလို
ေဗဒင္ဆရာလိုလို
တေဘာင္လိုလို
ေကာလဟာလလိုလို
ရာဇ၀င္လိုလို
သမိုင္းလိုလို
ေအာက္ပါစာေၾကာင္းမ်ားကို
ငါေလွ်ာက္ေရးတယ္ ငါေရးတယ္။
အခု မိတ္ေဆြဖတ္ရမွာ
ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ေရးတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ ္“အဟမ္း…”
ကြ်န္ေတာ့္ “က်မ္း..” အဲ..
ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။

(၁)
ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ
အေလးအနက္ပါ။
ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ပ်င္းေနတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ဖတ္ျပဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေတာ္ကြာေ၀းျပီး
ကြ်န္ေတာ့္နဲ႔လည္း အေတာ္ကြာေ၀းတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္သမီးႏွစ္ေယာက္ကို
ဖတ္ျပဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
ဘ၀တစ္သက္တာမွ်
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေတြ႕ေအာင္
သူတို႕ေစာင့္စားခဲ့ၾက
ငါ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညီငယ္ေလး
အဲဒီညီငယ္ရဲ႕ ညီမေလး
သူတို႕ကို ဖတ္ျပဖို႔ရည္ရြယ္ပါတယ္။
အသံနဲ႔ စာေရးစာဖတ္ျပဳေနတဲ့
က်ြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အာစရိယဂုေဏာ
ဆရာ ဒဂုန္တာရာကို
ဖတ္ျပဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

(၂)
အဲ သလိုနဲ႔
ငါ့ ဒီကဗ်ာကို စလိုက္ရဲ႕

(၃)
ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့
ငါတို႔ မသိၾကဘူး
ငါတို႕ သိတာကေတာ့
ငါတို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။
ေဘာလံုးပြဲမွာ လူလဲကစားသလို
ငါတို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။
ပဆစ္၀ိုင္းမွာ
ေၾကြပစ္သလို
ငါတို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။
ျဖစ္ႏိုင္ေသးတာက
ၾကြပ်ံတက္လာတဲ့ ရဲေနတဲ့
ကရြတ္နဲ႕
ပ်ံလာတဲ့က်ီးကန္း စြပ္မိသလို
ငါတို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။

(၄)
ကမၻာဟာ အၾကိမ္ႀကိမ္ပ်က္ခဲ့တယ္
မီးႀကီးေလာင္ခဲ့တယ္
မိုးႀကီးရြာခဲ့တယ္
ေလႀကီးတိုက္ခဲ့တယ္။
ပ်က္ရာမွ
ဒီတစ္ခါျပန္အတည္
ဒီကမၻာဆီ
ငါတို႕ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီ။

(၅)
ဘုရင္ေတြ ဘုရင္ေတြ
ကြ်န္ေတြ ကြ်န္ေတြ
ပညာရွိေတြ ပညာရွိေတြ
အရူးေတြ အရူးေတြ
အရူးေတြ ဘုရင္ေတြ ပညာရွိေတြ
အရူးေတြ အရူးေတြ
ကြ်န္ေတြ ဘုရင္ေတြ။

(၆)
သရဲ ၿပိတၱာ ေျမဖုတ္ဘီလူး အႀကိမ္ႀကိမ္
ငါတို႔ဟာ
တိရိ စာၦာန္အႀကိမ္ႀကိမ္
ငါတို႔ဟာ
လူအျဖစ္ ဘယ္ႏွႀကိမ္
ငါတို႔ဟာ။

(၇)
ဘုရားသာသနာႀကံဳခဲ့ရ
ငါတို႔ဟာ
သိၾကားသာသနာႀကံဳခဲ့ရ
ငါတို႔ဟာ။

(၈)
ငါတို႔ဟာ
ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္လဲ။
ဘယ္ဒုကၡဟာ
ဘယ္ေလာက္လဲ။
ဘယ္ပူေလာင္မႈဟာ
ဘယ္ေလာက္လဲ။
ဘယ္ရႈံးနိမ့္မႈဟာ
ဘယ္ေလာက္လဲ။
ဘယ္အႏိုင္ရမႈဟာ
ဘယ္ေလာက္လဲ။
ဘယ္အႏိုင္က်င့္ခံရမႈဟာ
ဘယ္ေလာက္လဲ။
ဒီပြဲစဥ္ဟာ
အမွတ္ဘယ္ေလာက္လဲ။

(၉)
ခုေတာ့ျဖင့္ အခန္႕သား
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
ပင္လယ္ထက္ တအိအိနိမ့္ဆင္းလို႕
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
မီးခိုးေတြ မႊန္လို႕
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
မိုးအံု႕လို႕
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
ေနပူလို႔
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
မဆလာနံ႕သင္းလို႕
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
ယင္တေလာင္းေလာင္းအုံလို႕
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။
ၿမိဳ႕ေတြဟာ
ေတာေၾကာင္ လက္ခေမာင္းခတ္လို႕
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါတို႕ေနထိုင္ၾကလို႕။

(၁၀)
ငါတို႕ဟာ ၿမိဳ႕ေတြမွာ
လူနဲ႕လူ
ညစ္ၾကတာ
ငါတို႕ဟာ ၿမိဳ႕ေတြမွာ
လူနဲ႕လူ
ဓါတ္ျပားနားေထာင္တာ။
ငါတို႕ဟာ ၿမိဳ႕ေတြမွာ
လူနဲ႕လူ
အမူအယာလုပ္ၾကတာ။
ငါတို႕ဟာ ၿမိဳ႕ေတြမွာ
လူနဲ႕လူ
သတ္ၾကတာ။
ငါတို႕ဟာ ၿမိဳ႕ေတြမွာ
လူနဲ႕လူ
လက္ထပ္ၾကတာ။

(၁၁)
တခ်ဳိ႕က
လယ္လုပ္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က
စက္ရုံမွာလုပ္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က
လူျပက္လုပ္ၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က
စာေရးၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က
ေမးခြန္းေတြထုတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕က
ေမးခြန္းေတြကို ေျဖတယ္။
တခ်ဳိ႕က
ရွင္းတဲ့အလုပ္
လုပ္တယ္။
တခ်ဳိ႕က
ရႈပ္တဲ့အလုပ္
လုပ္တယ္။

(၁၂)
ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာ
လူျဖစ္လာသမို႕
လူဆိုတာ အခြန္ေပးေဆာင္ရတယ္။
ေျမခြန္
အိမ္ခြန္
မီးခြန္၊ ေရခြန္။
ေနလို႔
ေနတဲ့အခြန္ ေပးေဆာင္ရတယ္။
ရွင္ေတာ့
ရွင္တဲအခြန္ ေပးေဆာင္ရတယ္။
ငိုေတာ့
ငိုတဲ့အခြန္။
ရယ္ေတာ့
ရယ္တဲ့အခြန္။
ေသေတာ့
ေသတဲ့အခြန္။
လူဆိုတာ
အခြန္ေက်ပြန္ရမွာေပါ့။
လူဆိုတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အခြန္ကို
ေက်ပြန္ခဲ့ပါတယ္။

(၁၃)
ေရွးေရွးတုန္းက လူဟာ
ဂူနဲ႔ေနခ့ဲ။
ယဥ္ေက်းေတာ့ လူဟာ
အိမ္နဲ႔ေနခဲ့။
ေရွးေရွးတုန္းက လူဟာ
ဒီအတိုင္းေနခဲ့
ယဥ္ေက်းေတာ့ လူဟာ
အစိုးရနဲ႕ေနခဲ့။
အလြန္အဆင္ေျပပါတယ္
အလြန္ျပည့္စံုပါတယ္
မီးအစံု ေရအစံု အလြန္ျပည့္စံုပါတယ္။
သဘာ၀နဲ႕ ေလာကျဖစ္စဥ္တရားရဲ႕
အလိုလိုက္ခံရတဲ့
လူသားမ်ား။

(၁၄)
တစ္ခါက သီခ်င္းဆိုဖူးရဲ႕
“မင္းကို ငါခ်စ္တယ္”
အခုလည္း သီခ်င္ဆိုေနတယ္ အဲဒီသီခ်င္း
“မင္းကို ငါခ်စ္တယ္”
အဲဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ အင္တာနက္ေတြ
အသက္ထြက္
ပ်က္စီးတြန္႔လိမ္ကုန္သတဲ့။
အို…အခ်င္းလူငယ္
သီခ်င္းဆိုၾက!
ေနာက္ထပ္
သီခ်င္းဆိုၾက!
ခ်စ္ျခင္းက
ဘယ္အရာကို
ပ်က္စီးေစတာတဲ့လဲ။
အင္း…အင္တာနက္လည္း
ပ်က္စီးခဲ့ေပရဲ႕။

(၁၅)
ဘယ္အရာကို ငါတို႕အလိုမရွိ
ငါတို႕မသိ။
ရည္မွန္းခ်က္ဆီသြားရင္း
ေထြျပားလာတယ္
မ်ားလာတယ္။
မီးကိုမေတြ႕သူနဲ႕
မီးကိုစတင္ေတြ႕ရွိသူဟာ
ငါတစ္ေယာက္တည္း
ငါပါပဲ။
ငါ့မိတ္ေဆြဟာလည္း
ငါတစ္ေယာက္တည္း
ငါပါပဲ။
ေရ မီး မင္း ခိုးသူ
မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူ
ငါတစ္ေယာက္တည္း
ငါပါပဲ။

(၁၆)
အလ်ားတစ္လံ
အနံတစ္ထြာ
လူဆိုတာ ေပါက္စနေလး။
ဒီကဗ်ာဟာ
ေပါက္စနေလးေပါင္း
သန္းေပါင္းမ်ားစြာအေၾကာင္းပဲ။

(၁၇)
သမိုင္းမွာ
အႏုျမဴဗံုးႏွစ္လံုး ႀကဲခ်ခဲ့တယ္။
ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ဟာ
ျပာပံုနဲ႕
အငုတ္သာက်န္ခဲ့တယ္။

(၁၈)
ပင္လယ္အနက္ႀကီးထဲ
ေရဆင္းခ်ဳိးၿပီး ျပန္တက္လာတဲ့ အသစ္လို
လွပသစ္လြင္တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕
ျပန္ေပၚလာတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တာၾကား
ဘာသာစကားနဲ႕ မုသားစကားၾကား
ငါနဲ႕ငါ႔မိဘၾကား
သူတို႕၀ါဒနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔၀ါဒၾကား
ေနမင္းႀကီးနဲ႕ မိုးေမွာင္ၾကား
ကမာၻ ၾကီးနဲ႕ ကမာၻၾကီးၾကား
ကမာၻၾကီးဟာ
ျပန္စည္ကားလာတယ္
လူသံေတြ
ျပန္စည္ကားလာတယ္။
အခ်စ္ေရးေတြ
ျပန္အဆင္ေျပလာတယ္။

(၁၉)
ဘာလဲ
ဘာျဖစ္ေနတဲ့ ကမာၻၾကီးလဲ။
ေဆးမစားမီပံု ကမၻာၾကီးလား
ေဆးစားၿပီးပံုကမၻာႀကီးလား
ငါတို႕နဲ႕ ဆိုင္လည္းဆိုင္ မဆိုင္လဲမဆိုင္တဲ့
ကမၻာႀကီးလား။

(၂၀)
စစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့
လူေတြအတိဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။
စစ္ႀကီးျပီးေတာ့
လူေတြ ပ်င္းလာၾကတယ္။
စစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့
လူေတြ ႀကံဖန္အသက္ရွင္ၾကတယ္။
စစ္ၾကီးျပီးေတာ့
လူလိမ္ေတြ ေပါလာတယ္။

(၂၁)
ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ဟာ
ကင္မရာေရွ႕ျဖတ္ေလ်ွာက္မပ်က္
ျဖတ္ေလွ်ာက္လ်က္ပါပဲ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿမဲပါပဲ။
အဲဒါ
နည္းသလားကြ။
ငါတို႕ဟာ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႕
ကင္မရာေရွ႕ျဖတ္ေလ်ွာက္ခဲ့သေပါ့။

(၂၂)
ကိုယ့္လူ
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ။

(၂၃)
ငါက ကားေတြကို
ေဆးေရာင္စံု ပက္ခဲ့တယ္
ငါဟာ
`မိုက္ကယ္ေဖး` ပဲ။
ငါဟာ ဦးေႏွာက္ေရာဂါရေနတဲ့
`အလီ` ပဲ။

(၂၄)
ငါဟာ ဘ၀မွာေနစရာမရွိလို႕
ေသပစ္ဖို႕စဥ္းစားဖူးတယ္။
ဟာသပဲ ငါေသခ်င္ခဲ့ပံုမ်ား
ဟာသပဲ ငါမေသရဲခဲ့ပံုမ်ား။

(၂၅)
ငါသည္ ရြဲကုန္သည္
ငါဟာ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ကကုန္သည္
ငါဟာ `ထေရဒါေဟာ္တယ္` မွာတည္းတဲ့
ယခုေခတ္ ကုန္သည္အႀကီးႀကီးပဲ။
ေဟး...ဘ၀မွာ
ဘာေတြ အျမတ္အစြန္းထြက္ခဲ့လဲ
အျမတ္အစြန္းထြက္မွ
ဘ၀မွာေနမွာလား။

(၂၇)
ဘုရားသြားသူသြား
ေက်ာင္းတက္သူတက္
မိုးပ်ံပူေဖာင္း လႊတ္သူလႊတ္
လမ္းေလွ်ာက္သူေလွ်ာက္
လက္ထပ္လိုသူထပ္
စာေရးသူေရး
ကဗ်ာစပ္သူစပ္
သီခ်င္းဆိုသူဆို
စကားစျမည္ေျပာသူေျပာ
ခိုစာေကြ်းသူေကြ်း
တယ္လီဖုန္းဆက္သူဆက္
ခိုးနမ္းလိုသူနမ္း
ႏႈတ္ခမ္းဆိုးသူဆိုး
ေခါင္းေလွ်ာ္သူေလွ်ာ္
ေလွကေလးေလွာ္သူေလွာ္
အထိမ္းအမွတ္ခ်ီတက္သူခ်ီတက္
ေရခဲမုန္႕စားသူစား
၀ိုင္ေသာက္သူေသာက္
ေစ်း၀ယ္ထြက္သူထြက္
ေဟာေျပာပြဲနားေထာင္သူနားေထာင္
ဆိပ္ကမ္းမွာေငးသူေငး
ေရႊငါးေမြးသူေမြး
ေခြးကို သန္႔ရွင္းသူသန္႕ရွင္း
လူပ်ဳိလွည့္သူလွည့္
ခ်စ္ေရးဆိုသူဆို
တစ္ကိုယ္တည္းေနသူေန။

(၂၈)
ငါတို႕ဟာ ခဲရာခဲဆစ္
စြမ္းႏိုင္ၾကပါတယ္။

(၂၉)
ကေလးေတြေဆာ့သလို
ငါတို႕တန္ခိုးရွိၾကတယ္။
ဘုရင္အေသေတြ သိမ္းထားဖို႕
ပစ္ရမစ္ေတြ ေဆာက္ခဲ့ၾက။

(၃၀)
ကေလးေတြေဆာ့သလို
ငါတို႕တန္ခိုးရွိၾကပါတယ္။
လူေတြ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ေနႏိုင္ေအာင္
အဂၤါၿဂိဟ္က ေျမကြက္ေတြ ယူေရာင္းခဲ့ၾက။

(၃၂)
ကမၻာရဲ႕ ၀ရုန္းသုန္းကားမႈေတြ
ဆက္သြားေနသလို
ကမၻာရဲ႕ ၿငိမ္သက္ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြ
ဆက္သြားေနတာ
ယုန္နဲ႕လိပ္ အေျပးၿပိဳင္သလိုမ်ား
ျဖစ္ေနသလား။
ကဲ...ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္
ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ
ငါတို႔ဟာ။

(၃၃)
ကမၻာႀကီးနဲ႕ ဘယ္သူဟာ
စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားဖူးလို႕လဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႕
ကိုယ့္ဘာသာ
စာခ်ဳပ္ မိခဲ့ပါတယ္။

(၃၄)
ညဥ့္နက္နက္ အရက္ေထြေထြ
ငါဟာ အငွားကားေလးစီးလို႔
အဲသလိုရွိပါေသးရဲ႕
အထင္မလြဲပါနဲ႕ကြာ။
အရက္ေသာက္ၿပီး
ေခတ္ကို လိုက္ျမည္းၾကည့္ေနတာပါ။

(၃၅)
ေကာင္းကင္မွာ ဘာမွမျမင္ရ
ေခါင္မိုးအျမင့္ေတြမွာ မီးေတြလင္းလို႕
ေကာင္းကင္မွာ
ဂြ်န္ကိတို႕၊ မာယာေကာ့ဖ္စကီးတို႕
ေမာင္ေလးေအာင္တို႕
ေဖာ္ေ၀းတို႕၊ မင္းလွညႊန္႔ၾကဴးတို႔
ေမာင္လူမွိန္တို႔
ေကာင္းကင္မွာရွိပါစ။
ငါတို႕က စိတ္ေလေလနဲ႕
မူးလို႕။
ငါတို႔ဟာ
ခ်ာခ်ာလည္လို႕
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ
ခ်ာခ်ာလည္လို႕။

(၃၆)
ေယာက်ာၤးဘသား ငါတို႕မ်ား
တစ္ေနကုန္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား ခုန္ဆြခုန္ဆြခုန္၍္ေရွာင္
ေအာင္ျမင္စြာ အိမ္သို႕အျပန္
ေယာကၤ်ားမ်ား အိမ္သို႕ျပန္ၾက။
အိမ္ေရာက္ရင္
ကိုယ့္အခန္း၀င္ကိုယ္၀င္
ၾကမ္းျပင္မာမာေပၚလွဲခ်
ေျဖေလ်ာ့ေက်နပ္မႈယူရုံပင္။
ဘယ္သူမဆို လူသားမ်ား
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ
ကိုယ့္အိမ္ယာဆီကိုယ္ျပန္
ေအးေအးသက္သာ
ဖ်ားနာဖို႕ပဲ။

(၃ရ)
မိုးတိမ္ေတြ ပင္လယ္ေတြ
လွပပါေပရဲ႕
ေခတ္တို႕လည္းခရီးႏွင္မဆံုး
မဆံုးခဲ့ပါ။

(၃၈)
လူသားမ်ား
ရုန္းကန္မႈမွ
အားနာခဲ့ပါရဲ႕။

(၃၉)
အရိပ္ေတြ ရွည္ထြက္တြန္႕လိမ္
ဘုရားဖူးလွည့္လည္လာသူမ်ားပမာ
ဒိဌဓမၼမွေအးရာ
ဒီမွာ ဘယ္ေတြ႕ႏိုင္မွာလဲ။
ေရႊတိဂံုေစတီျမတ္ကုန္းေတာ္မွ အဆင္း
ေလာကေျမပူကို တန္းနင္းရတာပဲ။

(၄၀)
ငါတို႕ေခတ္
လူေနမႈွျမင့္မားလာတယ္
အဲဒါေၾကာင့္ ေငြေတြ ဆားငံေရလို
လိုလာတယ္။
ေငြက ပြဲၾကမ္းလာတယ္။
ေငြမရလို႕
ငါဟာ ေငြမရွိခဲ့။
ေငြရသူမ်ားဟာ ေငြရလို႕
ေငြရွိခဲ့။
ေငြမရွိသည့္အတြက္ ဘာမွ်မရွိ
ေငြရွိသည့္အတြက္ အကုန္ရွိ
ဘာမွ်မရွိသူနဲ႕ အကုန္ရွိသူမ်ားၾကား
သူစိမ္းတစ္ရံဆံႏွယ္ပါတကား။
အကုန္ရွိသူမ်ားအၾကား
ငါဟာ ဘာေကာင္ပါလိမ့္။
ငါဟာ ဘာမွ်မရွိ ၍
ငါဟာကိုယ္တံုးလံုးႀကီးေဟ့။
ဒီအေၾကာင္းကိုပဲ ငါကဗ်ာေရးေတာ့
ငါေရးတဲ့ ဒီကဗ်ာ
ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းပါလိမ့္
ငါေရးတဲ့ ဒီကဗ်ာ
ခ်ာတူးလန္ခ်င္လန္ပါလိမ့္။
ငါကႀကိဳးစားပမ္းစား
ငါဟာကိုယ္တံုးလံုးႀကီးနဲ႕ ေရးတာပါ။
ႏို႕၊ ဒီလို ဘ၀ၾကီးကိုယ္တုံးလံုး
ဘာေၾကာင့္ဖက္တြယ္ ကုပ္ကပ္ေနရတာတုံး
ဒုကၡဖြယ္ဖြယ္ရာရာ တည္ခင္း....ဧည့္ခံပြဲမွာ
ငါဟာလူရင္းျဖစ္လို႕ပါ။
ငါက ပြဲၿပီးတဲ့အထိ
၀တၱရားရွိေနတယ္။
ဒီလို
ငါ့အေရးပါပံုက။

(၄၁)
ငါ့ေဘးမွာ ေခြေခြကေလး
အ၀တ္စေလးတစ္စလို
ငါ့ဇနီးသည္
ေၾသာ္...သူလည္း အသက္အရြယ္ရခဲ့ရွာၿပီကိုး။
ဒီပန္းကေလးဟာ
ငါ့လက္ထဲမွာမွ ပြင့္ခဲ့တာေပါ့။
ငါ့လက္ထဲမွာပဲ
ညိဳးေၾကြေတာ့မွာလား။
ငါကပဲ
သူ႕ရင္ခြင္ထဲ လဲက်ေသဆံုးမွာလား။
တစ္ႀကိမ္ကဆိုရင္
သူ႕ေဘးမွာ သူ႕လက္ဖ်ားကေလး ဆုပ္ဖြၿပီး
ငါ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ရတယ္။
ေၾသာ္...ငါ့ရဲေဘာ္ေလး
ငါ့ခ်စ္ဇနီးေလး
အခ်ိန္တိုင္းႏွင့္အမ်ွ
ေက်ာ္ျဖတ္ေနရေပါ့။

(၄၂)
ဘ၀ဆိုတာ
အပမ္းေျဖခရီးထြက္တာမဟုတ္
ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔
အေပ်ာ္ ငါးထြက္မ်ွားတာမဟုတ္
ဘ၀ဆိုတာ
ငါတို႕ေတြ ေက်ာက္ေခတ္ကလို
တင္းပုတ္ႀကီးေတြ ကိုင္ထမ္း မထားတာပဲရွိတယ္
ငါတို႕ေတြ
သားစိမ္းငါးစိမ္း မစားတာပဲရွိတယ္
ဘ၀ဆိုတာ
အဲသလိုပါကြာ
ႏိုင္းျမစ္မွာ စုန္ဆန္ေနတာကေတာ့
သူတို႕ကုသိုလ္ေပါ့ကြာ။

(၄၃)
ဒါထက္
ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တယ္ဆိုတာ
ေပ်ာ္လို႕လား
စိတ္ညစ္လို႕လား။

(၄၄)
ေရာက္ၿပီေလ
မိုးရာသီေရာက္ၿပီ
မိုးရာသီမွာ နားၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့
အားေမြးၾကတယ္။
ေႏြေရာက္ေတာ့
ျပန္စၾကေပါ့။
ေျခခင္းလက္ခင္းသာၿပီေလ
ကုန္းေျခာက္ၿပီေလ။

(၄၅)
ဗြက္အိုင္ေတြ
ေျမဖို႕ၾက
ေျမာင္းေဖာက္ၾက။
ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္း
ရွင္းၾက။
ၿခံစည္းရုိးအသစ္
ကာၾက
ေဆးသုတ္ၾက။
လင္းေအာင္
မီးထြန္းၾက။

(၄၆)
ဘ၀ေတြ
ျပန္စလို႕ရၿပီ
ျပန္စၾက။
ရုပ္ရွင္ေတြ
ျပန္ျပလို႕ရၿပီ
ျပန္ျပၾက။
ျပဇာတ္ေတြ
ျပန္ကလို႕ရၿပီ
ျပန္ကၾက။

(၄၇)
ကမၻာႀကီးဟာ မပ်က္ မၿပီးႏိုင္
ပ်က္ၿပီးရင္ေတာင္မွ ျပန္လာမယ္။
၆၄ ႀကိမ္
၆၄ ကပ္
ကမၻာဟာ ပ်က္ၿပီးရင္ေတာင္မွ
ျပန္လာမယ္။
ေနေၾကာင့္ လည္းေကာင္း
ေရေၾကာင့္ လည္းေကာင္း
ေလေၾကာင့္ လည္းေကာင္း
ပ်က္ၿပီးလည္း
ကမၻာဟာျပန္လာမယ္။

(၄ဂ)
ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကမၻာဟာ
ျပန္လာမယ္။
အမွားေတြ မကုန္ႏိုင္ဘူး ကမၻာဟာ
ျပန္လာမယ္။

(၄၉)
အဲဒီကမၻာမွာ
ငါျပန္လာခြင့္ရမလား
မေသခ်ာဘူး။
အေသအခ်ာ
ကမၻာႀကီးျပန္လာမယ္
ငါတို႔ပါမပါ မသိ
ငါတို႕ ျပန္လာမလာမသိ။
ျပန္လာရင္ေတာင္မွ
ဘယ္သူဘယ္၀ါ
ငါတို႔မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့။
ငါတို႔ ျပန္မလာႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း
ကမၻာႀကီးဟာ လြမ္းေမာဖြယ္
ငါတို႔ဟာ
ကမၻာႀကီးကို လြမ္းေမာေနမယ္။

(၅၀)
တစ္ခ်ိန္မွာ ငါတို႔ညံ့ဖ်င္းပံုကို စကားစပ္မိတဲ့အခါ
ခြင့္လြတ္ပါဘိ။
ငါတုိ႔ရဲ႕ သံေသး သံေၾကာင္ သံပ်က္
ကာရံပ်က္
စံႏႈန္းပ်က္ကဗ်ာကို
ခြင့္လြတ္ပါဘိ။

(၅၁)
အႏိုင္ႏိုင္ငံက သမၼတမ်ား
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ား
ေရာ့ခ္ အဆိုေတာ္မ်ား
ရုပ္ရွင္ ၾကယ္ပြင့္မ်ား
ငါတို႔လိုပဲ
ဆံပင္ျဖဴကိုယ္စီနဲ႕
မ်က္မွန္ကိုယ္စီနဲ႕။

(၅၂)
ငါတို႕ကား ဗုဒၶတရားရိပ္၌
ေနခ်ဳိခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိပါ ဘုရား။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိပါ ဘုရား။
သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိပါ ဘုရား။

(၅၃)
ဆံပင္ျဖဴႀကီးေဆးမဆိုးဘဲ
ငါတို႕ အသက္ႀကီးမယ္။

(၅၄)
ငါဟာ အက်ၤီလည္ပင္းေပါက္နဲ႕
လည္ပင္းကို အၿမဲလြဲလို႔။
အဲဒီ လြဲေနတဲ့လည္ပင္းေပါက္ကေန
ပိန္ခ်ဳိင့္ေနတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာဟာ
ပန္းစိုက္အိုးထဲက ပန္းတစ္ပြင့္လို
ပြင့္လို႕။
အဲဒါ
ငါေပါ့၊ ငါေလ
ငါဟာ ပန္းလိုပြင့္ေနရဲ႕။
ေအာင္ခ်ိမ့္

ေလညွင္းနဲ ့အတူပါလာတဲ့ ပန္းရနံ ့ေတြလို ဒီေနရာမွာ စုေ၀းၾက


ငါ့ေျမးေရ…။
လြန္ခဲ့တဲ့တပါတ္က ငါ့ေျမးဆီကို ဘဘ စာတေစါင္ေရးလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ ငါ့ေျမးရဲ ႔ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ‘ ကဗ်ာတပုဒ္ ’ အေၾကာင္း ဘဘ စာေရးၿပီးေျပာခဲ့တယ္။ အခုလည္း ငါ့ေျမးကို ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္းထပ္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ ေသးတယ္။ ကဗ်ာအေၾကာင္း ၾကားခ်င္သိခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ငါ့ေျမးရဲ ့ဆႏၵျပည့္၀ႏိူင္မယ္လို ့ေတာ့ ဘဘေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ငါ့ေျမးေရ…။
ထံုးစံအတိုင္း ကဗ်ာေလးအေၾကာင္းမေျပာခင္ ကဗ်ာေလးနဲ ့ႏြယ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ နိဒါန္းပ်ဳိးတဲ့ အေနနဲ ့ ဘဘ ႀကိဳၿပီးေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။

ငါ့ေျမးတို ့ဘဘတို ့ရဲ ့ ပုဂၢလဘ၀မွာ၊ ထူးျခားတဲ့ “ ေန ့ ” ေတြရိွတတ္ၾကပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ဘဘမွာဆိုရင္ ငယ္စဥ္တုန္း က မူလတန္းေက်ာင္းကေန၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းစတက္ရတဲ့ေန ့လိုေန ့မ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဘဘတို ့ေနတဲ့ စလင္းၿမိဳ ့ေလးမွာ မိုးရိပ္မိုးေယါင္ အံု ့အံု ့ျပျပေလး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ ဘဘဟာ စာအုပ္တခ်ဳိ ့ထည့္ထားတဲ့လြယ္အိပ္ကိုလြယ္ၿပီး ဘဘအေဖရဲ ့ေနာက္က လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးလိုက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ လက္ခံစာရင္းသြင္းတဲ့ စားပြဲတလံုးေဘးက ဆရာ တေယာက္ဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ ့က ဘဘတို ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။ ဘဘရဲ ့ ညာဖက္လက္ဟာ လြယ္အိပ္္ထဲကို ႏိႈိ္က္ထားတယ္။ အဲဒီလြယ္အိပ္္ထဲကို ႏိႈက္ထားတဲ့လက္ထဲမွာ ဘာကိုဆုပ္ကိုင္လာသလဲ ဆိုေတာ့ “ ပိုင္းေလာ့ ” ေဖါင္တိန္ကေလးတေခ်ာင္းကို ၾကစ္ၾကစ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားခဲ့တာေပါ့။ ဒီေဖါင္တိန္ေလးဟာ ၊ မူလတန္းေအာင္လို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းရေတာ့မယ့္ ဘဘအတြက္၊ ဘဘရဲ ့အေဖက ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ေဖါင္တိန္ ကေလးေပါ့။ ငါ့ေျမးေရ…။ အဲဒီေန ့ကို ဘဘအခုထက္ထိ မေမ့ႏိူင္ဘူး။ ဘဘရဲ ့ပုဂၢလဘ၀မွာ အဲဒီေန ့ဟာ တကယ့္ကို အေရးပါ တဲ့ေန ့ ။ ဘဘရဲ ့ခေလးဘ၀ ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး လူငယ္ဘ၀ကို စတင္ကူးေျပာင္းလိုက္တဲ့ေန ့အျဖစ္ ဘဘ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို ့ မရတဲ့ေန ့တေန ့ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။
ဒီတခါ ဘဘရဲ ့စာထဲမွာ ေျပာျပမယ့္ကဗ်ာရဲ ့ေခါင္းစဥ္ကလည္း “ ဒီေန ့ဟာ အစျဖစ္တယ္ ” တဲ့။ ဒီကဗ်ာေလးရဲ ့ေခါင္စဥ္ ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ပထမဦးဆံုး ေပၚလာတဲ့အေတြးကေတာ့ ဘဘရဲ ့ပုဂၢလဘ၀ထဲက၊ ေန ့တခ်ဳိ ့ကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သတိရသြားေတာ့တယ္။
ဘဘမွာ ငယ္စဥ္တုန္းက အလယ္တန္းေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန ့လို ထူးျခားတဲ့ ဘ၀သစ္တခုအစျပဳတဲဲ့ေန ့ ေတြရိွခဲ့တာပဲ။ ဒီလို ဘ၀သစ္တခု အစျပဳတဲ့ေန ့မ်ဳိးဆိုတာ ဘဘမွာရယ္လို ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့ေျမးမွာလည္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ တျခားလူေတြမွာလည္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါက ပုဂၢလဘ၀ရဲ ့ဘ၀သစ္စတင္တဲ့ေန ့။ တခါ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး့ႏိူင္ငံတခုရဲ ့ သမိုင္းသစ္ စတင္တဲ့ေနေတြေကာ...၊ မရိွႏိူင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ဘယ္မရိွပဲ ေနပါ့မလဲကြယ္။ ၁၉၄၈-ခု၊ ဇႏၷ၀ါရီလ (၄) ရက္ ေန ့ဟာ၊ ဘဘတို ့ ႏိူင္ငံတပါး ကြ်န္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ၿပီး လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိးအေန ့နဲ ့သမိုင္းသစ္စတင္တဲ့ေန ့ မဟုတ္ေပဘူးလား ။ ဒီလိုေန ့မ်ဳိးဟာ ဘဘတို ့ႏိူင္ငံ၊ ဘဘတို ့လူမ်ဳိးရဲ ့တကယ့္ကို ေမ့ေပ်ာက္လို ့မရတဲ့၊ ေမ့ေပ်ာက္မထားသင့္တဲ့ သမိုင္းသစ္တခု အစျပဳတဲ့ေန ့ ေပပဲေပါ့။ ကဲပါေလ…။ ကဗ်ာေလးကိုမေျပာခင္…၊ ဘဘလည္း နိဒါန္းစကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ကဲ-- ကဗ်ာေလးဆီ စၿပီး သြားလိုက္ၾကရေအာင္…။

ဒီေန ့ဟာ အစျဖစ္တယ္

ပင္လယ္ကိုျဖတ္လာတဲ့ မိုးနံ ့ပါတဲ့ေလလို
ၿမိဳ ့ႀကီးထဲ
ငါတို ့၀င္ေရာက္ၾကပါစို ့။

ေနေရာင္ဟာ
အုန္းလက္ကိုင္းဖ်ားနဲ ့ အိမ္အမိုးစြန္းကို ျဖတ္ၿပီး
ခပ္ေစာင္းေစာင္းက်ေနမယ္။

သစ္ပင္ေတြဟာ
ေရစိုလို ့သူတို ့ အေမြးအေတာင္ေတြကိုျဖန္ ့ၿပီး
ကေနတဲ့ ေဒါင္းပ်ဳိေတြလို
အစိမ္းေရာင္ ပြပြ၊ လွလွႀကီးျဖစ္ေနမယ္။
အိမ္ေရွ ့လမ္းမေပၚမွာ ေမာ္ေတာ္ကားေတြဟာ
ႀကိဳတင္တိုင္ပင္ထားၾကသလုိပဲ
၀း၀၀ နာရီမွာ
ဟြန္းေတြ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲတီးလိုက္ၾကေပါ့။

ငါ့ေျမးေရ…။
“ ဒီေန ့ဟာ အစျဖစ္တယ္ ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ၊ ကဗ်ာပိုဒ္ (၁၆)ပိုဒ္ပါတယ္။ အခု ဘဘက ပထမအပိုဒ္ (၃)ပိုဒ္ကိုပဲ စေျပာ လိုက္တာပါ။ ဒီအပိုဒ္ (၃)ပိုဒ္မွာ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ (၂)ခ်က္ရိွတယ္။ ‘ ကေနတဲ့ ေဒါင္းပ်ဳိေတြ ’ ဆုိတဲ့ စကားစုနဲ ့၊ “ ကားေတြက တၿပိဳင္နက္ထဲ တီးၾကေပါ့ ” ဆိုတဲ့ စကားစုပါပဲ။ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္မူကို ေထါပနာျပဳတဲ့ စကားစုေတြျဖစ္ေနတယ္။ “ ကေနတဲ့ ေဒါင္းပ်ဳိေတြ ” တဲ့။ “ အေမြးအေတာင္ေတြခ်ၿပီး ငိုင္ေနတဲ့ ေဒါင္းအိုေတြ ” မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ကားေတြက တအံ့တၾသ ၀မ္းသာအားရ၊ တက္တက္ၾကြၾကြျဖစ္လို ့ ဟြန္းေတြကို တၿပိဳင္နက္ထဲ တီးလိုက္ၾကတာ။ လမ္းဖယ္ေပးဖို ့ တေယါက္တေပါက္ ဟြန္းထတီးေနၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ကဲ-ဆက္ၿပီးသြားၾကရေအာင္…။

ဒါဟာ အစပဲ
အရာအားလံုး
အစက ျပန္စမယ့္ အစပဲ။

ေလျပည္ညွင္းဟာ
အရပ္မ်က္ႏွာအသီးသီးက
တစ္လွည့္ၿပီးတစ္လွည့္ တိုက္ေနမယ္။

ငါတို ့ဟာ
ေလညွင္းနဲ ့အတူပါလာတဲ့ ပန္းရနံ ့ေတြလို
ဒီေနရာကို
စုေ၀းေရာက္ရိွလာၾကမယ္။

သမိုင္း၀င္ဓါတ္ပံုထဲက
မ်က္ႏွာမ်ဳိးေတြနဲ ့
အားလံုးဟာ
တည္ၾကည္ခန္ ့ျငားၾကလို ့ေပါ့။

ၿမိဳ ့အႏွံ ့က ေခါင္းေလာင္းေတြဟာ
အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ဆြံ ့အေနခဲ့တဲ့ သူတို ့အသံ
သူတို ့ျပန္ရၿပီမို ့
၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္လို ့
( အၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြဟာ
ျပန္ၿပီးတည္လို ့မရေတာ့သလို ့မ်ဳိး )

ကန္ေရျပင္ဟာ
သူကိုယ္တိုင္ ကုန္းေပၚတက္လာၿပီး
ပြဲေတာ္မွာ ႏဲႊခ်င္ေနတယ္။

လက္ခုပ္သံေတြဟာ
တိက်တယ္။
အပိုအလိုမရွိဘူး။
ရုပ္ရွင္မရိုက္ဘူး။
ဇာတ္တိုက္မထားဘူး။

တာထြက္ေတာ့မယ့္
အားမာန္ေတြဟာ
အခ်က္ေပးသံကို ေစာင့္ေနၾကၿပီ။


ငါ့ေျမးေရ…။
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ေတြၾကေတာ့ အရာအားလံုးအစျပဳမယ့္၊ အစကေန ျပန္စမယ့္ေန ့ကို ထပ္ကာတလဲလဲ ပံုေဖၚဖို ့ႀကိဳးစားထားတာ ေတြ ့ရတယ္။ ဥပမာ…လူေတြစုေ၀းေရာက္ရိွလာၾကတာ၊ လူေတြရဲ ့မ်က္ႏွာထား ။ တခ်ိန္လံုးတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရတဲ့ တၿမိဳ ့လံုးက ေခါင္းေလာင္းေတြက အသံေတြတၿပိဳင္နက္ထဲ ျပန္ထြက္ ျပန္ျမည္လာၾကတာ…။
ဒီေနရာမွာ အဲသလိုထူးျခားတဲ့ေန ့နဲ ့ပါတ္သတ္ၿပီး ဘဘၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတခုအေၾကာင္း ၾကားညွပ္ၿပီဲး ေျပာ ခ်င္ေသးတယ္။ ဇာတ္ကားရဲ ့နာမည္ကိုေတာ့ ဘဘမမွတ္မိေတာ့ဘူးကြဲ ့။ ဒီဇာတ္ကားထဲမွာ အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံ၊ သမတႀကီးရဲ ့ ဇနီးဟာ နာမက်န္းျဖစ္လို ့ ေသငယ္ေဇာနဲ ့ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံရဲ ့ၿမိဳ ့ေတာ္ “ ဗ်ဴႏိူးေဟရီးစ္ ” တၿမိဳ ့လံုးမွာရိွတဲ့ ၿမိဳ ့သူၿမိဳ ့သားေတြဟာ၊ သူတို ့ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ သမၼတကေတာ္ရဲ ့ နာေရးသတင္းကို အားလံုးၿငိမ္သက္ၿပီး ေစါင့္ၿပီး နား ေထာင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္၊ ၿမိဳ ့ႀကီးတၿမိဳ ့လံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သမၼတကေတာ္ ေသဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့သတင္း ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ ဗ်ဴႏိူးေအရီးစ္ ” တၿမိဳ ့လံုးမွာရိွတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းေတြဟာ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္နဲ ့ တၿပိဳင္နက္ ထဲ တီးၾက၊ ထိုးၾကေတာ့တယ္ ငါ့ေျမး ။ ဘဘမွာျဖင့္ အဲဒီဇာတ္ကားထဲက ေခါင္းေလာင္းသံေတြကို ဒီကဗ်ာဖတ္ရင္းက ျပန္ၿပီးသတိရ မိတယ္။ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ဒီကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေတြၾကေတာ့ ေအာင္ျမင္ မႈအတြက္၊ ေအာင္ပြဲခံမႈရဲ ့ သေကၤတအျဖစ္၊ သမိုင္းသစ္တခု အစျပဳတဲ့ေန ့ကို အသိအမွတ္ၿပဳ ၊ ဂုဏ္တင္တဲ့သေဘာ တၿပိဳင္နက္ထဲ တီးလိုက္တာပါ။
ကဲ- ေနက္ထပ္ကဗ်ာပိုဒ္ေတြကို ဆက္ၿပီးဖတ္ၾကရေအာင္…။

က်ားေတြျဖတ္ဖို ့
ေတာမွာ
လမ္းခင္းထားရိုးမရိွဘူး။
ေခ်ာင္းေတြ ့ရင္
ခုန္ေက်ာ္သြားဖို ့ပဲ
ေခ်ာင္းက်ယ္ရင္
ေဖာင္ဖြဲ ့မယ္။

ဒီကဗ်ာတပိုဒ္ထဲကေတာ့ အရာအားလံုးအစၿပဳမယ့္ ‘ ေန ့ ’ ကို ဂုဏ္တင္တဲ့ေန ့ မဟုတ္ဘူးငါ့ေျမး..။ အဲသလို အရာအားလံုး အစျပဳႏိူင္မယ့္ “ ေန ့” ေပၚေပါက္လာဖို ့အတြက္ ဘယ္လိုရုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရသလဲဆိုတဲ့ ‘ အတိတ္ကာလ ’ ကိုျပန္လည္တူးေဖၚ ျပတာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဘဘတို ့မွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဘဘရဲ ့မူလတန္းေအာင္္လို ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို ကူးေျပာင္းေရာက္ရိွတဲ့ “ ေန ့” ကိုေရာက္ဖို ့၊ ဘဘဟာ စာေတြအမ်ားႀကီး က်က္ခဲ့ရတာပဲ။ သူမ်ားတကာထက္ ဥာဏ္ထိုင္းသူျဖစ္တာနဲ ့ စာကို တျခားသူ ေတြထက္ ပိုုၿပီးႀကီးစားခဲ့ရတာပဲ။ အဲဒီ မူလတန္းေနက္ဆံုးႏွစ္၊ စတုတၳတန္းမွာ ဘဘဟာ ေန ့မအိပ္ညမအိပ္ စာက်က္ခဲ့ရလို ့ က်န္းမာေရးေတာင္မွ ခ်ဳိ ့တဲ့ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဘရဲ ့ပုဂၢလဘ၀မွာ၊ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပည္ဖံုးကားခ်ၿပီး
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို အစျပဳတဲ့ “ ေန ့” ကိုေရာက္ဖို ့၊ ဘာတခုမွ အလြယ္တကူနဲ ့ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ စာေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခက္၊ ငါ..မရ ရေအာင္ က်က္မယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲသတၱိနဲ ့ဘဘဟာ၊ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ ရတာ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ အစျပဳတဲ့ “ ေန ့” ကို သိမ္းပိုက္ႏိူင္ခဲ့တာ။
ကဲ…၊ က်န္တဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြဆီ ဆက္ၾကဦးစို ့…ငါ့ေျမး ။

ဒီေန ့ဟာ “ အစ ” ျဖစ္တယ္။
အရာအားလံုး
အစကျပန္စမယ့္ “ အစ ” ျဖစ္တယ္။

ဒီေန ့ဟာ
ကမ ၻာေပၚမွာ
အလွဆံုးေန ့ေတြထဲက တစ္ေန ့ျဖစ္တယ္။
ဒီေန ့ဟာ
စစ္ပြဲစတင္တဲ့ေန ့ မဟုတ္ဘူး။
စစ္ပြဲၿပီးဆံုးတဲ့ေန ့ မဟုတ္ဘူး။
ဒီေန ့ဟာ
ေမတၱာ စတင္တဲ့ေန ့
ေမတၱာေအာင္ႏိုင္တဲ့ေန ့
ျဖစ္ရဲ ့။
ဒီေန ့ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ စတင္တဲ့ေန ့
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအာင္ႏိုင္တဲ့ေန ့
ျဖစ္ရဲ ့။
ဒီေန ့မွာ
စစ္ႏိုင္သူ မရွိဘူး။
စစ္ရွဳံးသူ မရိွဘူး။

အခု ဘဘေဖၚျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြကေတာ့ အရာအားလံုး အစက ျပန္စမယ့္္ “ ေန ့” ရဲ ့“ ေလးနက္ျမင့္မားလွတဲ့ ဂုဏ္ရည္” ကို၊ ထပ္ကာတလဲလဲ ေဖၚျပသြားခဲ့တာ ငါ့ေျမးေတြ ့ဲရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ “ ဒႆန ” အားျဖင့္ သာမာန္ထက္ အမ်ားၾကီး ပိုၿပီး နက္နက္တူးမွ ေဖၚယူလို ့ရႏိူင္တဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြလည္း ပါေနတယ္။ အဲဒါကေတာ့

ဒီေန ့ဟာ
စစ္ပြဲစတင္တဲ့ေန ့ မဟုတ္ဘူး။
စစ္ပြဲၿပီးဆံုးတဲ့ေန ့ မဟုတ္ဘူး။
ဒီေန ့ဟာ
ေမတၱာ စတင္တဲ့ေန ့
ေမတၱာေအာင္ႏိုင္တဲ့ေန ့
ျဖစ္ရဲ ့။
ဒီေန ့ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ စတင္တဲ့ေန ့
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေအာင္ႏိုင္တဲ့ေန ့
ျဖစ္ရဲ ့။
ဒီေန ့မွာ
စစ္ႏိုင္သူ မရွိဘူး။
စစ္ရွဳံးသူ မရိွဘူး။

ငါ့ေျမးေရ…။ ဒီကဗ်ာပိုဒ္ေတြကိုေတာ့ ဘဘ သိပ္ၿပီးရွင္းမျပခ်င္ဘူး ငါ့ေျမး ။ ဘဘရဲ ့အရည္အခ်င္းေလာက္နဲ ့လည္း ရွင္းျပတဲ့အခါ ဒီကဗ်ာပိုဒ္ေတြရဲ ့ဆိုလိုရင္းကို မီွေအာင္ရွင္းျပႏိူင္မယ္ မထင္ဘူး။ မူရင္း အဓိပၸါယ္ရဲ ့အနီးတ၀ိုက္ေလာက္အထိပဲ ဘဘ ရွင္းျပခ်င္တယ္။ ရွင္းျပႏိူင္မယ္။ တကယ့္ကို လက္တဆံုး ႏိႈ္က္ယူမွ ရမယ့္ ကဗ်ာ့ပရိယါယ္ေတြပါပဲ။ အဲ…ငါ့ေျမးရဲ ့လက္တံ ကေတာ့ ရွည္မွျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကဗ်ာပိုဒ္ေတြကို ခံစားသိရိွႏိူင္ဖို ့အေထာက္အကူျဖစ္မယ္လText Colorို ့ ယူဆရတဲ့စကား တခ်ဳိ ့ ကိုေတာ့ ဘဘ ျဖည့္ေျပာလိုက္ဦးမယ္။
ဘဘတို ့ရဲ ့ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က ေျပာဖူးတယ္ ငါ့ေျမး ။ သူေျပာတဲ့စကားကို တလံုး မက်န္ ခေရေစ့တြင္းက်ေတာ့ ဘဘ မမွတ္မိေပမယ့္၊ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ဘဘမွတ္မိတယ္။ အဲဒါကေတာ့
တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားတိုးတက္ေအာင္ ငါတို ့က လုပ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္ပါေစသားတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ သူတို ့က တိုင္းျပည္ေကာင္းစားတိုး တက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္ပါ ေစသား…” တဲ့။
ငါ့ေျမးေရ…။
အဲဒီစာသား ၊ အဲဒီစကားကို ၾကားရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက၊ ဘဘျဖင့္တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြထၿပီး ေက်နပ္အားရျဖစ္လိုက္မိတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ တကယ့္ကို “ မြန္ျမတ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေမတၱာတရား ” ကို အေျခခံတဲ့ “ စကား ” ေတြပဲ။ ကဗ်ာဆရာေျပာခ်င္တဲ့ “ ေမတၱာေအာင္ျမင္တဲ့ေန ့၊ ေမတၱာစတင္တဲ့ေန ့ ” ဆိုတဲ့ စာသားထဲက “ ေမတၱာ” ဆိုတဲ့ “ အဲသလို ေမတၱာ” မ်ဴိးကိုေျပာတာပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တဆက္ထဲဆိုသလိုပဲ ၊ “ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ” ေျပာဖူးတဲ့ စကားတခြန္း။ “ ဒို္င္ယာေလာ့ လုပ္္ရင္ ဘယ္သူမွ မႏိူင္ဘူး၊ ဘယ္သူမွ မရွဳံးဘူး ” တဲ့။ ဒါလည္း ကဗ်ာထဲက “ဒီေန ့ဟာ စစ္ႏိူင္သူမရိွဘူး၊ စစ္ရွဳံးသူမရိွဘူး ” ဆိုတဲ့စာသားနဲ ့ တထပ္ထဲ က်မေနေပဘူးလား။
ငါ့ေျမးေရ…။ “ ဒီေန ့ဟာ အစျဖစ္တယ္ ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ဘဘရွင္းျပခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းရွည္ခဲ့ၿပီ။ ကဲ--- ေနာက္ဆံုးတပိုဒ္ဆီ ဆက္ၾကရဦးမယ္။

ဒီေန ့အေၾကာင္း
ကဗ်ာတပုဒ္ေရးရေပလိမ့္မယ္။
ဒီေန ့အေၾကာင္း
ကဗ်ာတပုဒ္မေရးခဲ့ဘူးဆိုရင္
ငါဟာ
ဘာမွမေရးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ ့
ဘာထူးဦးေတာ့မလဲ။

ကို္င္း…။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ၊ ေနာက္ဆံုးကဗ်ာပိုဒ္မွာ သူရဲ ့ရပ္တည္ခ်က္ကိုပါ ထည့္သြင္းေရးဖြဲ ့ျပလိုက္ၿပီ။ တကယ္ ေတာ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ဒီကဗ်ာထဲက တခ်ဳိ ့စာသားေတြအတိုင္း “ ေလညွင္းနဲ ့အတူပါလာတဲ့ ပန္းရနံ ့ေတြလို ဒီေနရာကို စုေ၀း ေရာက္ရိွၾကတဲ့သူ ” ေတြထဲမွာ သူလဲပါ၀င္ရမယ္တဲ့။ သူဟာ အဲသလိုေန ့၊ အဲဒီေနရာကို သမိုင္္း၀င္ဓါတ္ပံုထဲက မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ ့ တည္ၾကည္ခန္ ့ျငားေနပါလိမ့္မယ္လို ့ ဖြင့္ဟ၀န္ခံလိုက္္ၿပီ ဆိုပါေတာ့ ငါ့ေျမး ။ ဒါကေတာ့ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေစခ်င္တဲ့ ၊ ေကာင္းစားေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ “ ေန ့ ” အတြက္ စာေပသမားေတြ ဘယ္လိုရပ္တည္သင့္သလဲ ဆိုတာကို ထည့္ေျပာသြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ကဲ…။ ဘဘရဲ ့စာကလည္း ရွည္လ်ားလြန္းၿပီ။ ငါ့ေျမးလည္း “ ဒီေန ့ဟာ အစျဖစ္တယ္ ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာအတိုင္း၊ ပုဂၢလ ဘ၀သစ္ အစျပဳတဲ့ေန ့၊ ကို္ယ့္ႏိူင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးရဲ ့ဘ၀သစ္စတင္တဲ့ေန ့ေတြကို ကို္ယ္တိုင္ပါ၀င္ စိုက္ထူႏိူင္တဲ့သူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို ့ ဘဘအႀကံျပဳလိုက္ပါတယ္။ ။


ကိုးကား။ ။ ေမာင္တင္သစ္ရဲ ့“ ဒီေန ့ဟာ အစျဖစ္တယ္ ” ကဗ်ာ
စံပယ္ျဖဴ ၊ ဧၿပီ ၊ ၂၀၀၇

(ဆရာၿငိမ္းေ၀ ဘေလာ့မွ ထပ္ဆင့္ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ)