သစၥာတရားအတြက္ မီးအိမ္တစ္လံုးႏွင့္

၁။
အရွင္...
သင္၏ေခၚရာ
ထပ္ခ်ပ္...ငါ...လိုက္ပါမည္။
ၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုဆြဲယူ
ငါ့ကို...ထူပါ။

ဟိုးမွာ...
ေသအံ့မူးမူးလူက
ေျမျပင္ေပၚကသူ႕အရိပ္ကို
ကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္
လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ။

ဒီမွာ...
ဦးေခါင္းခြံထက္
ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့အဘိုးအို
ေတာင္ေ၀ွးက်ဳိးကိုရီေ၀ၾကည့္ေငး
သူ...ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း။

စမ္းေရကိုငံု႕ေသာက္မွ
ကိုယ္မ်က္ႏွာကိုယ္ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ား
အျခားဘာကိုေတြ႕႕ စြမ္းမလဲကြယ္။

အတၲဆိုင္းဘုတ္ကုိ
လည္မ်ဳိမွာသံငုတ္နဲ႕႐ိုက္
လမ္းမွာလိုက္ေသာခရီးသည္မ်ား
သံသရာရထားကိုေစာင့္ေနသည္။

၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာ
ျခေသၤ့တို႕ပင္အိပ္၀ံ့ပါသလား။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌
သူေတာ္စင္တို႕ ေပွ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ။

အေမွာင္ကနက္၏
ၾကယ္ကလက္မည္
ဤခရီးေ၀းသလား
ငါ...ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ...။

၂။
ေႏြ...ေႏြ မိုး မိုး
တြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား။

ေဆာင္းကိုပန္ၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလေရာက္လာမွ
ျပာေ၀မႈိင္းအုပ္
ေဟာ ... ႏွင္းေတြတစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္။

သဲကႏၲာရက
သဲေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းျပသလို
မာယာေလာက
မာယာေတြနဲ႕ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္။

ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္က
ေခါင္းညိတ္ျပ႐ံုမဟုတ္
လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ။

ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာ
လက္သည္းနီီစက္ရဲရဲေတာက္ျပတာ
ငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ။

ကြၽဲခ်ဳိမႈတ္ၿပီး
ကြၽဲအုပ္ကိုေဖ်ာ္ေျဖတာ
ေပ်ာ္စရာမွမဟုတ္ပဲကြယ္။

၁၂ႀကိဳးကေသာ
ေလာက၏ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ား
ငါ့အား...ဆြဲေခၚ
ငါ... မေမြ႕ေပွ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္။

၃။
ငါသည္...တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ႔သို႔ျဖစ္၏
ထို႕ေၾကာင့္
မီးေတာက္ကိုခ်စ္ေလသည္။

မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ...ဟု
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏။
အမွန္ကား...
ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ။

စီးေမ်ာရာတြင္
ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္
အနက္ေရာင္ လႈိင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာ
ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္။

ထုိေသာ... မေန႕ကငါသည္
၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍
ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ။

ဤယေန႕ ... ငါ ... သည္
မီးခိုးကဲ့သို႕ မိုးေပၚထိုးတက္
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါ
အားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ။

ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍
ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏
ငါ႔ကိုငါက အုပ္ခ်ဳပ္၍
ငါ့အလုပ္ကိုငါလုပ္ရေပေတာ့မည္။

၄။
ဥပုသ္သည္ သီလက်ဳိးေတာ့
ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္။

ငါတို႕သည္...လူသားမ်ားျဖစ္၏
လက္ဖ၀ါးမွာ
အမွားလကၡဏာပါေလသည္။

ဟိုခ်ဳိး ... သည္ေကြ႕
ခြၽတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရႊ႕လ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏။

အပ္ခ်ည္ႏွင့္ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာ
စက္႐ုပ္၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာ
တစ္ခါတစ္ခါ
မွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္။

အို ... ``လူသားအားလံုးခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´
အားလံုးထဲမွာ
ငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား။

သူတစ္ပါးကိုလည္းခြင့္လႊတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းခြင့္လႊတ္
အနာရြတ္မွန္သမွ်
ဆြဲခြၽတ္ဖယ္ရွားၾကပါ။

နင္းလာေသာေျခေထာက္ကို
ေျမမႈန္႕သဲေက်ာက္တို႕က
ခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ဳိး
႐ိုးသားျပည့္၀
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

၅။
ထမင္း၀ိုင္းမွာ
လွ်ာႏွင့္ခပ္၍စားၾကသူမ်ား
သြားၾကားထိုးတံစူးၾကေလသည္။

စပါးေစ့(၁၀၀)ႏွင့္
သင္လံုေလာက္ပါက
စပါးေစ့(၁၀၁)
ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္။

ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီးေတာ့လည္း
ၾကံမစုပ္ၾကပါႏွင့္၊
ၾကံေကြၽးၿပီးေတာ့လည္း
ဆင္ကိုႏွာေမာင္းမျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္။

ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႕မိုးတဲ့
ေရအိုးစင္ေလးပမာ
သာယာေျမ႕ခ်မ္း
ေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ။

အမွန္စင္စစ္
ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာ
ေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္
ေညာင္းညာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

၀င္သက္ႏွင့္ယူခဲ့သမွ်
ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္။
ဒါ ... ကမၻာအစရဲ႕
ပထမသီအိုရီပဲျဖစ္သည္။

ငါကေတာ့(ရမည္ဆိုပါလွ်င္)
ေသလြန္ၿပီးခါမွ
အင္အားတစ္စျပန္ယူသံုး
ငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏။

၆။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့
လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္္ရဦးမည္။
ထို႕အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီး
တဖြားဖြား ေျခြခ်ပစ္ရမည္။

လက္သီးဆုပ္ျခင္း ... ဆိုတာ
တုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္
လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႕ကာထားၿပီးမွ
သူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္
သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္။

တစ္ခါက
ဤလက္တို႕အလံလုခဲ့ၾက၏။
ထုိ ... ဆုတံဆိပ္
ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း။

ငါ့ရိပ္ျမံဳကို
႐ုပ္ပံုစာတမ္း
ဘာမွမကပ္တမ္း
လမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္။

မာနကိုေျဖေလ်ာ့
ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ ကန္ေတာ့ပါအ့ံ။
ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္း
ေမတၲာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္ ...။

၇။
(ေလာကႀကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏။
နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္
ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလႈိက္စား
ပို၍ ... နိမ့္၀င္သြားတတ္၏။)

ၾကက္ေျခခတ္ ... ၏
ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ား
မိုးခါးရနံ႕ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏။

ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ား
ငါ့ကိုပိတ္၍ကာထား၏
ငါ့ေနာက္မွလူမ်ား
ငါ့ကိုတြန္း၍ေက်ာ္သြား၏။

ထို႕ေနာက္ ...
ေခ်ာက္ကမၻားေရာက္မွ
ေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္
ငါႏွင့္တဖန္ ...
လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏။

ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္
ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႕ခင္း
အလင္းတေ၀ေ၀နဲ႕
ေန႕ေတြညေတြ
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။

သူဖုန္းစားလည္း
ေျမသားပန္းကန္မွာ
ေကာက္ႏွံပင္တို႕ေ၀ၿဖိဳး
အသေရတိုးသည္ထက္တိုးပါေစ။

သူၾကြယ္ႀကီးလည္း
ငရဲျပည္ကဓါးကို
ေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္
ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာဦးေခါင္းျဖင့္
ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ပါေစ။

၈။
ငိုေၾကြးဖို႕အတြက္
အသက္၀င္လာေသာလူမ်ား
သစၥာတရားကို
ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကသည္။

ရွင္ေသမင္းက
အစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ေစာင့္စား
သက္တမ္းကြၽံသည္ႏွင့္
တမလြန္မွာ
အခြံခြါ၍စားလိမ့္မည္။

ဟိုစဥ္ခါက
ငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္
ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္း
ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္
ေျခာက္ျခားဖူးသည္။

တုန္ေကာက္မရွိသူ ... ႏွင့္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ ...
လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္
ဒုကၡခ်င္းမတူၾက။

တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္
ရႊံ႕႐ုပ္သားေကာင္
မုဆိုးကို ျပန္ေလွွာင္သည့္
ေမွာ္႐ံုေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေၾကြအံေခါက္ေနသည္။

မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး
ကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါ
ၫႈိ႕ျပာယွက္သန္း
တစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏။

ထိုသို႕ ျဖင့္
ႏွင္းရည္စိုေသာ
မႈိပြင့္ကေလး၏ပင္ေျခရင္းမွာ
မာနကိုအိပ္ေမြ႕ခ်
ထာ၀ရ ငါ ... ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ။

၉။
ေလာကဓံတရားက
နဂါးရွစ္ေကာင္ပမာ
ေျမကိုထိုးခဲြ ေလကိုဆြဲၿဖဲ
လူေတြထဲမွာ
ပ်ံသန္းသြားလာေနသည္။

ယဥ္ေက်းမႈအရ
တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႕သည္
ယဥ္ေက်းမႈအရပင္
တစ္ေနရာတြင္ဖိနပ္ခြၽတ္ရဦးေတာ့မည္။

ဘုရားေျပာတာကိုမွ
ငါ... မယံုရဘူးဆိုလွ်င္
မာရ္နတ္ေျပာတာကို
ငါ... ယံုရေတာ့မည္ေလာ။

အစိုးမရေသာ
ေလာက၏နာရီစက္သံကို
လက္တံတို႕က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီး
နီး ...နီး ...နီး၍လာခဲ့ၿပီ။

မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္
သံခ်ပ္ကာ၀တ္႐ံု
ၿခံဳလို႕မလံုပါဘူးကြယ္။

တရားရိပ္မွာ
စိတ္ကိုထုတ္ၿပီးဖုန္ခါ
ၿပီးေတာ့ ...
ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္
သုညကေလးလို
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္။

ေစတီအိုေဟာင္းမွ
ေခါင္းေလာင္းသံ တုိးဖြတိုးၫွင္း
အို ... အရွင္ ...
ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ။

၁၀။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
ႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
စပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား။

လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္
မုိးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ခိုင္မာက်စ္လ်စ္
တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့
ဖစ္သင့္သည္။

အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႕၌
ေျမစိုက္ေက်ာက္တုိိင္တို႕
မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႕
ငါတို႕ ေနသြားရမည္။

အရွင္ယူေဆာင္သည့္
ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကား
လႊလႊေဖြးဆြတ္
လွံသြားတို႕ကိုပင္ ေခြညြတ္ေစေတာ့၏။

ဓမၼေတးကုိ
ေသြးအစက္စက္တုိင္ေအာင္ျဖန္းဆြတ္
ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ား
တိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ ... ၾကားေနရ၏။

ေလေျပညင္းတြင္
ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ား
ဥေပကၡာကို
ဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏။

ထိုသူတို႕ေနာက္
ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံံ့။
ထုိသူတို႕ေနာက္
ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့။
ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္
ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္
ငါ့အား
လမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ ... ျမတ္ေသာ ငါ့ ...အရွင္။ ။

(ဗုဒၶ ... သို႕ )

တာရာမင္းေ၀

မင္းကိုေလာကႀကီးကေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ (တိုးေ၀)

ေရေသအုိင္ေဆြးလုိ
ၿငိမ္အီမေနစမ္းပါနဲ႔
စုန္ရဲဆန္ရဲတဲ့ ျမစ္တစ္ျမစ္အျဖစ္
ကုိယ့္မာန္ကိုယ္ေသြး
ခပ္ေ၀းေ၀း လွမ္းၾကည့္လုိက္စမ္းပါ...
၀ါးမွ်စ္စို႔တုိင္း
ေျမကိုတုိးထြက္ခဲ့ၾကတယ္
ေလာကကို ရင္မဆုိင္ရဲတဲ့သစ္ေစ့ဟာ
အမႈိက္ ယက္ရွာတဲ့
ၾကက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ႏႈတ္သီးဖ်ားမွာ
လည္စင္းေပးလုိက္ရမွာပဲ။
ေတာက္ပခဲ့ဖူးတဲ့
ေရွးေရွးက ၾကယ္ပြင့္မ်ား
အတိတ္ည ရွည္ရွည္ေတြကို
ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသလဲ
ကိုယ္တုိင္ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ညမွာ
ကုိယ္တုိင္ အလင္းဆံုး ၾကယ္တစ္ပြင့္
မျဖစ္သင့္ဘူးလား
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားစရာမလုိတဲ့
အေျဖမွန္တစ္ခု မင္းရင္ထဲ
အေသအခ်ာရွိေနမယ္ဆုိတာ ယံုတယ္။
ေခတ္က ျမန္လြန္းတယ္...
တကယ္ေတာ့ နည္းပညာေတြရဲ႕ ႏႈန္းစံနဲ႔
ေခတ္က လုိက္ျမန္ေနရတာပါ
အရွိန္နဲ႔ျပန္႔ကားေနတဲ့ ရဲရင့္မႈေတြထဲ
စိမ့္၀င္ႏုိင္ဖို႔ရာ ဘြာမခတ္မိေစနဲ႔
တစ္ထစ္ခ်င္း နင္းတက္စမ္းပါ...။
“မစူးစမ္းတဲ့အရြယ္
႐ူးႏွမ္းႏွမ္း အရြယ္ပါတဲ့”
မင္းနားေတြကို ပိတ္ထားလုိက္...
အထင္ေသး အျမင္ေသး အၾကည့္အေျပာေတြ
မင္း တည့္တည့္က အဆုိ႔အပိတ္ေတြကို
တြန္းတုိးေဖာက္ထြက္လုိက္
ႏွင္းဆီေတြခင္းထားတဲ့ အ႐ုဏ္သစ္
အေရွ႕မုိးေကာင္းကင္မွာ ၀င္း၀င္းျပက္ျပက္
မင္းယံုၾကည္ရာ မုခ္ဦးမွာ
ပန္း၀တ္မံႈေတြ ထံုေမႊးေနမွာ...။
စိတ္႐ိုင္းကို အလုိလုိက္တာ
ကိုယ့္ပဲ့ကို ကိုယ္ျဖဳတ္ခ်လုိက္တာပဲ
ျမားရြက္ေနာက္ၿမီး မပါရင္ေတာ့
ဘယ္ေလာက္ခြၽန္ခြၽန္ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္
ဘယ္ပစ္မွတ္ကို စိုက္မွာလဲ
အပ်င္းဓာတ္ကလည္း
မင္းေသြးစီးႏႈန္းေတြကို ေႏွးေစတဲ့
ခပ္ဆိမ့္ဆိမ့္ အဆိပ္ျပင္းပဲ
ညံ့ဖ်င္းမႈဆုိတာ
အစာမတပ္ဘဲ ေရထဲခ်ထားတဲ့
မင္းရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္
တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္အလြမ္းမွားေတြနဲ႔
ကိုယ္ပဲ ရွက္ေသြးမျဖာရေအာင္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လႈပ္ႏုိးရမွာေပါ့။
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းဆုပ္မိတဲ့ လက္ေတြ
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းၾကဳတ္မိတဲ့ မ်က္ေမွာင္ေတြ
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းေစ့မိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
မင္းရဲ႕ တိတ္ဆိတ္စြာ ေပါက္ကြဲမႈေတြ
မင္းဆက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြထဲ အားျဖည့္ေဆးအျဖစ္
ခပ္သာသာ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ပါ။
မီးမနာတဲ့ ဓား
အသြားပဲ့ျမန္သတဲ့
ေျခဖ၀ါး ေျမစားလုိ႔ပြန္းေရာ့
အမာရြတ္တုိင္းမွာ သင္ခန္းစာရွိရမယ္
သံလြင္တစ္ခက္အတြက္
ေခြၽးစက္ကုေဋ ေျခြရဲဖုိ႔
မင္းမ်က္၀န္းထဲ မီးစုန္းေတြထည့္လို႔
အေမွာင္ဆုိတာ အေရာင္တစ္ေရာင္ပဲ
မျဖစ္မေန ႏႈိက္ရမယ့္ မဲလိပ္ထဲ... စိတ္ခ်
ကံတရား တစ္ခုေတာ့ ပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာက္ဘယ္ေလာက္မာမာ
ခတ္တတ္မွလည္း မီးပြင့္တယ္
ဆီးဆူး ဆီးခြၽန္ ခံဆူး ခံခြၽန္တဲ့
ေသာင္ျပင္ေပၚ ေမွာက္လ်က္လဲ
ခပ္ယို႔ယုိ႔ ျပန္သြားတဲ့ လႈိင္းညံ့ေတြလုိ
မင္း မညြတ္ေခြဖို႔ေတာ့ လုိတယ္
ပဥၥလက္ မာယာေတြ ပြက္ထ
ညိႇဳ႕ကြက္ေတြ ႐ႈိ႕ခ်က္ေတြ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေတြျပြမ္းလုိ႔
မင္းဦးေႏွာက္ထဲ အခ်က္ျပ ေခါင္းေလာင္းထည့္ခဲ့
ၿပီးေတာ့... ေရွ႕ပဲ တြင္တြင္တုိး ၿပီးေတာ့... ထပ္ၿပီးတုိး
အရြဲ႕မတုိက္နဲ႔ အတည့္တုိက္
မင္းရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ သစၥာတရားေတြ
မင္းအေပၚ ထိန္ထိန္ညီးေစရမယ္။
သစ္ေတာႀကီးေတြနဲ႔ ေ၀းရာမွာ
တစ္ပင္တည္း ထီးထီးေပါက္ေနတဲ့
၀က္သစ္ခ်ပင္ရဲ႕ ၾကံ့ခုိင္မႈမ်ဳိး
မင္း အသည္းညြန္႔မွာ ကြန္႔ျမဴးပါေစ
ေလယာဥ္ပ်ံ ထုိးေဖာက္သြားတဲ့ တိမ္မျဖစ္ရ
တိမ္တုိက္တုိင္းကို ေဖာက္ထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံဘ၀
မင္း ေရြးခ်ယ္မႈက
မင္း စံျမန္းရမယ့္ ရဲတိုက္ဗိမာန္
မင္းကို ေလာကႀကီးက
လက္ခုပ္ၾသဘာေပးဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
တုိးေ၀

အေကာင္းျမင္၀ါဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿမိဳ႕(ေနမ်ဳိး)


ေန႔တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ သားလီးဓားအျပည့္ တင္ေဆာင္ထားေသာ
ေလာ္ရီကားႀကီးမ်ား ၀င္ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္မ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ မိန္းမပ်က္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာမ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ စည္သြတ္ဘူးႏွင့္ ပူပူေႏြးေႏြးခ်က္လက္မွတ္မ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ "အငမ္းမရျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ေကာင္းစြာေသဆံုး
ျခင္း" စာအုပ္အသစ္မ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ႐ိုက္လိုက္တဲ႔ သံႀကိဳးစာ
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ တရားေဟာဆရာ(ေတြးေခၚ႐ွင္) ႏွင့္
အမဲလိုက္ေခြးမ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ အိပ္ေပ်ာ္ရေသာ သစ္ေစ႔ (သူ႔အိပ္မက္က
သစ္ပင္တဲ႔) ႏွင့္ ပိုးဟပ္မ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ မီးသတ္သမားႏွင့္ နတ္ကေတာ္မ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ ႏိႈးစက္ႏွင့္ ဘူဖဲမ်ား
ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
ၿမိဳ႕ ႀကီးသို႔ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
ဆီးႏွင္းမ်ား ေရာက္လာခဲ႔သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔
"ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါ"
ၿမိဳ႕ ႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ သ၀ဏ္လႊာကို
ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးမင္းထံ ေရးသားေပးပို႔လိုက္ပါသည္။

ေနမ်ိဳး

ကမ္းရွာငွက္ (ၿငိမ္းေအးအိမ္)

ကမ္းရွာငွက္
ကမ္းရွာငွက္ (ၿငိမ္းေအးအိမ္)

(၁)
မွတ္ခ်က္။ ။ မူရင္းစာမ်က္ႏွာ(၁) image file အား ဖြင့္မရပါသျဖင့္ ၎ စာမ်က္ႏွာအားခ်န္လွပ္၍ စာမ်က္ႏွာ(၂)၊(၃)ႏွင့္(၄) ကိုသာ ေဖာ္ျပခြင့္ရပါသည္။
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ႏွလံုးသားေတြခမ်ာ ဘယ္လိုရွိၾကရွာမလဲ။ “ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ” ေမးခြန္းေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အဆံုးသတ္သြား ၾကမွာလဲ။ တလက္လက္ တရြဲရြဲ ပုလဲလံုးေတြအတြက္ အစေတးခံလိုက္ရတဲ့ ကမာေကာင္ေတြကို ဘယ္သူ သတိရဖူးသလဲ။ ပိတ္ထားတဲ့မ်က္ခြံေအာက္မွာ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ ၀ဲလွည့္ေနတာနဲ႔ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္လိုက္ ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ မႏ ၱေလးအဆန္ရထားေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က(အႀကီး)ကို ေတြ႕တာပါ။ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ရထားတြဲေပၚမွာ တစ္ညစာလိုက္ငွားတဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲက တစ္အုပ္ေပါ့။
သူ (က်ေနာ္ (အႀကီး))ဟာ ၂၀၀၅ခု မတ္လထုတ္၊ ရုပ္ရွင္သစၥာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၂၇၂)စာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြဖတ္ေနတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြထဲက “လက်္ာ၀င္း” ရဲ႕ “က်န္ရစ္သူ” ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ က်န္တာေတြကို ဆက္မဖတ္ေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္ေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကိုပဲ ဆက္ဖတ္တယ္။ တစ္ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္၊ ထပ္ဖတ္ျပန္တယ္။ တစ္ပိုဒ္ခ်င္းစီ၊ ေနာက္ေတာ့စာအုပ္ကို ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ၿပီး သူ႕မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ က်ေနာ္(အငယ္ေကာင္) ထပ္ေပၚလာတယ္။ သံကိုသံခ်င္း ပြတ္တိုက္သံေတြ က်ယ္ေလာင္လာလိုက္တာ၊ အေမွာင္ေတြကလည္း ဘာကိုမွ တိုးမေပါက္ ေလာက္ေအာင္ ပိန္းပိတ္လို႔။
လူေတြ၊ လူေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြ၊ တိမ္တိုက္ေတြ၊ ကေလးမ်က္၀န္းလဲ့လဲ့ေတြ၊ သနပ္ခါးနံ႕ေတြ၊ သစ္ေတာ ညိဳ႕ညိဳ႕ေတြ၊ ေတာင္တန္းျမင့္ျမင့္ေတြ၊ တိမ္ထူထူေတြ၊ မ်ုသားအလိပ္လိပ္ေတြ၊ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ၊ တာ၀န္ ရွိျခင္းနဲ႔ တာ၀န္သိျခင္းေတြ၊ ဆီျပားမပါတဲ့ ဟင္းလွ်ာေတြ၊ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးေလးႀကီးေတြ၊ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ ေတြ၊ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေတြ၊ ေရစီးသံေတြ၊ မရပ္မနားေပၚလာတယ္။ ေပၚေနတယ္၊ သူ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္တယ္။ ကဗ်ာ ဆက္ဖတ္တယ္။ ဆက္ဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ မရေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္သြားတယ္။ အသံေတြက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္တယ္။ အတိတ္ျမင္ကြင္းေတြက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္တယ္။ အေမွာင္ေတြက သူ႕ကိုျပန္ဖတ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္က သူ႕ကိုျပန္ဖတ္သြားေတာတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္။

(၂)
“ ၿခံ၀က ေဘာစကိုင္းေတြ
အရိပ္ေတာင္ရေနပါပေကာ
အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းထဲ
ကန္စြန္းႏြယ္တို႔
အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကတာ
တစ္ေႏြၿပီးတစ္ေႏြ ”

ေဘာစကိုင္းပင္ဟာ တစ္ႏွစ္ကိုအရပ္ဘယ္ေလာက္ ရွည္ထြက္တတ္ပါသလဲ။ ေဘာစကိုင္းတစ္ပင္ဆီက အရိပ္ရဖို႔ ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ဆိုင္းရပါသလဲ။ အခ်ိန္ေတြက ခါးလွ်ား ရွည္လြန္းလွလိုက္တာ။ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသူအတြက္ ကြဲကြာျခင္းေ၀ဒနာကို ခံစားေနရသူေတြအတြက္ေတာ့ ပံုမွန္ထက္ကို ပိုရွည္လွ်ား ေနလိမ့္မယ္။ ”ၾကာခဲ့ၿပီပဲ” ဆိုတဲ့ တစ္ကိုယ္ေရ ညည္းညဴသံမွာ စိ္တ္မသက္သာစရာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ား ပါ၀င္ေနလိမ့္မလဲ။
အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းထဲက ကန္စြမ္းႏြယ္ေတြ အလြမ္းသယ္ခဲ့ၾကတာ တစ္ေႏြၿပီးတစ္ေႏြတဲ့။ အဲဒီ၀ါက်ကိုဖတ္ရတာ အလြမ္းျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္ကိုၾကည့္ျမင္ခြင့္ရလိုက္သလိုပဲ။
အိမ္ေရွ႕မွာ ေရေျမာင္းကေလးရွိသတဲ့။
ဒါဆို ကဗ်ာထဲက အိမ္ကေလးဟာ ၀င္ဒါမီယာမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လံုးခ်င္းအိမ္ယာနဲ႔ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သာမာန္အရပ္သူ အရပ္သားေတြေနတဲ့ (ၿမိဳ႕အစြန္က ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့) ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုထဲက အိမ္ကေလးပဲျဖစ္မွာေပါ့။ အိမ္ကေလးရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြဟာ ဒီေျမာင္း ေလးထဲက ကန္စြန္းႏြယ္ေတြကိုသာ အဓိက အာဟာရအျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား မွီခိုအားထားခဲ့ရပါ သလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ အိမ္ရွင္နဲ႕ ေန႔တဓူ၀ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ကန္စြမ္းႏြယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔မေတြ႕ျမင္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ရွင္ကိုလြမ္းေနလိုက္ၾကတာ တစ္ေႏြၿပီးတစ္ေႏြတဲ့၊ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလအၾကာႀကီးကို ေျပာခ်င္တာ၊ ျပခ်င္တာေနမွာ။
ကဗ်ာရဲ႕ ပထမပိုဒ္မွာတင္ က်န္ရစ္သူ ခြဲခြာသူေတြနဲ႔ ဖြဲ႕တည္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

“ ေျမာင္းကူးတံတားေလးေပါ့
သူ႕သခင္ျပန္သည္အထိ
သူ႕က်န္းမာေရးက
စိတ္မွစိတ္ခ်ရပါ့မလာလို႔။ ”

ခုနက အိမ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ ေရေျမာင္းကေလးရွိမယ္။ အဲဒီေျမာင္းကို ျဖတ္ၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ တံတားေလးတစ္စင္းရွိမယ္။ ေျမာင္းကူး တံတားေလးေပါ့။ ဒီတံတားေလးကို အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘယ္လို တံတားမ်ဳိးေလးပါလိမ့္။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ သစ္သားတံတားေလးလား။ ၀ါးေတြကို ဟိုတစ္ေခ်ာင္းဒီတစ္ေခ်ာင္း ၿပီးစလြယ္ စုခ်ည္ထားတဲ့ တံတားမ်ဳိးလား။ တံတားမွာ သူ႕သခင္ရွိခဲ့တယ္။ သခင္ဟာ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ျဖတ္ကူးခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေလးအပင္ေတြ သယ္မ, လာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာဆို လက္ရမ္းကိုတင္းတင္းဆုပ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွမ္းလို႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာေတာ့ ကဗ်ာကသီ ကသုတ္ကယက္ ခပ္သုတ္သုတ္ျဖတ္ကူးလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဇနီးသည္ကိုလက္ကဆြဲ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔။
ၾကာခဲ့ၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႕သခင္ဟာ တံတားေလးရဲ႔ေက်ာေပၚ ျဖတ္မနင္းခဲ့တာၾကာလွပါျပီ။ သခင္နဲ႔သူ ကင္းကြာခဲ့တာ ရာသီအလီလီရွိေပါ့။ ႏွစ္လေတြ ေညာင္းလွေပါ့။ ခုဆို တံတားေလးေတာင္ အိုမင္းစျပဳေနၿပီ။ အသက္ႀကီးလာတဲ့ တံတားအိုေလးဟာ က်န္းမာေရးလည္း ခ်ဴခ်ာလာၿပီ။ သူ… (တံတားအိုေလး)ဟာ သခင္ကိုလြမ္းေနရဲ႕။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သခင္ျပန္လာေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။ သခင္ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမလဲ။ ခ်ဴခ်ာလာတဲ့က်န္းမာေရးက သခင္ျပန္လာတဲ့အထိ သူ႕ကိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ျပဳမွာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ရာသီအမ်ဳိးမ်ဳိးကသူ႕ကို တတိတိတိုက္စားေနတဲ့ၾကားထဲမွာ တံတားအိုေလးဟာ သူ႕သခင္ကိုေမွ်ာ္လင့္ ႀကိဳးစားေစာင့္ေနရွာတယ္။
ကဗ်ာထဲက ေျမာင္းကူးတံတားေလးဟာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္အျဖစ္ပါ၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ေဟာဒီ အိမ္ေလးမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက သူကိုစြန္႔ခြာသြားခဲ့သူတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပလာခဲ့ပါတယ္။

“ အုန္းပင္ေလးကေတာ့
သူ သီးပြင့္ေတြ ေ၀ၿမိဳင္လာတဲ့အခါ
ဥယ်ာဥ္မႈး ရွိမေနမွာဘဲ စိုးသတဲ့။ ”

စြန္႔ခြာသူဟာ သူရွိစဥ္က ဒီအုန္းပင္ေလးကို ၿခံခတ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးေကာင္း ေပးခဲ့လိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ ဒီအပင္ေလးဟာ သီးခ်ိန္တန္ခဲ့့ၿပီ။ အုန္းပင္ေလးခမ်ာ သီးပြင့္ခ်ိန္တန္သည္အထိ ျပဳစုကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါသလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အုန္းပင္ေလးခမ်ာေတာ့ ဒီအရြယ္ေရာက္သည္အထိ “ပ်ဳိးလက္” ကိုတမ္းတစြာ လြမ္းေနဆဲ။ သူ႕အသီးေတြ ေ၀တဲ့အခါ သူ႕သခင္ကိုရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုက လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တာ…
စြန္႔ခြာသြားသူနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ေတြကေတာ့ အဲဒီလူကို လြမ္းတမ္းတတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔သခင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေပါ့။ ျပည္ေတာ္၀င္ခ်ိန္ကိုေပါ့။ ဒါဆို ဒီလူဟာ အားလံုးရဲ႕ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းကိုခံရတဲ့့ လူေကာင္းလူမြန္တစ္ေယာက္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘာရယ္မသိေသးေပမယ့္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလွတဲ့ဇာတ္လမ္း ျဖစ္စဥ္ေလးကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ တစ္လက္လက္နဲ႔ လူးလြန္႔ လာေနပါေတာ့တယ္။

“ ရင္ေသြးငယ္ေလးရဲ႕ ပညာေရးမွတ္တမ္းမွာ
ေနာက္ထပ္
လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ခါထိုးရဦးမွာလဲ။ ”
စြန္႔ခြာသြားသူဟာ ပ်ဳိရြယ္တဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာ နည္းနည္း ရုပ္လံုးေပၚလာပါၿပီ။ “ၿခံ၀မွာ ေဘာစကိုင္းပင္ေတြ အရိပ္ေတာင္ရေနပါပေကာ” လို႔ တစ္ကိုယ္တည္း တမ္းတမ္းတတ ေျပာခဲ့သူဟာလည္း ရင္ေသြးငယ္တစ္ဦးရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ရုိးတိုးရိတ္တိတ္ ေပၚလာပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကေလးပညာေရးမွတ္တမ္းစာအုပ္ရဲ႕ မိဘလက္မွတ္ေနရာမွာ အိမ္ေထာင္ဦစီးျဖစ္တဲ့ အေဖေတြကသာ လက္မွတ္ထိုးေပးေလ့ရွိတယ္၊ အေဖမရွိမွ အေဖ့ကိုယ္စား အေမက လက္မွတ္ထိုးေပးေလ့ ရွိၾကတာကိုး။ ဒီကဗ်ာထဲမွာေတာ့ ရင္ေသြးငယ္ရဲ႕ ပညာေရးမွတ္တမ္းမွာ စြန္႔ခြာသြားသူ ခင္ပြန္းသည္ကိုယ္စား မိခင္က လက္မွတ္ထိုးေပးေနတာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေရာ႔မယ္။ သူ ပင္ပန္းလြန္းလွပါၿပီ။ ကေလးအေဖ ကိုယ္တိုင္ကို လက္မွတ္ထိုးေစခ်င္လွပါၿပီ။ “ရင္ေသြးငယ္ရဲ႕ပညာေရးမွတ္တမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ လက္မွတ္ထိုးရဦးမလဲ” တဲ့ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တမ္းတစကား ေမးခြန္းဟာ ဇာတ္ကိုပို အရွိန္ျမင့္ေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။

“ ဓနိေတြပိုးေဖာက္လို႔
မိုးေပါက္ေပါက္ယိုေလတိုင္း
ဓားကိုသာ နာနာဖိေသြးရ
မုဆိုးမအိမ္မွ မဟုတ္ပဲေလ။ ”

ဓနိေတြပိုးေဖာက္လို႔ မိုးေပါက္ေပါက္ယိုတဲ့အခါ အားကိုးစရာလင္သားမရွိဘဲ မိန္မတစ္ေယာက္ထဲ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ရက္စြဲမ်ားကို အားနာေနမိပါေတာ့တယ္။
ဘာလို႔လင္သားမရွိတာလဲ။
ဆံုးပါးသြားလို႔မရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်န္ရစ္မိသား ခြဲရလို႔မရွိတာပါ။ သူ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရလို႔ မရွိတာျဖစ္ေၾကာင္း “မုဆိုးမအိမ္မွ မဟုတ္ပဲေလ” ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းနဲ႔ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဓားတံုးတံုးေတြကို မုဆိုးမအိမ္ကဓားလို႔ က်ေနာ္တို႔တင္စားေနၾက မဟုတ္လား။ ကဗ်ာထဲက က်န္ရစ္သူအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အဲသလိုကို အေျပာမခံႏိုင္လို႔ သူ႕ဓားကိုအၿမဲထက္ေနေအာင္ နာနာေသြးေနရေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး အခိုအတြယ္မဲ့ရပ္တည္ေနရျခင္း ရုန္းကန္ေနရျခင္းေတြနဲ႔အတူ ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနကို လွစ္ခနဲျမင္ရေအာင္ အတိုဆံုးဖြဲ႕ျပလိုက္တာပါပဲ။

“ ကမ္းရွာသူေရ
ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရႊဲအီေနတဲ့
သံလြင္ပင္မ်ားနဲ႕ ကမ္းေျခ
အျမန္ဆံုး သက္ဆင္းႏိုင္ပါေစ။ ”

“ကမ္းရွာသူေရ…” ဆိုတဲ့ က်န္ရစ္ခဲ့သူရဲ႕ တမ္းတေရရြတ္ျခင္းမွာ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြ မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ “ကမ္း” ဟာ ပန္းတိုင္ျဖစ္တယ္။ ေအာင္ပြဲျဖစ္တယ္။ ခရီးဆံုးျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ တစ္ဘ၀လံုးရင္းခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာရတဲ့ ရတနာျဖစ္မယ္။ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရၿပီးတဲ့ ေန႔ရက္ရွည္မ်ားရဲ႕ အလင္း၀ိညာဥ္ျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိသားတစ္စုရဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြ အမ်ားၾကီးရဲ႕ အရာရာျဖစ္မယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့သူက အဲဒီ“ကမ္း”ကို ဘယ္လိုကမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္ပါသလဲ။
“ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရႊဲအီေနတဲ့၊ သံလြင္ပင္မ်ားနဲ႔ ကမ္းေျခ” တဲ့။ ဒီစာတစ္ေၾကာင္းက ရင္ထဲမွာ အလင္းဓာတ္ရသြားေစခဲ့တယ္။ အသက္ရူလို႔ ၀သြားတယ္။ မြန္းၾကပ္ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲ ခရီးၾကမ္းႀကီးကို အပမ္းတႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ စိတ္ခ်လံုၿခံဳရာကမ္းေျခမွာ ဆိုက္ကပ္ႏိုင္တဲ့ ေလွတစ္စီးျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေပ်ာ္ေတြ လွ်ံတက္လာတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ၾကည့္မိတယ္။
ေအာ္……. လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က အဆန္ရထားနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္(အငယ္)ဟာ အေတာ္အိုေနၿပီပဲ။
သူ (က်ေနာ္အငယ္) ကမ္းကပ္ခြင့္ႀကံဳခဲ့ပါသလား။
ေလေကာင္းေလသန္႔နဲ႔ ရႊဲအီေနတဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္း သေကၤတ သံလြင္ပင္မ်ား ကမ္းလံုးျပည့္တဲ့ ေဒသကို ေရာက္ဖူးခဲ့ပါသလား။
ေခါင္းမွာ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့ဘဲ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ အေရျပားတစ္ခ်ပ္ကိုသာ ဦးထုပ္လိုေဆာင္းထားတဲ့ မႈန္ေ၀ေ၀ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြက က်ေနာ့္ကို ေငးရီၾကည့္ေနၾက။
အဲဒီ ခဏေလးမွာ ဒီ “က်န္ရစ္သူ”ကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ “လက္်ာ၀င္း”ကို အဲဒီကဗ်ာအတြက္ က်ေနာ္မုန္းတီးသြားမိပါသလား။ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္မိလိုက္ပါသလား။ ကိုယ့္ဘာသာ အေသအခ်ာမသိေတာ့။
သိပ္ေသခ်ာတာကေတာ့ “က်န္ရစ္သူ”ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုခံစားရလြန္းတယ္။
“ေလးျဖဴ” ကိုမုန္းတယ္၊ “ေသာ္ဒီေ၀” ကိုမုန္းတယ္။ “အလင္းေရာင္”သီခ်င္းကိုမုန္းတယ္။
က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ မုန္းတာလဲ။
ဒီသီခ်င္းကိုခင္ဗ်ားတို႔ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ပါ၀ါ အားႀကီးလွတဲ့အသံနဲ႕ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းေအာင္ လွပအားရွိတဲ့ စကားလံုးေတြ။

“ေမွ်ာ္လင့္ထားရျခင္း
ရင္မွာရုႈးသြပ္ဆဲ
အလင္းေရာင္
ရင္ခုန္သံေတြ နီးစပ္ပါရေစအခ်စ္ေရ
ဒီကံၾကမၼာအေမွာင္ေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲ
ေနေရာင္ျခည္ မနက္ခင္းကို ေရာက္မယ္
အၾကင္နာရင္မွာေလ ကိုယ့္ရဲ႕လမင္း (အလင္းရာင္)
ရင္ခုန္သံေတြစာနာပါကြယ္ ခ်စ္သူ
အလင္းေရာင္
သန္းေခါင္ယံညနက္ထဲ
ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႕ အိပ္စက္
အလင္းေရာင္”
နားထဲမွာ “အလင္းေရာင္ .. .. .. အလင္းေရာင္” ဆိုတဲ့ အသံေတြခ်ည္း ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ့္ရထားႀကီး ဘယ္အရပ္ဆီသြားေနပါလိမ့္။ ေမွာင္ခ်ည္းမဲမဲမွာ သံကိုသံခ်င္းပြတ္သံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ လြင့္ခါယိမ္းထိုးမႈေတြကိုပဲ ခံစားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးသြားေနတယ္။ ရထားႀကီးက သူ႕အလုပ္ သူလုပ္လို႔။ က်ေနာ္တို႔က ရထားႀကီးေပၚမွာလိုက္ပါလို႔။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ (အႀကီးေရာ အငယ္ပါ) ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္။ သြားေနတဲ့ရထားႀကီးလဲ ဘူတာဆိုက္ေရာက္ ရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ ညကို အလင္းေန႔က အစားထိုး၀င္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။
“က်န္ရစ္သူ” ကဗ်ာကိုဖတ္ရလို႔ ခံစားရတဲ့ ရွတခါးသက္ လြမ္းေမာျခင္းအနာသာ ဘယ္အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ထင္းထင္းႀကီးပါေနမွာပါလိမ့္။ ။
ၿငိမ္းေအးအိမ္

(အခက္အခဲအရ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ မူရင္းသည္ image ဖိုင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ဖတ္ရႈရန္ခက္ခဲသျဖင့္ ထပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။)
ဂ်ဳိး(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး)

ငွက္ေတြ ေဆာင္းမခိုမီ(ၿငိမ္းေအးအိမ္)

ငွက္ေတြ ေဆာင္းမခိုမီ
(ၿငိမ္းေအးအိမ္)

(၁)
က်ေနာ္ဟာ အခါအားေလ်ာ္စြာ ကဗ်ာေတြကို စုတတ္ပါတယ္။ ခ်စ္လို႔ပါ။ က်ေနာ့ စက္ထဲမွာ “စုထားတဲ့ကဗ်ာ“ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဖိုင္ေလး ဖြင့္ၿပီး၊ ကိုယ္ဖတ္ျဖစ္တဲ့အထဲက ႏွစ္သက္ရာကဗ်ာေတြကို သိမ္းထားေလ့ရွိတာ အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အားလပ္တဲ့အခါမ်ဳိး၊ စိတ္ဆာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အဲဒီဖိုင္ေလးျပန္ျပန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတေလ ဒီဖိုင္ေလးကို ျပန္ဖြင့္ ျဖစ္ဖို႔ လ ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္ပါရဲ႕။ အားလပ္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ဆာျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္ဖို႔ အဲသည္ေလာက္ အခ်ိန္ ေတြၾကာဖို႔ လိုသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။
က်ေနာ့ဖိုင္ေလးထဲမွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာေတြပါတယ္။ ရြတ္ဆိုလို႔ရတဲ့ ကဗ်ာေတြပါတယ္။ အျမင္ကဗ်ာေတြလည္း ပါတယ္။ အလြယ္တကူ ဆြဲယူ (download) လုိ႔ရတဲ့ အြန္လိုင္းတင္ မဂၢဇင္းက ဟာေတြ ပါတတ္တယ္။ စက္ဖြင့္ထားတုန္း လစဥ္ထုတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္းထဲက ႀကိဳက္တာေလးမ်ားေတြ႔ရင္လည္း ေကာက္ကက္ရိုက္ထည့္လိုက္တာပါပဲ။ ေအာက္ေျခမွာ ဘယ္လထုတ္၊ ဘယ္ စာအုပ္ထဲက ဘယ္သူေရးတာျဖစ္ေၾကာင္းေလးပါေအာင္၊ ထည့္သိမ္းေလ့ရွိပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဒီလိုေတာင္လိုပံုေနတဲ့ ကဗ်ာေတြၾကားထဲမွာ၊ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းရိုက္ဖို႔၊ (ဒါမွမဟုတ္) ဆြဲယူလိုက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ သြားပံုရတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္သိမ္းထားတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲ မသိတတ္ေတာ့။ ေရးသူကိုၾကည့္ေတာ့ လဲ ၾကားဖူးေနက်ထဲကမဟုတ္။ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္က မိုးေ၀ေခတ္ကာလတုန္းကလိုမ်ဳိး၊ နည္းနည္းဆင္ သလို ရွိေပမယ့္ ပါ၀င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးေရာက္ေနပါတယ္။ “ဆားေရာဂါ” “ရက္ပ္သီခ်င္း ” “ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း” “အၾကမ္းဖက္သမား” “အီရတ္စစ္ပြဲ” အေၾကာင္းအရာေတြက (၂၀၀၅) ခုႏွစ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့မေ၀းကြာလွေသးဘူးလို႔ ၫႊန္ျပေနပါတယ္။
သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ “၇၀ ႏွစ္လြန္ ကဗ်ာဆရာမ်ား” ႏွစ္သက္စြာ သံုးစြဲတတ္တဲ့ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ မလင္းျပာ၊ နဲ႔ ဒါးေတာင္သံေခ်ာင္း ကို ေတြ႔ လိုက္ရေတာ့ ...။ေရႊဘကို အရွင္လတ္လတ္ျမင္လိုက္ရေတာ့...။ဒီဆရာဟာ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာပါတယ္။ႀကီးတာ၊ငယ္တာ၊ သစ္တာ၊ ေဟာင္းတာ က်ေနာ့အတြက္ သိပ္ကိစၥ မရွိပါ။ ႀကိဳက္လို႔ပဲ က်ေနာ့္ဖိုင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ျပန္ဖတ္မိပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊... သံုးေလးႀကိမ္။အဲဒီေနာက္ေတာ့ ခုေရးေနတဲ့ ကဗ်ာခံစားမႈေဆာင္းပါးေလး ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာက ေယာဟန္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က လက္်ာအစြန္းေရာက္ေဆာင္း ပါတဲ့။
(၂)
လက္်ာအစြန္းေရာက္ေဆာင္း

အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြ
ထပ္ထပ္က်ပ္စည္းထားတဲ့သူ
ငါလည္း အႏွစ္အသားနည္းနည္း
အေခါက္အေပြးထူထူ လူလိုျဖစ္ေနရ။
ေခတ္ကိုက မေကာင္းတာပါ။
ဒီတခါေဆာင္းက အေၾကာင္းဖန္တယ္။
ဒို႔မိဘမ်ား ေျပာတတ္တဲ့
ဆုပ္ကပ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
အလြန္ေအးတဲ့အရပ္မွာ။ ဘာမွ လုပ္စရာအလုပ္မရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ။ ေငါင္းစင္းစင္းေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ က်ေနာ့ဘ၀မွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို အခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေတြးေနမိတတ္ရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္း ဘ၀အဓိပၸါယ္တို႔။ ကိုယ့္ရဲ႕တည္ရွိ ျခင္းတို႔။ ျဖစ္တည္ ျခင္းတို႔။ အဓိပၸါယ္ရွိစြာ ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးသြားျခင္းတို႔ စသျဖင့္ေပါ့။ ဘာအေျဖမွ ေရေရရာရာ ရလိုက္တယ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ့ ျဖတ္သန္းမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တစ္ပံုႀကီး ၿပီးစီးခဲ့။ သိထားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာ ရွိခဲ့လို႔ အထင္တႀကီးျဖစ္ေနေပမယ့္၊ လက္ေတြ႕မွာ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာတာကို လည္း ကိုယ့္ဘာသာေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို သိေနျပန္ပါ တယ္။ ကိုယ့္မွာ တစ္ခုခုလိုေနတာကိုသာ သိေနတယ္။ ဒါကို ဘယ္လို ေဖာ္ျပရမယ္ မသိခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စကားလံုး၊ ၀ါက် တစ္ခုတေလမွ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ ေဟာ .... ခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာက က်ေနာ့လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေပးလို္က္ပါၿပီ။ေဟာသလို ၀ါက်တစ္ေၾကာင္း သူေရးျပခဲ့တယ္။
အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြ၊ ထပ္ထပ္က်ပ္စည္းထားတဲ့သူ(ငါလည္း) အႏွစ္အသားနည္းနည္း၊ အေခါက္အေပြးထူထူ လူလိုျဖစ္ေနရ။
ၿပီးၾကပါေလေရာ။ ဒါဟာ ကဗ်ာဆရာက က်ေနာ့ရင္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး ရိုက္ထည့္လိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြပါပဲ။ ဟုတ္ပ။ က်ေနာ္ဟာ အေႏြးထည္ ထူထူႀကီး၀တ္ၿပီး၊ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ အႏွစ္အသားနည္းနည္းနဲ႔ အေခါက္အေပြးထူထူ အေကာင္ တစ္ေကာင္ဗ်။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကဗ်ာထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ “ဆုပ္ကပ္” ဆိုတဲ့စကားလံုးက က်ေနာ္တို႔ဖိုးဖြားေတြကို သတိရေစခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ ကတည္းက၊ က်ေနာ့အိမ္က အဖိုးအဖြားေတြဟာ ဆုပ္ကပ္ဆိုတာကို မၾကာမၾကာ ၿငီးတြားတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ စီးပြားရွာေဖြ မေကာင္းဘဲ ဆုတ္ယုတ္လာလို႔၊ ဆုပ္ကပ္လို႔ သံုးႏႈံးၾကတာလား၊ ဘာသာေရးအရ ကိုင္းရႈိင္းမႈေတြကို ေလ်ာ့နည္းလာတယ္ ထင္ၿပီး၊ ဆုပ္ကပ္လို႔ ဆိုၾကတာလား၊ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုး ႀကီးက က်ေနာ့ကိုယ္ထဲ အႀကိမ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ဘူးလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္၊ ခုအရြယ္ အထိ အဲဒီစကားလံုးႀကီးက က်ေနာ့ရင္ထဲ တပ္စြဲေနထိုင္တုန္း။
လာျပန္ၿပီတစ္ခါ။ က်ေနာ့လို လူမ်ဳိး အဲဒီကဗ်ာဆရာေပါ့။ သူ႔မိဘေတြကလည္း သူ႔ကို ဆုပ္ကပ္အေၾကာင္းေျပာျပသတဲ့။ ဒါဆို ကဗ်ာဆရာနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ေခတ္ကာလတစ္ခုတည္းမွာ လူျဖစ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။

(၃)
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႀကီးလဲ လာပါေလေရာ။
ငါလည္း
ေဘာင္းဘီတို၀တ္ရ
ရက္ပ္သီခ်င္းႀကိဳက္ရ
သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကိုယ္တြန္႔ခါရ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လစ္လရယ္လိုက္ဇ္နည္းနည္းလုပ္ရ။
အဆီေလ်ာ့စားတာနဲ႔ေယာဂအေၾကာင္း ေျပာရ။
အေမရိကန္ဆန္ေအာင္
အလံေထာင္ ဟိတ္ဟန္လုပ္ရ။
ဒီကဗ်ာပိုဒ္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈေတြပါတယ္။ သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြကို သြက္သြက္ရွင္ရွင္ျမင္ရေတာ့ သူျဖစ္ေနမယ့္ပံုကို စိတ္ကူးၾကည့္ ရင္း ရယ္ မိတယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ ဒီကဗ်ာဆရာဟာ ၿမိဳ႕သားျဖစ္ရမယ္။ ပညာတတ္ျဖစ္ရမယ္။ ဟိုးေ၀လံေခါင္ဖ်ားက ေတာသား တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔ ရက္ပ္သီခ်င္းကို သိမယ္မထင္။ အဆီေလ်ာ့စားဖို႔နဲ႔ ေယာဂ အေၾကာင္းေျပာဖို႔ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္။
က်ေနာ့ေျခလက္ေတြေတာင္ နည္းနည္းလႈပ္ခ်င္လာပါေလေရာ။ အိပ္ဇင္ဘယ္လ္ရဲ႕ရက္ပ္။ အက္ဆစ္ရဲ႕ ရက္ပ္။ တူးဘစ္ရဲ႕ရက္ပ္။ ထြန္းထြန္းရဲ႕ရက္ပ္။ ႏိုးအဖြဲ႔ရဲ႕ ရက္ပ္။ ဘာဘူရဲ႕ရက္ပ္။ စိုင္းစိုင္းရဲ႕ရက္ပ္။ ေအာင္ေကာင္းထက္ရဲ႕ရက္ပ္။ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္လုပ္ရင္း ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ရက္ပ္သီခ်င္းေတြ တအိအိၿပိဳက်လာတာ ေတြ႔ရ တယ္။ ဖူဂ်ီယာမေတာင္ထိပ္မွာ ႏွင္းေတြ ဖံုးသလို က်ေနာ္တို႔ဆီက ၿမိဳ႕လမ္းမေတြမွာလည္း၊ ရက္ပ္သီခ်င္းေတြ ဖံုးေတာ့မယ္။
ဘဲဥနဲ႔ ငါးဖယ္ေက်ာ္တစ္ခုပါတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲမွာ ကယ္လိုရီ (၃၈၀)။ ထမင္း (၆) က်ပ္သားမွာ ကယ္လိုရီ (၁၅၅)။ ၀က္သားႏွပ္ (၁၀၀) ဂရမ္ ကယ္လိုရီ (၃၃၈)။ ေျမပဲဆီ (၁၀၀) ဂရမ္ ကယ္လိုရီ (၈၈၄)။ အဆီဓါတ္ (၉၉.၉) ။ တစ္ရက္ကို ကယ္လိုရီ (၂၀၀၀) ထက္ ပိုမ၀င္ေစနဲ႔။ ပိုမယ့္ ကယ္လိုရီေတြ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ရႈိ႕ပစ္။ ႏို႔မို႔ရင္ အသည္းအဆီဖုန္းမယ္။ ခါးတုတ္မယ္။ ဗိုက္ထြက္မယ္။ ေယာဂ က်င့္စဥ္ ဗီစီဒီအခ်ပ္ေတြ ၀ယ္က်င့္။ မနက္မနက္ကို ဗႏၵဳလပန္းျခံမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ျဖစ္ “တိုက္ခ်ီခၽြမ္“ သြားကစား။ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတယ္။ လူခ်င္းေတြ႔ရင္ လက္ကေလး ေျမွာက္ျပ။ “ဟိုင္း“ လို႔ ဆိုၾကမယ္။ ကဗ်ာကို ဖတ္ရင္း က်ေနာ့ရင္ထဲ ေပါက္ခ်လာတဲ့ အေတြးေတြကို ႏႈတ္က ရြရြ ဆိုေနမိ တယ္။ ဒါဟာ ၿမိဳ႕ျပမွာလူျဖစ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံပဲလား။
ေတာင္ယာခုတ္ေနတဲ့ ေတာင္သူတစ္ေယာက္က ဓါးကိုပစ္ခ်။ ခါးကို မတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့ကိုၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြ နား ေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။“မင္းတို႔ ၿမိဳ႕မွာလူျဖစ္ရတာ ရႈပ္ေနတာပဲ”

(၄)
အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ
လူေတြေသေနတာကို
တယ္မိုက္ၾကသကြယ္လို႔ ဟန္လုပ္ေနရ။
စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ
ကိုယ့္ဘာသာလြတ္ေအာင္ေန
ကိုယ့္အေရးကလြဲၿပီး မ်ားမ်ား
ဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔။
ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပန္ရ။(ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းကငါ့ႏွလံုးသားကိုခဲခံစားမႈနည္းေအာင္ ေျပာင္းခဲ့ပံုရတယ္။)
မ်ဳိးရိုးဗီဇ ေျပာင္းထားတဲ့ ပန္းသီးမြကိုကိုက္
ဆိုဒါရွိန္းျမေရကို က်ဳိက္ခ်ရင္း
စီအဲန္အဲန္ ဟိုက္ဘရစ္သတင္းကိုၾကည့္
အဆာမေျပဘူး။
ေရငတ္တယ္...
ေရငတ္တယ္...
ခင္ဗ်ားတို႔မွာ စေလာင္းရွိလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြပံုမွန္ ဖတ္ေလ့ရွိလား။ သတင္းစာေလာက္ကို ေန႔တိုင္းဖတ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္လံုးနဲ႔နားက၊ မီးခိုးတအူအူနဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ျမင္ကြင္းရယ္။ တဒိုင္းဒိုင္းေသနတ္သံ။ တ၀ုန္း၀ုန္းဗံုးသံ ေတြရယ္ကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ရယ္ရတယ္ ကဗ်ာဆရာ...က်ေနာ္ရယ္တာ ခင္ဗ်ားကို မဟုတ္ဘူး။က်ေနာ့ကိုယ္က်ေနာ္ ျပန္ရယ္တာ။ ေလွာင္တာ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုေရာ၊ က်ေနာ့ကိုပါ ျပန္ “ဟား”တာ။ တူလြန္းလို႔ပါဗ်ာ။ေတြးပံု၊ ေနပံု၊ ေရွာင္ပံု၊ တိမ္းပံု၊ လႊဲခ်ပံု၊ ေနသာသလို ေနတတ္ပံု၊ အျပစ္ကင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပံု။ ကိုယ္နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္သလို ဟန္လုပ္တတ္ပံုေတြက တူလိုက္သမွ။ တူတူတူတူတူနဲ႔ေတာင္ ေနေသး။ ဟုတ္ဖူးလား၊ က်ေနာ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ား သေဘာမတူဖူး လား။ မတူရင္လဲ... ကဲ... ခင္ဗ်ား ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ကို ၾကည့္လိုက္ဦး။
အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ လူေတြေသေနတာကို၊ တယ္မိုက္ၾကသကြယ္လို႔ ဟန္လုပ္ေနရ။စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာလြတ္ေအာင္ေန၊ ကိုယ့္အေရးကလြဲၿပီး မ်ားမ်ားဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔။ ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပန္ရ။
ခင္ဗ်ား ေျပာပံုေလးက ဘယ္ေလာက္သင္းလိုက္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာနာရိုက္ပစ္ဖို႕ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ အဲဒီ “ခ်င္ျခင္း” စိတ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ၊ က်ေနာ့ကိုလည္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ရိုက္ပစ္ေနေလရဲ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ဒီစကားကို ခင္ဗ်ားလိုပဲ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လည္း မၾကာခဏေျပာျဖစ္ေနၾကမို႔ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ရြာတည္းေနသူခ်င္း၊ ကိုယ့္ရြာထဲမွာ အရက္မူးရန္ျဖစ္ၿပီး၊ အိမ္မီးရိႈ႕ေနတာ ေတြ႔လ်က္နဲ႔ “တယ္မိုက္ၾကသကြယ္”လို႔ အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္အမႈကိုယ္ဆက္ျပဳလို႔ မသိက်ဳိးကၽြံေန။ ခင္ဗ်ားလို၊ က်ေနာ္လို လူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ ရွိမလဲ ကဗ်ာဆရာ။ ကမၻာႀကီးကေတာ့ လွမ္းေျပာရဲ႕။“မင္းတို႔အတြက္ ငါ ၀မ္းရည္စပ္တယ္တဲ့” ဗ်ား။
ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းကငါ့ႏွလံုးသားကိုခဲခံစားမႈနည္းေအာင္ ေျပာင္းခဲ့ပံုရတယ္။ လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ကတုပ္တူးခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကတုပ္ထဲမွာ အက်အနထိုင္ၿပီး၊ နည္းပညာရဲ႕ ေကာင္းမြန္ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ရလဒ္၊ ၿမိဳ႕ျပမွာသာ ရႏိုင္တဲ့ “အေကာင္း ဓါတ္” ေတြကို အေတာ မသတ္ၿမိဳခ်ၾကတယ္။ အငမ္းမရ စားေသာက္ၾကတယ္။ကဗ်ာဆရာ...ခင္ဗ်ားေရာ၊ က်ေနာ္ပါ ေရငတ္ေျပခဲ့ၾကပါသလား။အဲဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို မေျဖခ်င္ကာမွေနေရာ၊ ခင္ဗ်ားလည္းသိ၊ က်ေနာလည္းသိ၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သိေနခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ကမၻာႀကီးကေတာ့ ၀မ္းရည္စပ္ေနေလရဲ႕။

(၅)
သစ္ေခါက္ေတြ ၀ါးေနရသလိုပဲ။
စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ငတ္တယ္
ေတာအရက္ကိုငတ္တယ္
ဂႏၶီရုပ္ရွင္ကားကို ငတ္တယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ငတ္တယ္။
ေရႊဘကိုငတ္တယ္။
ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ မလင္းျပာကိုငတ္တယ္။
စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္
သူရဲေကာင္း ဇာတ္လမ္းထဲက
ဒါးေတာင္သံေခ်ာင္းကို ငတ္တယ္။
မ်ားတယ္ ကဗ်ာဆရာ၊ သိပ္မ်ားတယ္။ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာေတြ မ်ားလြန္းတယ္။ခုနကေတာ့ ေရငတ္သတဲ့။ ေရငတ္သတဲ့။ေဟာ... ခုတခါ ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာေတြ အေတာမသတ္ပါပဲလား။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို က်ေနာ္တို႔ လည္း၊ ခင္ဗ်ားလို ငတ္ျခင္းမ်ားစြာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ငတ္ေနခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။
သစ္ေခါက္ေတြ ၀ါးေနရသလိုပဲ။
ခင္ဗ်ားညည္းညဴသံကို က်ေနာ္တို႔ေကာင္းေကာင္း ၾကားေနၾကရပါတယ္။ သစ္ေခါက္ဆိုတာ စားစရာမဟုတ္ဘူး၊ အရည္မရ အဖတ္မရ ကြမ္းယာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အရည္ၿမိဳ အဖတ္ေထြးရတဲ့ ပီေကလိုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အေျခအေနတစ္ခုခုေအာက္မွာ သစ္ေခါက္ေတြ ၀ါး၀ါးေနရတဲ့ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ႀကီးကိုေတာ့ျဖင့္ သနားလွပါသဗ်ာ။ ခက္တာက အဲဒါႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ပါးစပ္ႀကီးလည္းျဖစ္ေနျပန္ရဲ႕။ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာေတြကို သိပါရဲ႕ကဗ်ာဆရာ။ စာနာမိေပါ့။
ေဟာသမွာ သစ္၀ါးရိပ္ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ ေရၾကည္စမ္းေလး စီးေနတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ စမ္းကေလးနေဘး အရိပ္ေအးေအး မွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ေတာအရက္ပုလင္းေလးတစ္ပုလင္းကို နည္းနည္းခ်င္းစီငွဲ႔၊ တစ္ေယာက္တစ္လက္။ လူေစ့ခြက္လွည့္ ေသာက္ခ်င္ ေနလိမ့္မယ္။ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာ ေအးခ်မ္းျခင္း မဟုတ္လား......။
ဂႏၶီကို ခင္ဗ်ားငတ္တယ္ဆိုရာမွာလည္း၊ သူ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္လိုျဖဴစင္တဲ့ သူ႔ႏွလံုးသားကိုသာ ခင္ဗ်ားငတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေသာက္ခြင့္ရမွာက အဲဒီႏွလံုးသားကိုေဖာက္ထုတ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံေပါက္ရာက က်လာတဲ့ေသြးနီနီေတြ ဆိုရင္ ေကာ...။ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ပါ့ မလဲ။ အေကာင္းကိုရွာသည္၊ အေကာင္းကားမေတြ႕လို႔ေတာ့ ဂႏၶီႀကီးကေတာ့ ညည္းညဴမသြားခဲ့ ပါဘူး။ တစ္ဘ၀လံုးကိုစေတးလို႔ သူ႔တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုးလုပ္သြားသူကို ခင္ဗ်ားငတ္တာ အဆန္းမွ မဟုတ္တာ။
ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာ အနစ္နာခံျခင္း မဟုတ္လား။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေတာ့ ကမၻာသူကမၻာသား အားလံုးနီးပါးငတ္မြတ္ၾကတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနရာအႏွံ႔ မွာ ယမ္းနံ႔နံ ေနတာ၊ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၾကားေနရတာ၊ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္သံေတြ ေပပြေနတာ၊ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ မေမးပါနဲ႔။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ငတ္ပါရဲ႕။
ေရႊဘတဲ့။ခင္ဗ်ားတ ခဲ့တဲ့နာမည္။က်ေနာ္လည္း အဲဒီေရႊဘႀကီးကို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ မီလိုက္ပါသဗ်။ က်ေနာ္သိမီသမွ်ေတာ့ ေရႊဘဆိုတာ ေက်ာမြဲမ်ား၊ လယ္သမား မ်ားရဲ႕ သူရဲေကာင္း။ ဖိႏွိပ္မႈကို ေတာ္လွန္သူ။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ ဆန္႔က်င္သူ။ ျပည္သူ႔ အခ်စ္ေတာ္ႀကီးပါလား။ နယ္ရံုေတြမွာ ေရႊဘနဲ႔ လူဆိုး ထိုးသတ္ၾကလို႔၊ ေရႊဘခံေနရၿပီဆိုရင္၊ “မၾကာခင္၊ ကိုေရႊဘ ျပန္ႏိုင္ပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား” လို႔ ေအာ္လံနဲ႔ ေအာ္သံေပးထားရသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ရႈံးရႈံး၊ ေရႊဘရႈံးတာကို မခံႏိုင္ၾကဘူးတဲ့။ လူထုက၊ ပရိသတ္က၊ ျပည္သူက၊ ေရႊဘကို အဲသေလာက္ခ်စ္ၾကဆိုပဲ။ ၾကားဘူးတာ။ ေအာ္... ခင္ဗ်ားမလဲ၊ ေရႊဘကို ငတ္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲလား၊ ကဗ်ာဆရာ။ ခင္ဗ်ားငတ္ေနတာ နိမ့္ပါးသူ အမ်ားစုေရွ႕က ထြက္ရပ္တဲ့ သူရဲေကာင္းဇာတ္ မဟုတ္လား။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ေရႊဘကို ငတ္ခဲ့တဲ့မလင္းျပာကိုငတ္ခဲ့တဲ့ဓါးေတာင္သံေခ်ာင္းကို ငတ္ခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ားကိုက်ေနာ္ ျပန္ငတ္ေနပါတယ္။ တကယ္။

(၆)
ဒီတစ္ခါေဆာင္းက
ပိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္။
ပိုဟိတ္ဟန္ႀကီးတယ္။
ပို ၿဖီးလံုးျဖန္းလံုးထုတ္တယ္။
မွန္ျပဴတင္းမွာ
ႏွင္းခိုးပိန္းရိုက္လာ
ဟုတ္ပါရဲ႕လား။
အဆိပ္ခိုးေတြ
ဓါတုမိုးရည္
ဆားစ္ပိုးေတြလို႔ ထင္ေနေသးတယ္။
(မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေသြးေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ခဲ့။)
ေခါင္းစြပ္မဲမဲလက္အိပ္မဲမဲနဲ႔ လမ္းထဲသြားရင္အၾကမ္းဖက္သမား ထင္ေလလားလို႔ငါ့ကိုယ္ငါ စိုးလာရျပန္ႏွင္းခါးၾကားထဲ မ်က္ႏွာကို ျပန္ဖြင့္ျပရတယ္။
ဟလိုက္ရင္ “၀ွားကနဲ“ ထြက္သြားတဲ့အေငြ႔ေတြျပန္ျပန္လိုက္သိမ္းအေမရိကန္ဆန္႔က်င္ေရး ေလစိမ္းေတြထင္သြားမွာ စိုးလို႔ၿမိဳခ်ရာဘာခ်ုိ၀ါးရည္နဲ႔ လွိမ့္ခ်ရတယ္။ကိုယ့္လွ်ာကို ျပန္ကိုက္သိမ္းမ်က္မွန္စိမ္းတပ္၊နားေတြလည္း ျပားကပ္ေနေတာ့တယ္.... ။
ငယ္ငယ္က၊ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက “သံသယ“ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သင္ရတာ မွတ္မိလာတယ္။ အဏုျမဳလက္နက္ဆန္းေတြ စမ္းသပ္ လာတဲ့ ကာလႀကီးမွာ၊ ေလရႈမိရင္ ေလထဲမွာ အဆိပ္ေငြ႔ပါလာေလမလား။ ေရေသာက္မိရင္ ေရထဲမွာ အဆိပ္ေငြ႔ပါလာေလ မလားနဲ႔ ေနစရာ စားစရာ မရွိေလာက္ေအာင္စိုးရြံ႔ေနတဲ့၊ ေမာ္ဒန္လူသားတစ္ဦးရဲ႕ စိတ္ကို ဖြဲ႔ျပတဲ့ကဗ်ာပါ။
ခုဖတ္လိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ (၂၁) ရာစုလူသားရဲ႕ အရိႈက္ကို မိမိရရထိုးလိုက္တဲ့ ပင့္လက္သီးပါပဲ။ ဒီေနရာထဲမွာ သံသယ ကဗ်ာထဲက လူသားရဲ႕ ခံစားမႈထက္ ပိုရႈပ္ေထြးလာပါတယ္။ အဆိပ္မိုး၊ ဓါတုမိုး၊ ဆားစ္ပိုး၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ ေၾကာက္ေနရ တဲ့အရာေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ (ဘာေၾကာင့္ အိပ္ဒ္စ္ AIDS ကို ထည့္မဖြဲ႔ခဲ့သလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။)
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလႀကီးမွာ၊ လူေကာင္းနဲ႔ လူဆိုး ေဒြးေရာယွက္တင္ ရွိေနလိုက္ပုံမ်ား။ အၾကမ္းဖက္သမားထင္ခံရမွာ စိုးလို႔တဲ့။ သူ႔ ခမ်ာ လက္အိပ္မဲနဲ႔ ေခါင္းစြပ္မဲေတြေတာင္ မ၀တ္ရဲတဲ့ဘ၀။ အျမင္ေတြကို အေရာင္နဲ႔ေဘာင္ခတ္။ နားေတြကို ျပားကပ္ေအာင္ၾကပ္ညွပ္ ထားရတဲ့ အေျခအေန။ ဆရာေရ႕။ ဒီေလထုထဲမွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ား အသက္ရႈၾကပ္ေနလိမ့္မယ္။ စာနာတယ္.... ။
ကဗ်ာဆရာရယ္။(၂၁) ရာစု အေရာက္မွာ ရာသီဥတုကလည္း ပိုပူလာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကား အမုန္းပြားမႈကလည္း ပိုသည္း သန္လာတယ္။ထြက္သက္ေလေတာင္ ကုန္စင္ေအာင္ မထုတ္ရဲ။ေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ပိုနိမ့္လာသလို။ဆူနာမီေဘးရစ္ခ်တ္တာစေကး ကိုးဒႆမေလး ငလ်င္အာရွမွာ အဆိုးရြားဆံုးေရေဘးျဖစ္တာ၊ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ထိပ္မယ္တစ္ဒီဂရီဆဲဆီးယပ္စစ္ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့သြားလို႔တဲ့။ေဆာင္းေတြ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနတာ တစ္ရာသီစာ မကေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

(၇)
ကြင္းျပင္ေတြက တစျပင္လို ျဖဴေဖြး
သစ္ကိုင္းေတြက အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္
ခဲေနတဲ့ေလေတြက ေစာေစာအေမွာင္ခ်ပစ္တယ္။
ကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ
ငတ္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ေတာင္းဆိုလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ငါ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သားပဲ။
ေ၀လငါးေတြ မသတ္ဖို႔
ေျမျမွဳပ္မိုင္းေတြရပ္ဖို႔။
သစ္ပင္ေတြ အခုတ္ရပ္ဖို႔
စီးကရက္ျဖတ္ဖို႔
ငါ လက္မွတ္ထုိးခဲ့ပါတယ္။
အရာရာလိုေလေသး မရွိေစရဘဲ၊ သက္ေတာင့္သက္သာရွိေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲက ၊ ကိုယ့္လုပ္ငန္းရဲ႕ အေျခအေနမွန္ ကို မသိတဲ့ မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိ။ ၾကည့္ေလ.... ။
ကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ၊ ငတ္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ေတာင္းဆိုလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ၊ ငါ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သားပဲ။
လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ အစီရင္ခံစာကို အထပ္ထပ္ဖတ္ရင္း၊ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္ပ်က္တစ္ခုလံုးကို နားမလည္စြာ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒင္းကို သနားရမလား။ ဟား ရမလား။ နားရင္း ရိုက္ရမလား။ သင္း ပစ္လိုက္ရမလား။ မိတ္ေဆြ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစား ပါ။ လူနဲ႔ လူ႔ပတ္၀န္း က်င္ပိုမိုေကာင္းမြန္ေရး စာခ်ဳပ္ေတြကိုသာ တြင္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေနတဲ့သူ႔ခမ်ာ၊ တကယ့္ဇာတ္ ညႊန္းရဲ႔ ေအာက္ပါအခန္းခြဲေတြကိုု ျမင္ဖူးပံု မေပၚပါ။
က်ဴးေက်ာ္စစ္။ ညဴကလီယာ လက္နက္ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ။ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္သူမ်ား။ လူမ်ဳိးေရးဖိႏွိပ္ျခင္း။ ေစ်းကြက္ အသာစီးရေရး မဟာဗ်ဴဟာ။ ေရနံ သယံဇာတမ်ား စိုးမိုးေရး။ အယူ၀ါဒ တင္ပို႔၊ တင္သြင္းျခင္း။ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ပြဲ။ ကိုယ့္ၾသဇာခ်ဲ႕ထြင္မႈ။ အခြင့္အာဏာ ခိုင္မတ္ေအာင္ စိုက္ထူမႈ။ ...... ။ .......။ .......။
ဆက္ျပဳစုရရင္ ေခါင္းစဥ္ကိုက ဒုတစ္ထြာေလာက္ ထူသြားႏိုင္တယ္။
ကဗ်ာဆရာေရ႕။ လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းမႈ။ ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြနဲ႔ အျမဲေႏြးေထြးေနရမယ့္ ေဟာဒီကမၻာေျမမွာ ႏွလံုးသားေတြဟာ ဒီလိုေအးခဲ ေနမယ္ဆိုရင္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြဟာ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ၊ အနာဂတ္မွာ ျမင္ရမယ့္ စစ္ တလင္းကို ေတြ႔လိုက္ရ သလိုပါပဲ။
ကြင္းျပင္ေတြက တစျပင္လို ျဖဴေဖြးသစ္ကိုင္းေတြက အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္ခဲေနတဲ့ေလေတြက ေစာေစာအေမွာင္ခ်ပစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ မသြားအပ္တဲ့အရပ္ေတြသာ စရင္းတို႔ရရင္၊ အီရတ္တင္ မကေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကဗ်ာဆရာ ၾကားေအာင္ ဘယ္သူနဲ႔ လူၾကံဳပါး လွမ္းေျပာရပါ့။
ငွက္ေတြ ေဆာင္းမခိုမီတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လွတဲ့ေဆာင္းကိုဘယ္သူကမ်ားသေဘာထားေျပာင္းေအာင္ သြန္သင္ညႊန္ျပႏိုင္မလဲ...သိခ်င္လိုက္တာ.... ။
ၿငိမ္းေအးအိမ္
www.cherrythitsar.org

ကဗ်ာတိုမ်ား

ပန္းတိုင္

မေရာက္ေသးရင္ ေရာက္ေအာင္သြား
ေရာက္ရင္ တစ္ေထာက္နား
ၿပီးရင္ေရွ႕ဆက္သြား
အဲဒီမွာဘာမွမရွိဘူး။
ေမာင္သိန္းေဇာ္( ႏွင္းရည္စက္လက္+ရႈေမွ်ာ္ခင္း ၂၁ မွ)
..............................................................

ရွုဳေမ်ွာ္ခင္း

အဆံုးမရွိေအာင္က်ယ္၀န္းတဲ့ အမွားထဲ
တိမ္ေတြ လွလိုက္တာ
ကိုယ့္မွာ တရားနဲ႔ေျဖရတယ္။
ေမာင္သိန္းေဇာ္

ကိုသန္းထြန္း ၏ ကဗ်ာမ်ား ( စတစ္ကာလူ၊ ေဇာင္း၊ ထြက္ေတာ္မူႀကီး )

စတစ္ကာလူ

ဇရပ္ခါးပန္းလို
ပတ္ၾကမ္းတိုက္အေရျပားနဲ႕
“ငါလို ေယာက်ာၤး
ျပႆဒါးမရွိ” ဆိုရဲသူ။
“ဘက္တူရင္ လူမေရြး” တဲ့လား
နဂါး ဂဠဳန္နဲ႕
က်ားအခုန္ ဓားအစံုနဲ႕
သြားဟုန္ဟုန္ ဥဳံေတြအကြက္ေတြရဲ ႔အျပင
္(အမယ္) “ဘ၀ကို ပံုေသ မတြက္နဲ႕” တဲ့
ေကာက္ခ်က္နဲ႔လူ။
(ဟုတ္ပ) သူ….
ဘူတာႀကီးရဲ ႔ ေမြးစားသား။
ကဲ…ေဆးမင္ေၾကာင္တစ္ကိုယ္လံုး
(ေနာက္ဆံုး)
ပုခံုးအသာပင့္ၾကည့္ကာမွ
အား……..
ၾကယ္ပြင့္နီန
ီ“ဘယ္ရီကတ္” ေစာင္းေစာင္း
ေခါင္းေမြးအလိပ္လိပ္
မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ဖားဖားနဲ႔
လား… လား
ဒါရဲေဘာ္ “ေခ်ေဂြဗားရား”။ ။
ကိုသန္းထြန္း
..............................................................

ေဇာင္း
မာနသံ တေျဖာင္းေျဖာင္း
ေထာင္လေမာင္းထေမႊေႏွာက္
ထုတ္ခ်င္းေပါက္ လ်င္ျမန္မႈမ်ဳိးနဲ႕
ေလာကရဲ ႔ တစ္နံတစ္လ်ားကိုပဲ
ပိုင္းျခားပစ္ခြင္းေတာ့မလို
စူးရဲၿပိဳးျပက္
ကတီၱပါေက်ာက္ကုန္းရဲ ႔ အခင္းအက်င္းကလည္း
ဖ်ဥ္းကနဲမာန္သြင္း
ပါးျပင္းထေႃမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို
ေတာက္ေလာင္ကၽြမ္းၿမိဳက္လို႕၊
ႏွာမႈတ္
ခြာရွပ္
(တစ္ခါ တစ္ခါ) ပတပ္ရပ္လိုက္တာမ်ား
ေျမသားကိကန္ထြက္
တိမ္ ၫႊန္႕ျမက္ခင္း
စိတ္ရွိတိုင္း ခ်နင္းေတာ့မလို
သူရဲေကာင္းတစ္ဦးတေလကမ်ား
သူ႕ေက်ာလ်ား႐ွည္ႀကီးေပၚ
အက်အနတက္ခ
ြမေပးမခ်င္း
ဒီ… သူေကာင္းျမင္းမ်ဳိးရဲ ႔ ဂုဏ္မာန
ဖုတ္ထေနဦးေတာ့မယ္ ထင္ရဲ ႔။ ။
ကိုသန္းထြန္း
..............................................................


ထြက္ေတာ္မူႀကီး

သူဟာ
ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ အၿမီးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္
က်ည္းေပါင္းတက္ေျခဖ၀ါး
ရင္းစားလိုက္ရတဲ့ လူတစ္ေကာင္ေပါ့။
သူဟာ
ထူထူေထာင္ ေခါင္းတစ္လံုးအားကိုးနဲ႔
ပုဆိုးေတြ ထမီေတြခ်ဳပ္လိုခ်ဳပ္
အိုးေတြ အိမ္ေတြ လုပ္လိုလုပ္
ေနာက္ဆံုး ႀကိဳးေတြႀကိမ္ေတြတုပ္လာမွ
သူ႕ကိုသူ ေရြးႏွဳတ္ဖို႔ႀကိဳးစား
သူ႕အားနဲ႕သူ မလံုေလာက္ေလေတာ့
သူ႕တရားနဲ႕သူ စံုေထာက္ရင္း
သူ႕ဖ၀ါးနဲ႕သူ ခုန္ေပါက္ရင္း
ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာပါေရာတဲ့။
ဒါေပမယ့္
သူဟာ
အမွတ္သညာဆိုလို႔ နည္းနည္းမွမရွိ
သူ႕ကိုသူ အဖတ္ဆယ္စရာ
တစ္ပတ္လည္လာမယ့္ ရာဇ၀င္ကို
ေစာင့္ဖို႔ပဲရွိသတဲ့ေလ
သူက်စ္တဲ့ႀကိဳးနဲ႔သူကိုသူ ထမ္းပိုးလွ်ဳိထမ္း
ေဟာ...ဒီ
ေတာလမ္းကေလးအတိုင္းသြားေလရဲ႕။
ကိုသန္းထြန္း(ဧကစာ မီးခိုးကဗ်ာစာအုပ္မွ)

ဆရာၾကည္ေမာင္သန္း၏ ကဗ်ာမ်ား (ဒီပရဂၤ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္)

ဒီပရဂၤၤ

ပုံျပင္ထဲက ၿမိဳ႕လည္းမဟုတ္
ဒ႑ာရီထဲက ၿမိဳ႕လည္းမဟုတ္
ရာဇ၀င္ထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕
ပုဂံေခတ္ထဲက ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ေက်ာ္တည္းကရွိတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕
သမုိင္း၀င္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕။
ဒီၿမိဳ႕ကုိ ကတူးလူမ်ဳိးေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တယ္
အေလာင္းစည္သူမင္း
တုိင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း
ေျမာက္ဘက္အရပ္အေရာက္
အေရွ႕ဘက္ကနတ္ေတြ ဆိတ္ေယာင္ေဆာင္
ေရေသာက္မယ့္ဟန္ ျမည္သံေပးတာကုိ
အစြဲျပဳလုိ႕ဒီၿမိဳ႕ ဒီနာမည္တြင္ခဲ့ရ။
အေရွ႕မွာ ဧရာ၀တီ
အေနာက္မွာ ခ်င္းတြင္း
မနီးေ၀းမွာ မူးျမစ္နဲ႕
စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္ထြန္းခဲ့တယ္။
သာသနိက အေဆာက္အအုံေတြေပါမ်ား
ရဟန္းပညာရွိ လူပညာရွိေတြ ထြန္းကား
တျခားၿမိဳ႕ေတြနဲ႔စီးပြားကူသန္းသြားလာဖုိ႔လြယ္ကူ
ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ စစ္တမ္းေတြအရ
အစည္ကားဆုံးၿမိဳ႕ ၁၂ၿမိဳ႕ထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕။
အေလာင္းဘုရားလက္ထက္မွာ
အိမ္ေရွ႕စံ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဒီၿမိဳ႕ကုိစားရ
ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွာ
စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလေနမ်ဳိးသူရ ရဲေခါင္ဘြဲ႕နဲ႕ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ၿမိဳ႕၀န္
ဘုံခန္းပ်ဳိ႕ဆရာ အရွင္အဂၢသမာဓိ
စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ
မုံတုိင္ပင္ ဆရာအရွင္၀ံသ
အတုလ ဆရာေတာ္ အရွင္ယႆ
ျမသိန္းတန္ ဆရာေတာ္အရွင္ဇိန
အယူေတာ္မဂၤလာဦးႏုိး
ဒါ... ဒီၿမိဳ႕သား ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြ
ဒီၿမိဳ႕မွာ
မင္းတုန္းမင္းကုိ ပုန္ကန္ျခားနားတဲ့
ပတိမ္းမင္းသား ခုိလႈံခ့ဲဖူးတယ္
ဒီၿမိဳ႕ကေနေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ ၿမိဳ႕၀န္ဦးမွန္း
ေအာက္ျပည္ကုိ ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္
ဒီလုိနဲ႕
ဒီၿမိဳ႕မွာ
သူရဲေကာင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရတယ္
ဒီၿမိဳ႕မွာ
သစၥာေဖာက္ေတြ အေတာင္ေပါက္ခဲ့ၾကတယ္
ဒီၿမိဳ႕မွာ
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သူ႕ဆိုင္ကယ္ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္
ဒီၿမိဳ႕မွာ
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္
ဒီၿမိဳ႕မွာ
အံႀကိတ္ရ တက္ေခါက္ရတဲ့
အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့
မုိးနည္းတဲ့ ဒီေဒသ
ေဆာင္းတြင္းအခါ သမယမွာ
မုိးရြာဖုိ႕ မဆုိထားနဲ႕
မုိးအုံ႕ဖုိ႕ေတာင္ အေၾကာင္းမရွိေပမဲ့
႐ုတ္တရက္ မုိးႀကီးရြာခ်လုိက္တယ္
ဆင္ေျခရာေတြေတာင္
တိမ္ေကာပေပ်ာက္သြားေအာင္ရြာတဲ့ မုိးမုိ႕
အညာအေခၚ ဆင္ရာတိမ္းမုိးတဲ့ေလ။
မုံရြာ-ေရဦးလမ္းကုိ ျဖတ္သန္းရင္း
ဒီၿမိဳ႕ကုိ ကားေပၚက လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အခါ
အတိတ္တေစၦက ငါ့ကုိ ေျခာက္လွန္႕ေနေလရဲ႕။ ။
ၾကည္ေမာင္သန္း(၂၀၀၈ ဇြန္လ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း)
(ကဗ်ာရြတ္သံနားဆင္ရန္)

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ကမာၻၾကီးမွာလူျဖစ္ခဲ့ရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ဆံပင္အေရာင္ေတြေျပာင္းလဲသြားရျပီ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
အေရာင္းအ၀ယ္မေကာင္းတဲ့ေန႕ေတြမွာေနခဲ့တယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေခတ္ကာလကိုလက္၀ါးေစာင္းနဲ႕ခုတ္ခ်င္တယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေျမာင္းထဲကဘ၀ေတြကို လိုက္ဆယ္ေနမိတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
စာအုပ္အေဟာင္းေတြျပန္ဖတ္ေနရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
အ၀တ္အေဟာင္းေတြ ၀ယ္၀တ္ေနရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကိုေျပာင္းခဲ့ရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ မေတြးေတာ့ပါဘူး
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
သူရဲေကာင္းေတြနဲ႕ေပါင္းသင္းေနထိုင္မိတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေခါင္းမီးေတာက္တဲ့ညေတြၾကံဳခဲ့ရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေနာက္ဘ၀အေၾကာင္းကိုေမ့ေနတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ရွိစုမဲ့စုေလးေတြထုတ္ေရာင္းခဲ့ရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေခါင္းေလာင္းသံေတြနဲ႕ေ၀းခဲ့ပါျပီ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းေျပာေနရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
အေကာင္းျမင္စိတ္ေတြေမြးေနရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
သခၤ်ဳိင္းကုန္းကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနရတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ကိုယ့္အေလာင္းကိုယ္ ျပန္ထမ္းရမလိုျဖစ္ေနျပီ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ဇာတ္ေပါင္းခန္းကို ရင္ခုန္ေနမိတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ဘ၀နဲ႕ရင္းရတဲ့ေလာင္းကစား၀ိုင္းထဲကို ၀င္မိတယ္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
လက္ခေမာင္းခတ္ရမယ့္ေန႕ကိုေမွ်ာ္ေနမိတယ္
ၾကည္ေမာင္သန္း(၂၀၀၈ ဇုလိုင္လ သရဖူ)

ဗုဒၶ-လူပညာရွိႏွစ္ဦးႏွင့္ ပူေဇာ္ရာကဗ်ာ့ပန္း (တင္မိုး၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း)

ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း

ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္နဲ႔
ငါဗုဒၶဘုရားကိုေတာင္မွ
ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြအၾကားမွာ
ေရာင္းစားခံရ
စီးပြါးေရးမ်က္စိ စူး႐ွတဲ့
ဒီလိုဥေရာပမွာ
မင္းကဘာလာလုပ္သလဲတဲ့
ဗုဒၶက ေမးေတာ္မူတယ္။
ကိုယ္ေတာ္မသိလို႔ေနာ္
ကိုယ္ေတာ္သာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ႐ွိရင္
ပူေဇမိအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
႐ွိခိုးခံရမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္
မမွန္တာေတြေျပာ မမွန္တာေတြေဟာေနရ
ကိုယ္ေတာ္ေကာ ဗုေဒၶါတ,မိၿပီး
ေျပးႂကြခ်င္မွာ ေသခ်ာတယ္။
မမွန္တာေတြ ေျပာေတာ့လဲ
သံသရာတေၾကာမွာ
အဖန္တစ္ရာ ေမာေနဦးမွာကိုး ဘုရာ့။
လက္နက္ကိုင္စစ္တပ္က
အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္
ၾကားလို႔မွ မေလ်ာ္ေအာင္
ေအာ္ဒါေတြထုတ္ မေတာ္တာေတြ လုပ္ေနေတာ့
ဗုဒၶကိုႀကိဳးတုပ္
အခ်ဳပ္ထဲသြင္းရင္ မခက္ပါလား။
ဒီေကာင္ေတြက ဥာဏ္လဲမ႐ွိ
အမွန္လဲမသိ
ကတိလဲမတည္
အပလီအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
၀စီအိုးကလဲ ပုပ္ေစာ္န
ံႏိုင္ငံကိုလဲမေလးစား
ကေလးကလား စိတ္ဓါတ္နဲ႔
သိပ္ၿပီးညစ္ပတ္ၾကပါတယ္။
စစ္တပ္ဆိုတာ ျပည္သူကိုအႏိုင္က်င့္ဖို႔
ေျမႇာက္ပင့္အားေပး
ဓါးေသြးခိုင္းထားတဲ့
အ႐ိုင္းမ်ားရဲ႕ ခိုလႈံရာ
ဗိုလ္တကာတို႔ရဲ႕ဘုရင္ပါဘုရား
ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္တပ္ဆိုတာ
ပစ္ခတ္ဖို႔နဲ႔ ညစ္ပတ္ဖို႔ပဲ သိတာမဟုတ္လား။
ျပည္သူေတြကေတာ့ တက္တက္မြဲ
ရဟန္းေကာင္းေတြက ခြက္လက္စြဲ
ဒင္းတို႔တေတြက သဘက္သရဲ
လက္နက္ပဲ အဓိက
လက္နက္ပဲ ပဓါန
လက္နက္စိုးမိုးတဲ့ စစ္၀ါဒပါ။
ကိုယ္ေတာ့္အဖို႔ကေတာ့
ဥေရာပ စူပါမားကက္မွာ
ၿငိမ္သက္စြာ စံပါယ္တာကမွ
အႏၱရာယ္ခပ္သိမ္း ကင္းေပ်ာက္ၿငိမ္းၿပီး
သိန္းသန္းမက တန္ဘိုးတက္
ဗုဒၶ ဗုဒၶ ဆိုၿပီး
ႏႈတ္ဟလို႔ အႁမြက္ခံရဦးမယ္
စိတ္လက္မသာ ႐ွိေတာ္မမူပါနဲ႔ ဘုရား။
ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေတြ လုပ္သမွ်နဲ႔ေတာ
့ဗုဒၶ ဗုဒၶ အခ်ဳပ္ကမတက္
ဒုကၡဖက္ရရင္
မုခ်မသက္မသာ ျဖစ္ေနရမွာပါ။
တပည့္ေတာ္ ငပါမႊားက
တရားခ်တယ္ မထင္ပါနဲ႔
တိုင္းျပည္က တကာတကာမအေပါင္း
အေထာင္းခံရတာမ်ားလြန္းလို႔
ျပားျပားေမွာက္ေနရင္းက
တရားေပါက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္
ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါအ႐ွင္ဘုရား။
တင္မိုး (ဧၿပီ ၁၂၊ ၂၀၀၀)("ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္းႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား" စာအုပ္မွ)

....................................................

ေဂါတမေရ မျပန္ေလနဲ႔-ေအာင္ျခင္းကိုးပါး

အ, ပါေပ့ တင္မိုးရယ္
ေက်ာက္ဆင္းတု ကိုယ္ေတာ္ကို
ဒီက အက်ိဳးအေၾကာင္း
ကုန္စင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထားၿပီးမွ
မျပန္ေလနဲ႔လို႔
မင္းတားလို႔ ရမတဲ့လား....။
႐ွင္ေတာ္ဘုရားက
အယုတ္ဆံုး အ႐ိုင္းဆံုးဆိုရင္
ခ်က္ခ်င္းေတြ႔၊ ရေအာင္ခၽြတ္
ေအာင္ျခင္းကိုးပါး လာမယ္ေလ
မင္းမမီမွာ ငါစိုးတယ္....။ ။
ငါ ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ဘူး....။ တင္မိုး ကဗ်ာဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္လြန္းလို႔ ေရးတယ္။
ေဒါက္တာသန္းထြန္း
ဤကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္အား မာယာမဂၢဇင္း မွကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။

ေဘာလံုးသမား သူငယ္ခ်င္းမ်ား (မင္းကိုႏိုင္)

ပိုးကုန္ အခ်ိန္ကုန္
ေစာင္းတီးသင္ဖို ့အခြင့္မၾကံဳသမွ်
ငါတုိ႔လက္ေတြ
မိုးစက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကို လွဳပ္ယမ္းေစႏုိင္ခဲ့။
ဂိုးအသြင္းမခံရဖုိ႔
အႏုိင္ဂိုးဖိသြင္းဖို ့
ေဘာလံုးကြင္းမရွိေသးေတာ့အတူ
အေျပးပဲ က်င့္ခဲ့ၾကေပါ့။
ေလသြင္း ေလထုတ္
အလုပ္ႏွစ္ခုပညာ
ပေယာဂ မပါပဲ တတ္ခါစ...
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာတစ္ေယာက္ လွ်ာနဲ ့လွ်က္ေပးၾက
တစ္ေယာက္ေကြးရင္ တစ္ေယာက္ ထုရိုက္ေျဖာင့္ေပးၾက
တကယ္ပါ ဒါေတြဟာ
ငါတို ့ေလ်ာ္ႏိုင္လို ့အထိုးခံဝံ့တဲ့
ေလာင္းေၾကးေတြပါ။
"တစ္သက္ ထာဝရ သတိရေနမယ္"
အဲဒါေတြက
ငါတို ့လုေသာက္ေနၾက အုန္းမွဳတ္ခြက္က
ို"ေရႊခြက္" လို ့လာေရးတဲ့ အကၡရာေတြပါ။
ေတြ ့ဆံုခြဲခြာ
မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္ပါတဲ့ အသျပာ တစ္ခ်ပ္
ကုိယ္ၾကိဳက္ရာ ဝယ္စားတတ္ျပီးတဲ့အခါ
ခ်ိဳခ်ဥ္ဖန္ခါး အသားတစ္ဆုပ္ အရြက္တစ္ရာ
စားျမံဳ ႔ျပန္မယ္လုပ္ခါမွ
မွန္ထဲမွာငါ့ကိုယ္နဲ ့ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာလဲ...
အလီေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဂါထာေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဘယ္သူ ့ပေယာဂ လည္းေဟ့...
မဟုတ္ဘူး
ငါတို ့အတတ္ၾကဴး စြပ္ခဲ့ၾကတာ။
ခၽြတ္မရေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြေအာက္
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မျမင္
ခုေတာ့
တစ္ေယာက္ဂိုးေပါက္ပဲ တစ္ေယာက္ျမင္
ေရႊဂိုးေတြ တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ကန္သြင္းခ်င္ေနၾကတယ္။
မင္းကိုႏုိင္

မိသားစု (စိုင္း၀င္းျမင့္)

မိသားစုဆိုတာ
တစ္ေယာက္ေရွ႕ေရာက္ဖို႔
တစ္ေယာက္
ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရတယ္
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းတိုးထြက္ဖို႔
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း အခုတ္ခံရတယ္
မိသားစုသီခ်င္းဟာ အတက္အဆင္းရွိတယ္
သံစံုျမည္တယ္။
လူေျခာက္ေယာက္ရွိ လူေျခာက္ေယာက္
လက္ဆယ္ေခ်ာင္းရွိ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း
ေခတ္က ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း လွဳပ္ရွားရတယ္
အိမ္ရွိလူအကုန္။
မိသားစုဆိုတာ
ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ အဆက္မျပတ္တိုက္ပြဲ၀င္ရတယ္
ရန္ကုန္ဟာ စစ္ေျမျပင္
လဲက်သြားတဲ့ ငါ့အေဖေနရာကို
ငါ့ညီေလး ၀င္ခဲ့ရတယ္
မိသားစုကိုငါမျမင္ခဲ့ဘူး
ငါ့အေတြးအေခၚက
သားသမီးဆိုတာ သီးျခားရွင္သန္ရတဲ့ဘ၀တစ္ခု။
ငါဟာ လမ္းေပၚမွာႀကီးျပင္းခဲ့လို႔
လမ္းနဲ႕ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ထင္တယ္။
ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ့မီး
ငါ့မိသားစုမွာငါဟာ မလံုၿခဳံတဲ့ထရံ
ငါ့ႀကိဳးကိုတီးခတ္လိုက္တိုင္း သံေၾကာင္ထြက္တယ္
ငါ့မိသားစုမွာ
မိုးယိုေပါက္ကေလးတစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ဆိုတာလဲ
ငါပဲျဖစ္မွာ
ငါ့မိသားစုမွာၾကမ္းခင္းတစ္ခ်ပ္က်ဳိးပဲ့ေနတယ္ဆိုလဲ
ငါပဲျဖစ္မွာ
မေအာင္ျမင္တဲ့ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ့မိသားစုပဲ
မ၀င္တဲ့ ဂိုးေတြကိုငါသြင္းခဲ့တာ။
စိုင္း၀င္းျမင့္(လူငယ္ေတြရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္၂၀၀၃မွ)

ေၾကာင္ (ေနမ်ဳိး)

သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္လို႔
ေျပာၾကတယ္
သူဟာ ငါးတစ္ေကာင္မွ မစားဖူးဘူး
သူ႕အေဖလဲ ငါးတစ္ေကာင္မွ မစားဖူးဘူး
သူ႕အဘိုးလဲ ငါးတစ္ေကာင္မွ မစားဖူးဘူး
(သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္ လို႔ေျပာၾကတယ္)
သူ႕ရန္သူေတြကသူ႕အေၾကာင္းေရးဖြဲ႕ထားတဲ့
ကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီးသူငိုတယ္
ဒါေပမယ့္ သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္
သူူဟာျပင္သစ္ဘာသာနဲ႕ေခ်ာင္းဆိုးျပီး
ဂ်ာမန္ဘာသာနဲ႔သန္းေ၀တယ

“ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏တစ္ေန႕တာ”စာအုပ္ကို
ျမန္မာဘာသာနဲ႕ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္
အဲဒီစာအုပ္ဟာ အေရာင္းစြံခဲ့ေလေတာ့
သူဟာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းပိုေသခ်ာလာတယ္
ကုတ္အကၤ်ီအႀကီးႀကီးထဲမွာ
သူ႕ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးဟာျမဳပ္ေနတတ္ၿပီး
သူ႕ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈေတြကို
ကုတ္အကၤ်ီဘယ္ဘက္အိတ္ထဲမွာ
ထည့္ထားတတ္တယ္
(ညာဘက္အိတ္ထဲမွာေတာ့မက္ေဒါနားနဲ႔လီနင္ရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြရွိတယ္)
သူ႕ကိုမယံုၾကည္သူေတြက ၅.၂စင္တီရွိတဲ့
ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကိုအတုႀကီးလို႔ေျပာၾကတယ္
ဒါေပမယ့္သူလက္သည္းေတြကိုေတာ့
အားလံုးေၾကာက္ရြံ႕ၾကရဲ႕
သူဟာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုခုန္အုပ္ႏိုင္တယ္
ပင္လယ္ထဲကေမ်ာလာတဲ့စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို
ဟိုတယ္တစ္ခုေပၚကေနၿပီးအနံ႕ခံႏိုင္တယ္
စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့၀ါက်တစ္ေၾကာင္းကို
မွန္ေျပာင္းတစ္လက္နဲ႕ၾကည့္တတ္တယ္
(သူဟာေၾကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္ လို႔ေျပာၾကတယ္)
သူဟာမနက္တိုင္းႏြားႏို႕မွန္မွန္ေသာက္တယ္

ေလကို၀၀ရွူသြင္းတယ္၊ သတင္းစာဖတ္တယ္၊ ေပါင္ခိ်န္တယ္
ေရႊေစ်းအတက္အက်ကိုမွတ္သားတယ္၊
ၿပီးရင္ ေဂါက္ရုိက္တယ္ၿပီးရင္
ဘီယာေသာက္တယ္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာ(မာရ္နတ္မင္းေမ့ေဆးျပယ္ေသာအခါ)ဖတ္တယ္
နတိၳ၀ါဒီေတြဆီဖုန္းဆက္တယ္
သူဟာေရခဲေသတၲာထဲ ေဆာင္းကိုသိမ္းထားၿပီး
မီးလင္းဖိုထဲမွာ ေႏြကို၀ွက္ထားတယ္
ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာေတာ့ မိုးဟာရြာသြန္းအၿမဲ
၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက အရြက္ေတြေၾကြေတာ့
သူအသက္၄၀ ရွိၿပီ
ေႏြတစ္ရက္မွာ သူဟာ
မိန္းမတစ္ေယာက္လဲေလွ်ာင္းေနတဲ့ အခန္းတံခါးေသာ့ကို
လႊင့္ပစ္ၿပီးပင္လယ္ဆီ ခရီးထြက္လာခဲ့တယ္
ငါးတစ္ေကာင္အေၾကာင္းေဟာေျပာဖို႔ပါ။

ေနမ်ိဳး

“ပလံု” (တာရာမင္းေ၀)

“ပလံု”
ေရထဲကိုခဲက်သြားတာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္
ေရထဲက ငါး
ခုန္တက္လာတာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္...
တစ္ေန႕မွာ ငါ့အတၳဳပၸတိၲကို
ငါဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္
ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲမသိဘူး
“ပလံု”
တာရာမင္းေ၀
(ေနာက္ဆံုးေရးသြားတဲ့ကဗ်ာ)

ကိုက္လမ္း (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)

ငါဟာ
ကမၻာႀကီးကိုနားစြင့္ထားသူ ယုန္ကေလးပါ...
ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္
ငါ့၀ပ္က်င္းကေလးကေန ငါ
အစာရွာထြက္လာတိုင္း သစ္ပင္ျမက္ပင္ေလးေတြ
ကိုက္ကိုက္ျပီးငါထြက္လာခဲ့ၿမဲ
ခု....
လူနဲ႔ေခြးမ်ားေတာေျခာက္ၾက
အေျပးအျမန္ ငါ့ကိုက္လမ္းေလးအတိုင္း
ျပန္လာခဲ့ရာ
ပိုက္ထဲ....
ငါ့သစၥာတရားဟာ
ငါ့အသက္ကိုယူသြားၾကေပါ့။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ (ငွက္ဆိတ္တဲ့ သစ္စည္း မွ)

မီးအိမ္တစ္လံုးေပးပါ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မလို႔ (လင္းလြန္းျဖဴ)

အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီလား
ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၾကည္ေ့တာ့
မနက္ျဖန္ေတြ အိပ္ယာမထေသးဘူး
တကယ္ဆို
ခိုေတြငွက္ေတြ
အစာရွာဖို႔သင့္ပါၿပီ အေမ
ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးၾကည့္လို႔ရေနသေရြ႕
လူျဖစ္မရွဴံးေသးဘူး
ကြၽန္ေတာ္ဒီလို ယူဆတယ္
က်က်န္ခဲ့သမွ် ျပန္ေကာက္ဖို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး
ေလာေလာဆယ္ဆိုတာ ပိုအေရးႀကီးလိမ့္မယ္
ထင္ရာျမင္ရာ
စြဲမိစြဲရာ
ကိုယ့္အနာဂတ္ ကိုယ္ရွာဖို႔
ဆံသဆိုင္သြားရမလား
ဘီယာဘားသြားရမလား
ကာရာအိုေကဆိုင္ သြားရမလား
ခ်က္တစ္ပြဲေလာက္ ထိုးရမလား
သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ရမလား
စာအုပ္ေတြဖတ္ရမလား
ရည္းစားတစ္ေယာက္ေလာက္ရွာရမလား
ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးၾကည့္ရမလား
အလိမ္အညာေတြ ခံၾကည့္ရမလား
................။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါအေမ
မီးအိမ္တစ္လံုးေလာက္ေပးပါ
ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။
လင္းလြန္းျဖဴ

လက္ယာ အစြန္းေရာက္ေဆာင္း (ေယာဟန္ေအာင္)

အေႏြးထည္ ပြပြႀကီးေတြ
ထပ္ထပ္ က်ပ္စည္းထားတဲ့သူ
ငါလည္းအႏွစ္အသား နည္းနည္း
အေခါက္အေပြးထူထူ လူလိုျဖစ္ေနရ။
ေခတ္ကိုက မေကာင္းတာပါ
ဒီတစ္ခါေဆာင္းက အေၾကာင္းဖန္တယ္
ဒို႔မိဘမ်ားေျပာတတ္တဲ့ ဆုတ္ကပ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႀကီးလဲ လာပါေလေရာ၊
ငါလည္း
ေဘာင္းဘီတို၀တ္ရ
က္ပ္သီခ်င္းႀကိဳက္ရ
သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကိုယ္တြန္႔ခါရ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လစ္ဘရယ္လိုက္ဇ္နည္းနည္းလုပ္ရ၊
အဆီေလ်ာ့စားတာနဲ႕ေယာဂ အေၾကာင္းေျပာရ။
အေမရိကန္ဆန္ေအာင္
အလံေထာင္ ဟိတ္ဟန္လုပ္ရ။
အေရွ ႔အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ
လူေတြေသေနတာကို
တယ္မိုက္ၾကသကြယ္ လို႔ ဟန္လုပ္ေနရ။
စစ္ကေတာ့ျဖစ္မွာပဲ
ကိုယ္ဘာသာ လြတ္ေအာင္ေန
ကို္ယ့္အေရးကလြဲၿပီး မ်ားမ်ား
ဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔
ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပန္ရ။
(ေအးလြန္းတဲ့ေဆာင္းကငါ့ႏွလံုးသားကိုခဲခံစားမႈနည္းေအာင္ ေျပာင္းခဲ့ပံုရတယ္)
မ်ဳိးရုိးဗီဇေျပာင္းထားတဲ့
ပန္းသီးမြကိုကိုက္
ဆိုဒါရွိန္းျမေရကို က်ဳိက္ခ်ရင္း
CNN ဟိုက္ဘရစ္သတင္းကိုၾကည့္
အဆာမေျပဘူး
ေရငတ္တယ္
ေရငတ္တယ္။
သစ္ေခါက္ေတြ၀ါးေနရသလိုပဲ
စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုငတ္တယ္
ေတာအရက္ကိုငတ္တယ္
ဂႏၵီရုပ္ရွင္ကားကိုငတ္တယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုငတ္တယ္
ေရႊဘကိုငတ္တယ္
ေမာင္သာႏုိးရဲ႕ “မလင္းျပာ” ကိုငတ္တယ္
စြန္႔လြတ္ေပးဆပ္ သူရဲေကာင္းဇာတ္လမ္းထဲက
ဓါးေတာင္ သံေခ်ာင္းကို ငတ္တယ္။
ဒီတစ္ခါေဆာင္းက
ပိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္
ပိုဟိတ္ဟန္ႀကီးတယ္
ပိုၿဖီးလံုး ျဖန္းလံုးထုတ္တယ္၊
မွန္ျပတင္းမွာႏွင္းခိုးပိန္းရုိ္က္လာ
ဟုတ္ပါရဲ ႔လား
အဆိပ္ခိုးေတြ
ဓါတုမိုးရည္ဆားစ္ပိုးေတြလို႔ ထင္ေနေသးတယ္။
(မ်က္ရည္နဲ႔ ေသြးေတြလည္းျဖစ္ေနႏိုင္ခဲ့)
ေခါင္းစြပ္မဲမဲ
လက္အိတ္မဲမဲနဲ႕ လမ္းထဲသြားရင္
အၾကမ္းဖက္သမား ထင္ေလလားလို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ စိုးလာရျပန္
ႏွင္းခါးၾကားထဲ မ်က္ႏွာကိုျပန္ျပန္ဖြင့္ျပရတယ္။
ဟလိုက္ရင္ “၀ွားကနဲ” ထြက္သြားတဲ့
အေငြ႕ေတြျပန္ျပန္လိုက္သိမ္း
အေမရိကန္ ဆန္႔က်င္ေရးေလစိမ္းေတြ
ထင္သြားမွာစိုးလို႕ ၿမိဳခ်
ရာဘာခ်ဳိ၀ါးရည္နဲ႔ လိွမ့္ခ်ရတယ္၊
ကိုယ့္လွ်ာကို ျပန္ကိုက္သိမ္း
မ်က္မွန္စိမ္းတပ္နားေတြလည္း ျပားကပ္ေနေတာ့တယ္။
ကြင္းျပင္ေတြက တစျပင္လိုျဖဴေဖြး
သစ္ကုိင္းေတြက အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္
ခဲေနတဲ့ေလေတြက ေစာေစာအေမွာင္ခ်ပစ္တယ္။
ကမ ၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ငတ္ေနတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ေတာင္းဆိုလႊာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ငါ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သားပဲ။
ေ၀လငါးေတြ မသတ္ဖို႔
ေျမျမဳပ္မိုင္းေတြရပ္ဖို႔
သစ္ပင္ေတြ အခုတ္ရပ္ဖို႕
စီးကရက္ျဖတ္ဖို႕
ငါလက္မွတ္ထိုးခဲ့ပါတယ္။
မလင္းျပာရယ္...
အခုေတာ့
ဒီလိုျဖစ္ေနရတာ အခါခါစိတ္ဓါတ္က်တယ္
ငါ ...
အီရတ္ကို မသြားပါရေစနဲ႕။
ေယာဟန္ေအာင္

ျပန္ေပးဆြဲခံထားရတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးတစ္ခု (ႏွင္းခါးမိုး)

အဲဒီမွာ...
ကေလးေတြအတြက္
စာသင္ခံုေတြ အလံုအေလာက္မရွိေပမယ့္
အလုပ္လက္မဲ့ေတြအတြက္
ဘိလိယက္ခံုေတြ အလံုအေလာက္ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ...
ကမၻာၾကီးနဲ႕ ဝင္ဆန္ ့ႏိုင္ဖို
့အင္တာနက္ကေဖးေတြ မရွိေပမယ့္
ကိုယ့္ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာတကိုယ္ေတာ္ရြက္လႊင့္ဖို႕
စည္ဘီယာဆိုင္ေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ...
အိပ္မက္ေတြအတြက္မနကျ္ဖန္မရွိေပမယ့္
ဒီေန႕အတြက္ႏွစ္လံုးထီရွိတယ္။
အဲဒီမွာ...
ရိုးရိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ႀကံဖို႕
ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ ေစ်းကြက္မရွိေပမယ့္
ဒီေကြ႕ ဒီတက္နဲ႕ ေလွာ္ဖို႕အေပါင္ဆိုင္ေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ...
မရွိေပမယ့္.. မရွိေပမယ့္
ရွိတယ္..ရွိတယ္..ရွိတယ္။
ေခတ္မီ တိုက္ေလယာဥ္ႀကီးေတြရွိတယ္...ႀကံ႕ဖြံ႕ရွိတယ္...
ဖေယာင္းတုိင္ရွိတယ္ၾကားကားရွိတယ္...
ၿဂိဳဟ္တုေလာင္းကစားရွိတယ္
ေဘာလံုးနဲ႔ ဘင္လာဒင္ကို
ဘုရားစင္မွာတင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြရွိတယ္
ဖာခန္းဖြင့္စားတဲ့
ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ၾကီးေတြရွိတယ္။
ျပီးေတာ့...
ေသနတ္နဲ႕ ပိုက္ဆံေပါင္းထားတဲ့
တရားဥပေဒရွိတယ္
ေရဒီယိုနဲ႔ ေကာလာဟာလေပါင္းထားတဲ့
ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နိုင္ငံေရးရွိတယ္
စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ ေထာင္ ေပါင္းထားတဲ့
စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္။
ၿပီးေတာ့...
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြက... အပီခိုးသြားတယ္...
လူအုပ္ၾကီးေတြက...ဆီတိုးစားတယ္...
အမွားေတြေပ်ာက္မလားလို႔တံတားေတြေဆာက္ထားတာ ရိွတယ္။
ၿမိိဳ႕ျပင္လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးထဲ ထုတ္ထားတဲ့တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ၾကီးေတြနဲ႔
ဆရာေတြ လက္ပတ္၀တ္ကင္းေစာင့္ေနတဲ့
ေအးခ်မ္းစြာပညာသင္ၾကားေရး ရွိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ...
အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕
အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္ရဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
ျပီးေတာ့ ...
တရုတ္တန္းျဖစ္သြားတဲ့နန္းေတာ္တစ္ခုရွိတယ္။
ႏွင္းခါးမိုး
(ကဗ်ာရြတ္သံနားဆင္ရန္)

မင္းကိုေလာကႀကီးကေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္

ေရေသအုိင္ေဆြးလုိ
ၿငိမ္အီမေနစမ္းပါနဲ႔
စုန္ရဲဆန္ရဲတဲ့ ျမစ္တစ္ျမစ္အျဖစ္
ကုိယ့္မာန္ကိုယ္ေသြး
ခပ္ေ၀းေ၀း လွမ္းၾကည့္လုိက္စမ္းပါ...
၀ါးမွ်စ္စို႔တုိင္း
ေျမကိုတုိးထြက္ခဲ့ၾကတယ္
ေလာကကို ရင္မဆုိင္ရဲတဲ့သစ္ေစ့ဟာ
အမႈိက္ ယက္ရွာတဲ့
ၾကက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ႏႈတ္သီးဖ်ားမွာ
လည္စင္းေပးလုိက္ရမွာပဲ။
ေတာက္ပခဲ့ဖူးတဲ့
ေရွးေရွးက ၾကယ္ပြင့္မ်ား
အတိတ္ည ရွည္ရွည္ေတြကို
ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသလဲ
ကိုယ္တုိင္ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ညမွာ
ကုိယ္တုိင္ အလင္းဆံုး ၾကယ္တစ္ပြင့္
မျဖစ္သင့္ဘူးလား
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားစရာမလုိတဲ့
အေျဖမွန္တစ္ခု မင္းရင္ထဲ
အေသအခ်ာရွိေနမယ္ဆုိတာ ယံုတယ္။
ေခတ္က ျမန္လြန္းတယ္...
တကယ္ေတာ့ နည္းပညာေတြရဲ႕ ႏႈန္းစံနဲ႔
ေခတ္က လုိက္ျမန္ေနရတာပါ
အရွိန္နဲ႔ျပန္႔ကားေနတဲ့ ရဲရင့္မႈေတြထဲ
စိမ့္၀င္ႏုိင္ဖို႔ရာ ဘြာမခတ္မိေစနဲ႔
တစ္ထစ္ခ်င္း နင္းတက္စမ္းပါ...။
“မစူးစမ္းတဲ့အရြယ္
႐ူးႏွမ္းႏွမ္း အရြယ္ပါတဲ့”
မင္းနားေတြကို ပိတ္ထားလုိက္...
အထင္ေသး အျမင္ေသး အၾကည့္အေျပာေတြ
မင္း တည့္တည့္က အဆုိ႔အပိတ္ေတြကို
တြန္းတုိးေဖာက္ထြက္လုိက္
ႏွင္းဆီေတြခင္းထားတဲ့ အ႐ုဏ္သစ္
အေရွ႕မုိးေကာင္းကင္မွာ ၀င္း၀င္းျပက္ျပက္
မင္းယံုၾကည္ရာ မုခ္ဦးမွာ
ပန္း၀တ္မံႈေတြ ထံုေမႊးေနမွာ...။
စိတ္႐ိုင္းကို အလုိလုိက္တာ
ကိုယ့္ပဲ့ကို ကိုယ္ျဖဳတ္ခ်လုိက္တာပဲ
ျမားရြက္ေနာက္ၿမီး မပါရင္ေတာ့
ဘယ္ေလာက္ခြၽန္ခြၽန္ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္
ဘယ္ပစ္မွတ္ကို စိုက္မွာလဲ
အပ်င္းဓာတ္ကလည္း
မင္းေသြးစီးႏႈန္းေတြကို ေႏွးေစတဲ့
ခပ္ဆိမ့္ဆိမ့္ အဆိပ္ျပင္းပဲ
ညံ့ဖ်င္းမႈဆုိတာ
အစာမတပ္ဘဲ ေရထဲခ်ထားတဲ့
မင္းရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္
တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္အလြမ္းမွားေတြနဲ႔
ကိုယ္ပဲ ရွက္ေသြးမျဖာရေအာင္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လႈပ္ႏုိးရမွာေပါ့။
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းဆုပ္မိတဲ့ လက္ေတြ
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းၾကဳတ္မိတဲ့ မ်က္ေမွာင္ေတြ
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းေစ့မိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
မင္းရဲ႕ တိတ္ဆိတ္စြာ ေပါက္ကြဲမႈေတြ
မင္းဆက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြထဲ အားျဖည့္ေဆးအျဖစ္
ခပ္သာသာ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ပါ။
မီးမနာတဲ့ ဓား
အသြားပဲ့ျမန္သတဲ့
ေျခဖ၀ါး ေျမစားလုိ႔ပြန္းေရာ့
အမာရြတ္တုိင္းမွာ သင္ခန္းစာရွိရမယ္
သံလြင္တစ္ခက္အတြက္
ေခြၽးစက္ကုေဋ ေျခြရဲဖုိ႔
မင္းမ်က္၀န္းထဲ မီးစုန္းေတြထည့္လို႔
အေမွာင္ဆုိတာ အေရာင္တစ္ေရာင္ပဲ
မျဖစ္မေန ႏႈိက္ရမယ့္ မဲလိပ္ထဲ... စိတ္ခ်
ကံတရား တစ္ခုေတာ့ ပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာက္ဘယ္ေလာက္မာမာ
ခတ္တတ္မွလည္း မီးပြင့္တယ္
ဆီးဆူး ဆီးခြၽန္ ခံဆူး ခံခြၽန္တဲ့
ေသာင္ျပင္ေပၚ ေမွာက္လ်က္လဲ
ခပ္ယို႔ယုိ႔ ျပန္သြားတဲ့ လႈိင္းညံ့ေတြလုိ
မင္း မညြတ္ေခြဖို႔ေတာ့ လုိတယ္
ပဥၥလက္ မာယာေတြ ပြက္ထ
ညိႇဳ႕ကြက္ေတြ ႐ႈိ႕ခ်က္ေတြ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေတြျပြမ္းလုိ႔
မင္းဦးေႏွာက္ထဲ အခ်က္ျပ ေခါင္းေလာင္းထည့္ခဲ့
ၿပီးေတာ့... ေရွ႕ပဲ တြင္တြင္တုိး ၿပီးေတာ့... ထပ္ၿပီးတုိး
အရြဲ႕မတုိက္နဲ႔ အတည့္တုိက္
မင္းရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ သစၥာတရားေတြ
မင္းအေပၚ ထိန္ထိန္ညီးေစရမယ္။
သစ္ေတာႀကီးေတြနဲ႔ ေ၀းရာမွာ
တစ္ပင္တည္း ထီးထီးေပါက္ေနတဲ့
၀က္သစ္ခ်ပင္ရဲ႕ ၾကံ့ခုိင္မႈမ်ဳိး
မင္း အသည္းညြန္႔မွာ ကြန္႔ျမဴးပါေစ
ေလယာဥ္ပ်ံ ထုိးေဖာက္သြားတဲ့ တိမ္မျဖစ္ရ
တိမ္တုိက္တုိင္းကို ေဖာက္ထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံဘ၀
မင္း ေရြးခ်ယ္မႈက
မင္း စံျမန္းရမယ့္ ရဲတိုက္ဗိမာန္
မင္းကို ေလာကႀကီးက
လက္ခုပ္ၾသဘာေပးဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
တုိးေ၀

ႏွင္းဆီလြင္ျပင္

၀တ္ရြတ္သံ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳသံေတြ
ၾကားေနရတယ္
ဘုရားတန္ေဆာင္း မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေတာ့ ရွိရဲ့
ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခ်ဳိ႕လဲရွိ
ဆြံ႕အအ အလင္းတခ်ဳိ႕လဲ ရွိေနတဲ့ ဒီအခန္း
ၾကမ္းျပင္က ေအးစက္စက္ စြတ္စို
တံခါးရြက္ကို သြပ္ျပားတစ္ခ်ပ္နဲ႔
ထပ္ကာထားတယ္။
တျခားအခန္းေတြကို စကားလွမ္းမေျပာရဲ၀ံ႔တဲ့
ရမ္းကားတင္းမာလြန္းတဲ့ ေလသံေတြ
တံခါးေသာ့ခတ္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ့ဖိနပ္သံေတြ ေ၀းသြား၊
သြပ္ျပားေပါက္ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္
သူတို႔လဲက်ဳပ္ဖက္ကို ၾကည့္ေနၾက၊
ဒုကၡသည္အသစ္ကို စိတ္မေကာင္းစြာႀကိဳဆိုေနၾကတာ၊
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ
ဂုဏ္ယူတာလဲပါ၊ေႏြးေထြးျခင္းလဲပါ၊
ဒါ မဟာကာလ ငရဲရဲ့ ရင္ကြဲတိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့
အားလံုးေကာင္းၾကရဲ့လား
ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္ရဲ့ ေမးသံနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္၊
က်ဳပ္ေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး
အိုး... ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းပါလား၊
စာအုပ္အေဟာင္းတစ္အုပ္ကို လွမ္းေပး၊
က်ေနာ္ေရးတဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေလတဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႔
သခင္သာခင္ရဲ့ လူဖမ္းႏႈန္း
အခုထိ ၾကမ္းတုန္းပါလားဗ်။
အားရပါးရ ဟားတိုက္ရယ္၊
ၿပီးေတာ့ ၿပန္တည္သြားတယ္
ၿမန္မာၿပည္သစ္ကို ဆက္ေဆာက္ပါ ရဲေဘာ္တဲ့၊
က်ဳပ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲကိုင္ႏႈတ္ဆက္
အခန္းထဲကေန လွမ္းထြက္သြားတယ္၊
အိပ္မလို႔ လွဲေနတုန္း
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၀င္လာသူက ကိုဗဟိန္း
မဂၤလာပါ ရဲေဘာ္၊
က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔လဲပါတယ္၊
တကသ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေဆာက္က်မလဲ
အာရွနဲ႔ ပစိၥဖိတ္တကၠသိုလ္၊
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာ ဗဟို
သစ္ပုပ္ပင္အိုေဘးမွာ ေဆာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊
ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵပါ၊
ရဲေဘာ္တို႔ရဲ႕ဒီဇဘၤာ
အားလံုးကိုလဲလံုး၀ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ၊
ၾကင္နာစြာ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္
တေယာျပားတစ္လက္ကို တီးခတ္ရင္း
က်ဳပ္ကို ဒို႔ဗမာ သီခ်င္းတက္ေပးသြားတယ္။
ဘာသံေတြပါလိမ့္ ဒီဘက္ကို လာေနတာ
သခင္ ဖိုးလွႀကီး မဟုတ္လား၊
အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား ကိုရင္က်ဳပ္၀င္ခဲ့မယ္ေနာ္တဲ့
ဆင္မလိုက္နဲ႔ သမိုင္းက လူေတြ
က်ဳပ္နဲ႔အတူ မနက္ျဖန္မနက္ ခ်ီကာဂိုကိုခ်ီတက္ၾကေတာ့မွာ
ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားမိတ္ေဆြအတြက္
ကိုရင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္သ၀ဏ္လႊာ
က်ဳပ္ယူသြားခ်င္တယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အာဠာ၀ကႀကီးရယ္
ေရးမယ္ က်ေနာ္ေရးမယ္
တန္ဖိုးတံတား နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကို ေရးမယ္
သမိုင္းဘီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူးဆိုတာ
႐ိုးျပတ္န႔ံေတြ က်ဳပ္အခန္းထဲ
ရုတ္တရက္ေရာက္လာေလသလား
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားအိပ္တဲ့အခန္းေႏြးေအာင္
“က်ဳပ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ေကာက္လႈိင္းသစ္ တစ္ထံုးယူခဲ့တယ္”
အေသအခ်ာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာစံ
ေဆးတံကို ခဲရင္း
ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီး
အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး
လက္သံကေတာ့ ေျပာင္ဆဲပဲေနာ္။
ေက်ာက္ကုန္းေပၚက အေရစုတ္ေအာင္နံပါတ္တုတ္နဲ႔
အရိုက္ခံရဆံုးလူဟာက်ဳပ္တို႔ပဲ ဆက္ျဖစ္ေနတာ
ဂလိုဘယ္ရြာမွာ ဘယ္လို စဥ္းစားၾကမလဲ
ခင္ဗ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ခ်င္သဗ်ာ၊
ပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းထုပ္ေျဖေကၽြးရင္း
မိုးလင္းလုထိ ထိုင္ၿပီးေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ
္“သား.. ႏိုးၿပီလား”တဲ့
ကရုဏာအျပည့္နဲ႔ ဒီအသံ
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ဒီရုပ္သြင္
က်ဳပ္ႏွလံုးသားထဲ အၿမဲရွင္သန္ေနတဲ့ဆရာႀကီးမႈိင္း
ကဗ်ာကယာထၿပီး ေျခအစံုကို ကန္ေတာ့မ
“ဒီမိုကေရစီမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိႏိုင္ဘူးသား
ပန္းတိုင္မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၾက
အရိုးသားဆံုး ေဆြးေႏြးၾကကြာ”တဲ့
ဆရာမႈိင္းရဲ့ အမွာစကား
ဆရာမႈိင္း သေကၤတၾကားမွာ
အသက္၀င္ေရြ႕လ်ားႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ျဖစ္သြားတယ္။
တစ္ပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္
တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ဆင့္ဆင့္ၿပီးပြင့္လာလိုက္တာ
ေဟာဒီအရုဏ္ဦးမွာက်ဳပ္အခန္းဟာ
ႏွင္းဆီလြင္ျပင္ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ
နံရံေတြ ၿပိဳလဲက်၊
သံတိုင္ညိဳေတြ က်ဳိးျပတ္ေပ်ာ့ေခြ
အရုပ္ဆိုးဆိုး အုတ္ရိုးျမင့္ႀကီးေတြေတာင္တစစီ ေၾကမြျပဳတ္ထြက္
နံနက္ခင္းေနျခည္ေအာက္မွာေတာ
့ျမင္ကြင္းအားလံုး ေတာက္ပ ရႊန္းလဲ့
ေအာင္စည္ရႊမ္းသံ လႊင့္လႊင့္ပ်ံ
မိုးယံသိမ့္သိမ့္သာေတာ့တယ္။
ဇြန္မႈိင္း

ဒီဇဘၤာ၂၀ ရက္၏ တမ္းျခင္း သုိ ့မဟုတ္ ရဲေဘာ္ရဲ ့ကဗ်ာ

တင္းတင္းကိုက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းဟာ
ျဖန္းခနဲကြဲထြက္ျပီး
ေသြးအစက္စက္ စီးလိမ့္လာတယ္။
ငါ အံကိုႀကိတ္ျပီး
လက္သီးက်စ္က်စ္ဆုတ္မိတယ္
ဒီေနရာမွာ
ရဲေဘာ္ဟာ က်ဆံုးခဲ့တယ္။
ကတၱရာလမ္းကိုခြာ
ရာဇ၀င္ေရးအရ
သုေတသန လုပ္ရင္
ရဲေဘာ္ရဲ ့ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေတြ ့ရမယ္။
ဘယ္သူျငင္းႏိုင္သလဲ
စီးဆင္းခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲ႕ေသြးေတြအေၾကာင္း။
စပါးတားကပ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္
ကုန္းေဘာင္သူပုန္ ဂဠဳန္ဆရာစံ
ငုယင္္ဗန္ထရြိဳင္း အတိုင္းမသိေသာ
ေခ်ေဂြဗားရား စေသာ
အာဇာနည္ ရာေထာင္ေသာင္းတို ့ႏွင့္အတူ
တရားတဲ့ျပည္သူေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲမွာ
ရဲေဘာ္ရဲ႕ေသြးဟာ နီရဲခဲ့တယ္
သူတို္ ့က ရဲေဘာ္ရဲ ့ဂုဏ္အထူးထူးကို
ေဖာ္က်ဴးဖို႔ ျငင္္းဆန္ၾကတယ္။
ဘယ္သူေတြရွိဦးမလဲ
ရဲေဘာ္မုန္းခဲ့တဲ့သူေတြ။
သူတို ့မုန္းတာကို
ရဲေဘာ္က စိမ္းကားတဲ့အျပံဳးနဲ ့
ျပံဳးမွာပဲ၊ ယံုတယ္။
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အာဇာနည္အႏွစ္ဟာ
ဘယ္ေခတ္မွာမဆို ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေနမွာပဲ
မုခ်ယံုတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္
ရဲေဘာ္
ဒီေနရာမွာ
တို ့ဟာ စာရြက္ေတြေ၀ဖူးတယ္။
ရဲေဘာ္ရဲ႕တိုက္ပြဲြဲ
ရဲေဘာ္ရဲ ့တရားတဲ့တိုက္္ပြဲေတြအေၾကာင္း။
ဒီေနရာကိုလာၿပီး
ရဲေဘာ္စီးဆင္းခဲ့တဲ့
နီရဲတဲ့ေသြးစက္ေတြေပၚမွာ
ငါ့ ျဖဴဖပ္ေရာ္တဲ့
မ်က္ရည္နဲ ့
သူရသတၱိမဲ့ဲတဲ့ ရိႈက္သံနဲ
့ရဲေဘာ္ရဲ႕ ဂုဏ္အခန္ခန္းကို
ညစ္ႏြမ္းေအာင္ ငါမလုပ္ဘူး။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ဟုတ္တယ္၊ ငါ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ရဲေဘာ္ရဲ႕ဂုဏ္ပုဒ္ကို
ေဖာ္ထုတ္ဖို ့ႀကိဳးပမ္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။
လက္ခံပါရဲေဘာ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငါပန္ၾကားတယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ ငါ့ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး။
ျပန္ျငင္းပါရေစ
ဖတ္ၾကည့္စမ္းေလ
ေစးထန္းတဲ့ ေသြးစက္ေတြရယ္ ဘယ္သူ ့ေသြးလဲ
ရဲေဘာ္ရဲ႕ပူေႏြးတဲ့ေသြးေတြ
မေျခာက္ေသးတဲ့ ေသြးအစက္စက္နဲ ့
ရဲရဲ လက္လက္ သီယွက္ထားတဲ့
ရဲေဘာ္ရဲ႕ ကဗ်ာပါလား။ ။
ေမာင္ေလးေအာင္
၁၉၆၉ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊မိုးေ၀စာေပ မဂၢဇင္း

မိုးရာသီသံုးခု၊ ရန္ကုန္တိမ္နဲ႔ ေဂါ၀ိန္လုပ္ကဗ်ာ


(၁)
ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးစမ္းၾကည့္မိတယ္။
က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကစလို႔ “ကဗ်ာ” နဲ႕ယဥ္ပါးခဲ့တာလဲလို႔။
တိတိက်က် ေသးေသးစိတ္စိတ္ေတာ့ မွတ္ဥာဏ္မွာျပန္ေပၚလာဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်းလက္မွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ “လူေလးရယ္ငို၊ ခိုဖမ္းလို႔ေပး” နဲ႔ ပုခက္ထဲမွာ အိပ္စက္ခဲ့ရလိမ့္မယ္။
ေတာက္ဆတ္ေတာက္ဆတ္ ေျပးရေမာလို႔ ငိုက္ျမည္းေနရွာ “မိထၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ့ပါ” ၾကားခဲ့ရေပလိမ့္မည္။
ေက်ာက္သင္ပုန္းေသးေသးေလး၊ တစ္ခ်ပ္ထဲမွာ ေက်ာက္တံေလးကိုကိုင္လို႔ ၀လံုးေလး၀ိုင္း၀ိုင္းေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာ
“ညီပုေလးကို စာအံသင္
ေရႊခဲစာအံသင္
ညီေလးခင္ စာျပန္တုန္း
ေရႊခဲစာျပန္တုန္း
၀လံုးေရးဖို႔ ညီေလးထိုင္
ေရႊခဲမေရးႏိုင္
ေငးမႈိင္ရွာေပါ့ ၾကက္တူေရြး
ေရႊခဲၾကက္တူေရြး”
လို႔ အေမက က်ေနာ့္နံေဘးမွာ ကဗ်ာကိုေတးလိုဆိုလို႔ အားေပးေနလိမ့္မည္။
ကမ္ရုိးတန္းေဒသ မိုးတြင္းႀကီး လယ္ကြင္းထဲက ေက်ာင္းကိုတက္ရတဲ့ မူလတန္းဘ၀မွာ “ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႔၊ သေျပသီးမွည့္ေကာက္စို႔ကြယ္” ကို အေဖာ္တစ္သိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ပိုက္ သီဆိုဖူးခဲ့လိမ့္မယ္။
ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ အဖြားကဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သီလယူဖို႔အသြား အတူမလိုက္ခဲ့ရမွာစိုးတာနဲ႔ “ေမာင္မေဆာ့ေပါင္ စိ္တပုတီးနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလိုေနပါ့မယ္” လို႔ဖြဲ႕ႏြဲ႕ခဲ့ဖူးေပလိမ့္မည္။ကဗ်ာကေပးတဲ့ “အသံ”၊ “ေပ်ာ္ရႊင္မႈ” ေတြနဲ႕ႀကီးျပင္းခြင့္ရရွိတဲ့အတြက္ အေမ၊ အဖြားနဲ႕ေက်းလက္ေဒသစရုိက္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္ကိုအႏွီးတစ္ထည္လို ထုပ္ပိုးခဲ့။
ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံေလးလို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့။
ေျခႏွစ္ဖက္၊ လက္အစံုလို ရပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ အားမာန္အျပည့္ ထည့္သြင္းတပ္ဆင္ေပးခဲ့။

(၂)
ကေလးဘ၀မွာ ကဗ်ာရြတ္သံေတြၾကား ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား လူပ်ဳိေပါက္ဘ၀ (၇၀)လြန္ႏွစ္မ်ားေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာဖတ္ျခင္းကိုပဲ အားျပဳခဲ့ၾကရတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ပံုသဏၭန္ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါၿပီ။ ေလးလံုးစပ္ဆိုတုိင္းလည္း ရြတ္လို႔ေကာင္းတာမဟုတ္။ ရတု၊ ရကန္ ပံုသဏၭန္မ်ဳိးမွာလည္း စိတ္ကၿငီးေလေတာ့ မဂၢဇင္းပါ လြတ္လပ္ကဗ်ာေတြကိုပဲ အားထားဖတ္၊ ႀကိဳက္ရင္ကူးထား၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္ၾက၊ လဲလွယ္ဖတ္ၾက၊ လက္တို႔ဖတ္ၾကနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ကဗ်ာရြတ္ဖတ္သံက က်ေနာ့္လို ေတာသားတစ္ေယာက္ကို ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထသည္အထိ ခံစားလိုက္ရေစတာ ၁၉ရ၆ မိုးရာသီမွာပါ။ အဲဒီညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာ့စ္(shock)ရခဲ့ဖူးပါတယ္။
ညေနခင္းဟာ အံု႔မိႈင္းေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ၾကရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အတူတကြရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၾကတယ္။ ပံုမွန္သံနဲ႔ေျပာလို႔ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္မၾကားေပမယ့္ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာရင္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားၾကားၾကရပါတယ္။ ေျပာေနသူနဲ႔ သိပ္လွမ္းသြားရင္ေတာ့ ၾကားခ်င္မွ ၾကားရမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အတူတကြ ရွိေနၾကတယ္ေလ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္တဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္အသိုက္အၿမံဳ ကိုယ့္၀န္းက်င္က ကြဲကြာေနၾကရသူခ်ည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို အာသာျပင္းျပင္း ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ စူးစူးနစ္နစ္ ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ႏုနယ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးေတြထဲမွာ စူးရွရွေသြးေတြ စီးေမ်ာလွည့္လည္ေနတယ္။ ေနာင္တတရားမလိုတဲ့ ခ်ာတိတ္တစ္သိုက္ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ သံတဲုးသံခဲေတြလို မာေရေၾကာေရ ရွိလွတယ္။
အဲဒီညေနခင္းမွာ ေကာင္းကင္ဟာတိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ညိဳညစ္ေလးလံေနေပမယ့္ မိုးမၿငိမ္ဘူး။ တကယ့္တကယ္ ဟိန္းဟိန္းညံညံ ၿခိမ္းမာန္ေပးလိုက္တာက ကဗ်ာရြတ္သံပါ။ ရြတ္သူဟာ က်ေနာ္တို႔အစ္ကိုၾကီးလိုခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ “ကိုမိႈင္း” ၊ သူရြတ္တာ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ “ဒီဇဘၤာ ၂၀ရက္၏ တမ္းတျခင္း သို႔မဟုတ္ ရဲေဘာ္ရဲ႕ကဗ်ာ”။ ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမွာ အဂၤလိပ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔က်ဆံုးခဲ့ရရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ကို ဂုဏ္ျပဳစပ္ဆိုထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။
က်ေနာ္တို႔ ရြတ္သူမ်က္ႏွာကို မျမင္ရဘူး။ သူ႕ရြတ္ဟန္ကို မေတြ႕ရဘူး။ သူ႕အသံခ်ည္းသက္သက္သာ ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။

တင္းတင္းကိုက္ထားတဲ့
ငါရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဟာ
ျဖန္းကနဲကြဲထြက္ၿပီး
ေသြးစက္စက္ စီးလိမ့္လာတယ္။
ငါ အံကိုႀကိတ္ၿပီး လက္သီးက်စ္က်စ္ဆုပ္္မိတယ္။

ကဗ်ာဆရာရဲ႕ရင္ေခါင္းထဲက ထြက္လာတဲ့အသံဟာ မီးေပါင္ျပည့္ရထားတစ္စီး ကိုယ့္ဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္ႀကီး တိုး၀င္တိုက္ခ်လိုက္သလိုပါပဲ။ ကဗ်ာနတ္ဟာ ရြတ္ဆိုသူဆီမွာေရာ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာပါတစ္သားထဲ ပူးကပ္၀င္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဆီကို ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ ေရာက္ခ်လာတာလဲျဖစ္ႏိုင္သလို သမိုင္းတစ္ခုလံုး ဆိုက္ေရာက္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ရြတ္ဆိုသူဟာ စာရြက္ကိုၾကည့္ျပီး ရြတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အသည္းႏွလံုးထဲမွာ ထြင္းထည့္ထားတဲ့ ခံစားမႈေတြကို အန္ထုတ္ေနတာ။

စပါတာကပ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္
ကုန္းေဘာင္သူပုန္ ဂဠဳန္ဆရာစံ
ငုယင္ဗန္ထရြဳိင္း အတိုင္းမသိေသာ
ေခ်ေဂြဗားရား စေသာ
အာဇာနည္ ရာေထာင္ေသာင္းတို႔ႏွင့္အတူ..

ကဗ်ာရြတ္သံဟာလမ္းမေတြကိုခြာၿပီး သမိုင္းကိုတူးေဖာ္ျပေနတယ္။ သကၠရာဇ္ေတြေနာက္ျပန္ရစ္ၿပီး ျပေနတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အာဏာရွင္ရဲ႕ ဖိႏိွပ္မႈကို အံတုဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဂုဏ္အထူးထူးကို ဆက္ခ်ီးက်ဴးခဲ့တယ္။

သူတို႕မုန္းတာကို
ရဲေဘာ္က စိမ္းကားတဲ့အၿပံဳးနဲ႔
ၿပံဳးမွာပဲ ယံုတယ္။
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အာဇာနည္အႏွစ္ဟာ
ဘယ္ေခတ္မွာမဆို ႏုပ်ဳိစိမ္းလန္းေနမွာပဲ
မုခ်ယံုတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္

ရဲေဘာ္
ဒီေနရာမွာ
တို႔ဟာ ရဲေဘာ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ဂုဏ္ျပဳဖူးတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္
ရဲေဘာ္
ဒီေနရာမွာ
တို႔ဟာ စာရြက္ေတြ ေ၀ခဲ့ဖူးတယ္။

နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေခတ္အဆက္ဆက္တိုက္ပြဲ၀င္ခ့ဲေသာ ပ်ဳိျမစ္သူတို႔ရဲ႕သတိၱေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ ေမာ္ကြန္းရုပ္ရွင္ဟာ နံရံေတြမွာ တျဖတ္ျဖတ္ ထင္လာေနပါေတာ့တယ္။ အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္၀ံ့သူ လူငယ္ေလးေတြကို တိုက္ခိုက္ဖို႔လာတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္သားေတြရဲ႕ ဘြတ္ဖိနပ္သံ၊ စစ္ျမင္းခြာသံေတြ ေျဖာင္းေျဖာင္းညံလာခဲ့တယ္။

ငါ့ ျဖဴဖပ္ေရာ္တဲ့
မ်က္ရည္နဲ႕
သူရ သတိၱမဲ့တဲ့ ရႈိက္သံနဲ႕
ရဲေဘာ္ရဲ႕ဂုဏ္အခန္းခန္းကို
ငါ ညစ္ႏြမ္းေအာင္မလုပ္ဘူး။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ဟုတ္တယ္၊ ငါ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ရဲေဘာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ကို
ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။
လက္ခံပါရဲေဘာ္
ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငါပန္ၾကားတယ္။
ကဗ်ာရြတ္သံဟာ နံရံျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေတာင္ လြင့္ခါသြားေတာ့မတတ္၊ လႈိင္းျပင္းျပင္းနဲ႔ လႈိက္လႈိက္ခါေနရာက ရပ္သြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွမရပ္တန္႔ႏိုင္တာက က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲက အႀကီးအက်ယ္ တုန္ခါေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ အတိတ္သမိုင္းဆီကိုခုခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ မ်က္ေမွာက္ကို ျပန္ရာက္ခဲ့ၾကရျပန္တယ္။ ျမင္ခြင့္မရေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို ဖိုးကပ္စ္(focus) လွမ္း ဖမ္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလး အေတာအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ဘာကိရိယာနဲ႔မွတိုင္းတာ မွတ္တမ္းတင္ ထားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။
အဲဒီညေနဟာ ….
က်ေနာ္ အျပဳစားခံရတဲ့ညေန။
ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအတတ္နဲ႔ ဘူးသြင္းခံလိုက္ရတဲ့ ဆည္းဆာရီ။
က်ေနာ္တစ္သက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အလင္းမွိန္နိဂုံး။
ကဗ်ာ
ကဗ်ာရြတ္သံ။
ပိ္တ္ေလွာင္မြန္းၾကပ္မႈ၊ အထီးက်န္မႈ၊ အားငယ္မႈအားလံုးကို ဒီကဗ်ာရြတ္သံတစ္ခုတည္းက ေသခ်ာေပါက္လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ၁၉၇၆ မိုးတစ္ညေန။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အတူရွိခဲ့ၾကဖူးတဲ့ သမိုင္း၀င္ ေျမမွာ။
(၁၉၆၉ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ၊မိုးေ၀ မဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္ ရဲ႕ “ဒီဇဘၤာ ၂၀ရက္၏ တမ္းျခင္း(သို႔မဟုတ္) ရဲေဘာ္ရဲ႕ကဗ်ာ” အျပည့္အစံုတစ္ပုဒ္လံုးကို ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း(၁၉၉၉) နဲ႔ ၂၀၀၀ခုႏွစ္မတ္လမွာ ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ “ေအာင္ေ၀း”ရဲ႕ “ကဗ်ာအလုပ္ရုံကေလး” စာအုပ္မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ ေရွ႕နဲ႕ေနာက္မွာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပံုႏိွပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္စုေတြရွိႏိုင္ေသးတယ္။ လူေတြနဲ႕ လူသမိုင္းဟာ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ကို ေတာ္ရုံနဲ႔ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လို႔ မရႏုိင္တာေသခ်ာတယ္)

(၃)
က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ စာသားအနက္အဓိပၸာယ္ထဲ ေမွာ္ဆန္တဲ့ရြတ္ဆိုသံ ဌာပနာထားၿပီးဖမ္းစားတာလည္း ခံခဲ့ရဖူးၿပီ။ အဲဒါ ၁၉၇၆ မိုးရာသီ။
အဲဒီ ကဗ်ာဆိုတဲ့ အလင္းအေမွာင္၊ အရုပ္ အေရာင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လူကိုယစ္မူးစြဲလမ္းေအာင္ သိမ္းသြင္းလုပ္ေဆာင္တတ္မွန္း သိခဲ့ရတာက ၁၉၉၅ မိုးရာသီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက ၀ဇီရာ ရုပ္ရွင္ရုံ။
အဲဒီမွာ ဇာတ္မင္းသားေလး ေမာင္သိန္းေဇာ္ ဇာတ္ကေနတယ္။ “ကိုသိန္းေဇာ္” ဇာတ္ကတာမျမင္ဖူးေတာ့ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ သူကေနတဲ့တစ္ရက္၊ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဇာတ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကစရာရွိက၊ ျပစရာရွိျပ၊ ေျပာစရာရွိေျပာ၊ ျပက္စရာရွိျပက္၊ ဆိုစရာရွိဆို၊ ငိုစရာရွိငိုေပါ့။ ေသေသသပ္သပ္ေလး တင္ဆက္ေနပါတယ္။
ကေနတဲ့ဇာတ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္စရာမရွိဘဲ ၾကားျဖတ္တင္ဆက္လိုက္တာကေတာ့ ကိုသိန္းေဇာ္ ကဗ်ာရြတ္ျခင္း အစီအစဥ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ငိုင္သြားခဲ့တယ္။ သူရြတ္သံထဲမွာ မိန္းေမာေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့တယ္။ နဂိုကတည္းက ကဗ်ာကို စြဲလမ္းၿငိတြယ္ ခ်စ္ခင္ရင္းစြဲ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မာယာေတာလယ္မွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေမ်ာခဲ့တယ္။ ကဗ်ာရြတ္ေနသူ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္(ကဗ်ာဆရာ) ကို ၾကည့္ရတာ သူ႕ကဗ်ာထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ျပန္ေမ်ာေနသလို။ သူကဗ်ာထဲသူျပန္ ပိတ္မိေနသလို။
ကဗ်ာရြတ္သံဟာ တိုးညွင္းသြားလိုက္၊
က်ယ္ေလာင္ ပီသလာလိုက္၊
အလင္းဟာ ျပက္တစ္လွည့္ ေဖ်ာ့တစ္ခါ၊
အေရာင္ေျပာင္းေတြ လက္တစ္မ်ဳိး၊ ေလ်ာ့တစ္လွည့္။
နံရံေျခာက္ဘက္စလံုး ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ ဇာတ္ရုံ ေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ႏွင္းေတြက်လာသေယာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာ ေစြေစြရြာေနတဲ့ မိုးေတြကပဲ ဒီပြဲခင္းထဲတဖြဲဖြဲ က်လာသေယာင္။
စာသားရြတ္ဆိုသံအျပင္ အဆင္တန္ဆာအျပည့္အစံု တင္ဆင့္ထားတဲ့ကဗ်ာဟာ ဇာတ္ရုံထဲကထြက္ၿပီး ကမၻာေျမအႏွံ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးကို ပ်ံသန္းေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ကဗ်ာနဲ႔အတူလိုက္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူေပါ့။
ဟင္းလင္းပြင့္ေကာင္းကင္ယံမွာ အတိုင္းအဆမဲ့ သန္႔စင္ေလေတြ ရႈရင္းရွဳိက္ရင္း၊ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရင္း၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ရင္း၊ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ရင္း၊ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ၊ အတူတကြ ။
(ရြတ္ေနတဲ့ကဗ်ာ)ကို စာသား၊ ရြတ္သံအျပင္ အျခားေသာ သေကၤတပံုေတြထပ္ၿပီး ထည့္ပိုးလိုက္တဲ့အခါ သိပ္လွသြားတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

(၄)
၂၀၀၇ မိုးရာသီတစ္ရက္၊ ေန႔လည္။
မစၥတာဂီတာကေဖး၊ ဆရာစံလမ္း၊ ရန္ကုန္။
အဲဒီမွာက်င္းပတဲ့ အိပ္ခ်္အိုင္ပီကူးစက္ခံ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားနဲ႔ ပရဟိတကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခံပြဲတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။
စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ နဲ႔ အျခားေသာ အႏုပညာနယ္ပယ္က ထင္ရွားသူတစ္ခ်ဳိ႕ အလွဴေငြေကာက္ခံပြဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးၾကဖို႔ စုရုံးေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ လူငယ္အမ်ားစုပါ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာရြတ္ၾကပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုၾကပါတယ္။ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖၾကပါတယ္။ ပါေဖာင့္မင့္န္ နဲ႔တင္ဆက္ၾကပါတယ္။ အားလံုးလိုလိုဟာ သူတို႔ရဲ႕ အေကာင္း ဆိုတာေတြကို ေပးဆပ္တင္ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ဒီအထဲက ကဗ်ာရြတ္ဆိုမႈတစ္ခုကို ထုတ္ႏႈတ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ စိုးေသာ္တာ ရဲ႕ “ရန္ကုန္တိမ္” ကဗ်ာရြတ္ဆိုမႈပါပဲ။
စိုးေသာ္တာ စင္ေပၚတက္လာပါတယ္။


(ေဖာ္ျပထားတဲ့ပံုဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္းပါပဲ) မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ မသုတ္သင္ထားပဲ အနီေရာင္တီရွပ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို ေတြ႔ရပါ့မယ္။
စင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာဟာ ယပ္ေတာင္တြန္႔ေခါက္ထားတဲ့ သူ႔ကဗ်ာစာရြက္ကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္ရာအတိုင္း လွီးျဖတ္ပါေတာ့တယ္။ ကဗ်ာစာရြက္ဟာ အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစုအေပါင္းနဲ႔တည္ရွိေနတဲ့ (မၾကားရ) မျမင္ရေသးလို႔ ဘာရယ္မွန္း က်ေနာ္တို႔မသိရေသးတဲ့ ကဗ်ာ (သို႔မဟုတ္) တည္ရွိမႈတစ္ခုကို သူ စတင္စိတ္ျဖာ ျပလိုက္ျခင္းပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မူလက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္တည္ရွိေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ရြက္ဟာ ခုေတာ့ လက္ႏွစ္္လံုးသာသာ စာရြက္အပိုင္း အမႊာေလးေတြျဖစ္သြားပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ခုရြတ္ဆိုမယ့္ကဗ်ာဟာ (ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊၂၀၀၇) မွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပထားၿပီးကဗ်ာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဆိုဖို႔ျပင္လိုက္ပါတယ္။
သူ႕ဘယ္ဘက္လက္မွာ“ကဗ်ာျဖတ္သားပိုင္း” အထပ္လိုက္ကို စုကိုင္ထားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ညာဘက္က စာရြက္အပိုင္းတစ္ပိုင္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာရြက္အပိုင္းအစေလးထဲမွာ သူ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးထဲက စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းပါပါတယ္။ သူဟာ အဲဒီကဗ်ာ စာေၾကာင္းကို ရြတ္ပါတယ္။ ရြတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာ ဆန္႔တန္းထားတဲ့ ညာဘက္လက္နဲ႔ ရြတ္ၿပီးသြားတဲ့စာရြက္ပိုင္းကို ေလထဲမွာ၀ဲၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူလုပ္ေဆာင္ရမယ့္အလုပ္တစ္ခု ၿပီးေျမာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ စင္တစ္ဖက္က ေတက္ေလွ်ာက္ထိုးမႈတ္ထားတဲ့ ပန္ကာေလနဲ႔အတူ သူ႕လက္ကလႊတ္လိုက္တဲ့ ရြတ္ဆိုၿပီးကဗ်ာစာရြက္အပိုင္းေလးဟာ တလြင့္လြင့္ပါသြားပါတယ္။ ဒီအပိုင္းအစေလး ဘယ္ေရာက္သြားမယ္ဆိုတာ ကဗ်ာဆရာလည္း မသိ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း မသိ။
ၿပီးတာနဲ႔ ခုနကလိုပါပဲ။ ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္ထားတဲ့ စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြထဲကတစ္ခုကို ညာလက္နဲ႔စြဲယူလိုက္၊ ဆြဲယူလို႔ပါလာတဲ့ စာေၾကာင္းကိုရြတ္ဖတ္လိုက္၊ ၿပီးၿပီးခ်င္းအဲဒီစာရြက္ကို ေလထဲလႊင့္ပစ္လိုက္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ျပပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မၾကည့္၊ ဘယ္လိုတုန္လွဳပ္မႈမ်ဳိးမွလည္း မရွိ၊ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ပဲ ကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္းရြတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာကိုပဲ က်ေနာ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။
က်ေနာ့္စိတ္အာရုံမွာ သူဟာ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
သူဟာ ေရွ႕ေနႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာစြဲခ်က္တစ္ခုကို ရြတ္ဖတ္ေနတာပါ။ ကဗ်ာဖတ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕စြဲခ်က္တင္ျခင္းခံေနရသူက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ခင္ဗ်ားပါေရာက္ရွိေနတဲ့ ေခတ္ကာလၾကီးတစ္ခုထဲက အထင္ကရေနရာတစ္ခု၊ အဲဒီရန္ကုန္ရဲ႕ပံုရိပ္ဆိုတာဟာ လူမႈဘ၀ေတြအမ်ားႀကီးကို စုေပါင္းထင္ဟပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာဟာ သူျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးကို သူျမင္သလို ေဖာ္က်ဴးေနတာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ သူဟာ ရန္ကုန္တိမ္လို႔ အမည္တပ္ေျပာေနေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနၾကသူမ်ားရဲ႕ဘ၀ အေထြေထြကို ရည္ညႊန္းတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ေနျပန္ပါတယ္။
အသံအနိမ့္အျမင့္မရွိ၊ အသံေသတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္းဖတ္သြားပံုက ျပစ္မႈတစ္ခုခ်င္းအတြက္ စြဲခ်က္ေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ ရုံးေတာ္ကိုတင္ျပေနသလိုပါပဲ။ (ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ တစ္ပိုဒ္ကလြဲလို႔ေပါ့)
ကဗ်ာကိုစရြတ္ကတည္းက ေနာက္ခံဂီတသံဟာ တိမ္တစ္လွည့္ က်ယ္တစ္ခါ ကဗ်ာစာသားအနက္မ်ားအတိုင္း လူးလိမ့္လိုက္ပါေနတာၾကားရပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကဗ်ာဟာ ရြတ္ဆိုသူနဲ႔ နားဆင္သူၾကားမွာ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
သူ႕ကဗ်ာကို အသံထြက္ဖတ္ၾကည့္၊ ရြတ္ၾကည့္လိုက္ၾကပါဦး။ စာတစ္ေၾကာင္းစီဟာ “စီနီမာစကုပ္” ျမင္ကြင္းက်ယ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားစီျဖစ္တယ္လို႔ အေတြးေတြကိုလႊင့္ထားလိုက္ရင္ပိုမ်ား အဆီအေငၚတည့္ေလမလား။



ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ကိုလည္း မသြားခ်င္ဘူး
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
အိမ္ေျခရာေျခလည္းမဲ့
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ဇိမ္ယစ္တတ္တဲ့ အပ်င္းေကာင္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွဴံးနိမ့္ခဲ့ဖူးသူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္ ေပ်ာ္တယ္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ၿမိန္ေရယွက္ေရ အစားၾကဴးသူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ကလိန္ကက်စ္ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
အခ်ိန္ျပည့္ မူးေနတတ္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ေျခမၿငိမ္ လက္မၿငိမ္ေကာင္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ခ်ိန္ၿပီး ပစ္တတ္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
က်ိန္စာကိုလည္း မယံုၾကည္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
လိင္ကိစၥနဲ႔ နာမည္ပ်က္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
သိဟ္ရာသီမွာ ဟိုေျပးသည္ေျပး
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ထိမ္၀ွက္ခံ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
စိန္ေခၚရင္ ဘြာမခတ္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ႀကိမ္ဒဏ္လည္း ခံဖူးရဲ႕
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့
ဘ၀အနာႀကီး……….နာၿပီး
တိမ္မ်ားရဲ႕သူႀကီးအျဖစ္
မွတ္တမ္းက်န္ရစ္ခဲ့မယ္ လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေနတယ္။ ။


စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ခ်ည္းသီးသီးရွိေနဆဲ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပံ့ပိုးမႈအျပည့္ပါတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ခံစားရပံုျခင္းကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ကြာဟမႈရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
အခုပြဲမွာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူမႈရွဳခင္းကို ဇာတ္ညႊန္းတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေရးသားဖြဲ႕ဆိုရြတ္ျပသြားသူ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာ“မိုဃ္းေဇာ္” ပါ။ အဲဒီကဗ်ာက ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုရ၊ “ရန္ကုန္ည” ကဗ်ာပါပဲ။ ကဗ်ာအေရးေကာင္းသေလာက္ အရြယ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာမိုဃ္းေဇာ္ရဲ႕အသံဟာ ထြက္ေပါက္မဲ့ လႈိဏ္ေခါင္းတစ္ခုထဲတိုး၀င္သြားၿပီး လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္လိုက္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခုလိုပါပဲ။ ထိခ်က္ေတြက ျပင္းလြန္းလွတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဖရုိဖရဲနဲ႕ ၿပိဳလဲက်လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဆာင္ပါးတစ္ပုဒ္သီးျခားေရးမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ ကဗ်ာျမည္းေလးပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က လူစီးေၾကာင္းထဲမွာ ခင္ဗ်ားလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာဟာ ခင္ဗ်ားေဘးနားမွာ အတူရွိေနပါလိမ့္မယ္။



ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္သမွ် ဆုပ္ကိုင္
ရပ္တည္ႏိုင္သမွ် ရပ္ထား
ဘာမွ အလကားမရဘူးဆိုလို႔
စတိုးဆိုင္ေရွ႕က လမ္းျဖတ္ကူးခဲ့တယ္။
ဒီမွာေလ
ၾကပ္မျပည့္တဲ့ ညဥ့္ငွက္ေတြ
ျပန္လည္ရွင္သန္လာၾကတဲ့
ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ညမွာ
ပန္းဆိုးတန္းတစ္၀ိုက္
လမ္းသလားၾကည့္လိုက္ေတာ့
ရန္ကုန္ညဟာ
ကားမီးေရာင္နဲ႕တုန္ေနခဲ့၊
………………………….
………………………….
………………………….
အေနာ္ရထာ လမ္းမႀကီးဟာ
ေျခသံေတြကို ထမ္းထားဆဲ
ေခၽြးတစိုစို လမ္းမႀကီးေတြနဲ႔
ဂံုးေက်ာ္တံတားႀကီးေတြေအာက္
ဘ၀ေတြ စီးဆင္းေနေလရဲ႕
ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္မသိ
ဘ၀ေတြ စီးဆင္းေနေလရဲ ႔။



(၅)
စိုးေသာ္တာ ကဗ်ာရြတ္ၿပီးလို႔ စင္ေပၚကဆင္းသြားပါၿပီ။ အခမ္းအနားဟာ သူ႕အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္သြားေနပါတယ္။ အသံဗလံေတြလည္း ဆက္ထြက္လို႔ေပါ့။
က်ေနာ့္နားထဲမွာအသံေတြ ခဏတိတ္သြားခဲ့တယ္။
(အဲဒီခဏဆိုတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္း က်ေနာ္မသိ)
က်ေနာ္ဆီ “ရန္ကုန္တိမ္” ဟာဆိုတဲ့ အသံနဲ႕တူတဲ့အသံတစ္ခု ၀ဲပ်ံတိုး၀င္လာေနတယ္။ ဒီလိုစြဲခ်က္မ်ဳိးမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလို သရုပ္ေဖာ္မႈမ်ဳိး က်ေနာ္ဘယ္မွာၾကားသိခဲ့ဖူးပါလိမ့္။ က်ေနာ့္အေတြးေတြဟာ ပစ္မွတ္ရွာျမွားတစ္စင္းလို အေ၀းၾကီးကိုထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္မွတ္ဥာဏ္မွာ က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့အသံ ျပန္ထင္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအသံကေတာ့ “ေဂါ၀ိန္ဟာ အိပ္ရာကႏိုးၿပီဆို ခိုေတာင္မုန္႔တီ တစ္လံုးစားတယ္” ဆိုတဲ့၀ါက်တစ္ေၾကာင္းဆီကထြက္လာတဲ့အသံပါ။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိုးေသာ္တာနဲ႕ “ရန္ကုန္တိမ္” က ေပးလိုက္တဲ့အေတြးဟာ ဖံုတေသာေသာတက္ေနတဲ့ စာအုပ္ပုံႀကီးကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြဖို႔ အေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္တိမ္ေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ရန္ကုန္မိုးရာသီ မီးမိွန္မိွန္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္ႏွစ္သက္စြဲလန္းဖူးတဲ့ ေဂါ၀ိန္ကိုျပန္ရွာရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္သက္ဖူးတာ “ဆရာသိုက္ထြန္းသက္” ရဲ႕ “ဂ်ီၾသေမႀတီေဂါ၀ိန္” ပါ။ ၁၉၉၁ ဇႏၷ၀ါရီ ေပဖူးလြာမွာ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၆)ႏွစ္ေလာက္က ဆရာသိုက္ရဲ႕လက္ရာ အလြန္ရုိးသားတဲ့ေရထမ္းသမား “ကိုမွတ္တင္” နဲ႕စိတ္ကစားၿပီး မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ “စိန္စိန္သီ” ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ပင္တိုင္ထားၿပီး ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာကိုဖြဲ႕ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။


မုိးတစ္စိမ့္စိမ့္မွာ က်ေနာ္ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကမ္းဆီ အိပဲ့အိပဲ့လာေနတဲ့ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေလးေတြကို ေငးေမွ်ာ္ရင္း အေရာင္းအ၀ယ္ပါးေနတာရွာတဲ့ ဟိုးတုန္းက “ေဂါ၀ိန္ေစ်း” ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ထဲကို လည္ပတ္ၾကည့္ရွဳေငးေမာရင္း၊ “ကိုမွတ္တင္” နဲ႔စကားစျမည္ေျပာရင္း “စိန္စိန္သီ” ကိုလူကဲခတ္ရင္း ဂ်ီၾသေမႀတီဘာသာရပ္ထဲက အျမင္ေျပာင္းၾကည့္ျခင္း နည္းနာတစ္ရပ္ကို သတိတရျဖစ္လာပါတယ္။
ဆရာသိုက္ဟာ သူ႕၀တၳဳကို ၀ါက်ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုပါ။
လွေအာင္ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စမတ္က်က် ကဗ်ာရြတ္ေနေသးတယ္။
“ေဂါ၀ိန္ဟာ လိပ္ျပာမလွတဲ့ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ေရထမ္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အရက္ျဖဴ ေသာက္တယ္” တဲ့။
၀တၳဳေရးဆရာဟာ သူ႔၀တၳဳထဲမွာ ကဗ်ာဓါတ္ေတြပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြပါတယ္လို႔ အခိုင္အမာ ယူဆထားလိုက္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိလိုက္တယ္။ အရင္ကအႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္မိစဥ္မွာ ဒီလိုအေတြးမ၀င္မိေပမယ့္ ခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အဲဒီလိုအေတြးမ်ဳိးတိတိက်က်ႀကီး၀င္ခ်လာပါတယ္။
က်ေနာ့္နားထဲမွာ “စိုးေသာ္တာ” ရဲ႕ “ရန္ကုန္တိမ္” ကဗ်ာထဲက “ရန္ကုန္တိမ္ဟာ ဇိမ္ယစ္တတ္တဲ့ အပ်င္းေကာင္” ရုိးစြပ္သံ တစ္ခု၀င္လာခ်ိန္နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္မွာပဲ “ဂ်ီၾသေမႀတီေဂါ၀ိန္” ၀တၳဳထဲက “ေဂါ၀ိန္ဟာ ဧရာ၀တီရဲ႕ ရြက္က်ပင္ေပါက္ မယားတစ္ေယာက္” ဆိုတဲ့ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းကပ္လွ်က္ လိုက္ပါလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ဘာသာ ျပည့္စံုလွပၿပီးသား ဘ၀သရုပ္ေဖာ္၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ထဲက “ေဂါ၀ိန္ဟာ” နဲ႔ အစခ်ီတဲ့ ၀ါက်ေတြခ်ည္းဆြဲထုတ္ၿပီး ထက္ေအာက္ဆီေရးခ်လိုက္တယ္။ “ေဂါ၀ိန္ဟာ” နဲ႔ အစခ်ီတဲ့ ၀ါက်ေတြဟာ တစ္ေနရာထဲမွာ ျပြတ္ခဲတည္ရွိ ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလ်ဥ္းသင့္သလို ဟိုနားဒီနားပါပါပဲ။ “ေဂါ၀ိန္ဟာ” အစခ်ီေပမယ့္ အဲဒီ၀ါက်ေတြနဲ႔ကပ္လွ်က္ေရးထားတဲ့အထဲက တစ္ခ်ဳိ႕၀ါက်ေတြကိုလည္းဆြဲထုတ္ၿပီး လက္သည္းကြင္းခတ္ ဆက္စပ္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႕မူရင္း၀ါက်ကိုေတာ့ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္တာမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ (တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၾကည့္ရွဳႏိုင္ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ “ေဂါ၀ိန္” လို႔နာမည္တပ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ဘယ္လိုေတြ႕ရသလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ၾကပါဦး။



ေဂါ၀ိန္
ေဂါ၀ိန္ဟာ အိပ္ယာကႏိုးၿပီဆို ခိုေတာင္မုန္႔တီတစ္လံုးစားတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ေဂါ၀ိန္ဟာ ဧရာ၀တီရဲ႕ ရြက္က်ပင္ေပါက္ မယားတစ္ေယာက္
(သေဘာျဖဴအူစင္း မာယာကင္းတဲ့ေဂါ၀ိန္ ယံုလြယ္ ပံုလြယ္တဲ့ ေဂါ၀ိန္)
ေဂါ၀ိန္ဟာ ၀ါေခါင္လေတြမွာ ဧရာ၀တီနဲ႔ရန္ျဖစ္တယ္။
(ေျခတံရွည္အိမ္ေလးေတြ ေရေအာက္မွာတူတူပုန္းၾက)
ေဂါ၀ိန္ဟာ ပတၱျမားေစတီဘုရားပြဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ က,တယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ လက္ပံပြင့္ေလးေတြေႀကြတဲ့အခါ ေႏြဘြဲ႕ကဗ်ာစပ္တယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ဘိလပ္ေျမသမၺာန္ေပၚက ဆံညွပ္တစ္ေခ်ာင္းေကာက္ရတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ကင္း၀န္မင္းႀကီးဦးေကာင္းနဲ႔အတူ လူလိမ္ခံရဖူးတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ကမ္နားေစ်းထဲမွာ ေငြတိုးလည္းေခ်းယူဖူးတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ဆိပ္ကမ္းလုပ္သားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အရက္ျဖဴေသာက္တယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ လိပ္ျပာမလွတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ေရထမ္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အရက္ျဖဴေသာက္တယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ျမင္ေနက် ဖတ္ေနက်ေခတ္ဖြဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေျပာဖို႔ေသခ်ာတာက ဆရာသိုက္ထြန္းသက္ဟာ သူ႕၀တၳဳထဲမွာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တမင္တကာ ၀ွက္ျမွပ္ထားခဲ့တာလား။ သူကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖြဲ႕မိခဲ့ေလသလား ဆိုတာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ကေရးတဲ့ “ဂ်ီၾသေမႀတီ ေဂါ၀ိန္” ၀တၳဳထဲမွာေခတ္ေပၚဟန္နဲ႔ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပါရွိေနတယ္ဆိုတာ ျမင္သာပါလိမ့္မယ္။



(၆)
က်ေနာ္ေရးထားသမွ်ေဖာ္ျပထားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲလို႔ ခင္ဗ်ားကဆိုမယ္၊ ထင္မယ္။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကဒီလိုပါ။
၂၀၀၇ ခု ဇူလိုင္လ(၂၉)ရက္ေန႔ MRTV 4 တီဗီက ထုတ္လႊင့္သြားတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုမွာကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာပါ၀င္ ရြတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့သူေတြကို အင္တာဗ်ဴးေလးတစ္ခု ေမးသြားတာျမင္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာဗ်ဴးသူက “ကဗ်ာဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါသလား” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေမးသြားတာက ဆရာမ “မအိ” ကိုလား၊ “လြင္မုိး” ကိုလား၊ “ရဲေလး” ကိုလား မမွတ္မိေတာ့။
အခုတင္ျပခဲ့တဲ့အေရးအသားဟာ အဲဒီေမးခြန္းကို ကိုယ္နားလည္သလိုေျဖလို႔ရသမွ် ေဘာင္ေလးထဲက (လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ေနာက္ခံအထိေရာက္ေအာင္ ျပန္မသြားေတာ့ပဲ) ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပးၾကည့္လိုက္မိတာပါပဲ။ ေဖာ္ျပပါ ဒီအေရးအသားထဲမွာ ကဗ်ာကို ေရလို ေလလို ေသာက္သံုးရွဴရွဳိက္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ “ကေလး” တစ္ေယာက္ရွိမယ္။
မိုးရာသီ ခ်င္းသာတူၿပီး ေနရာေဒသ၊ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မတူတဲ့ အေျခအေနသံုးခုမွာ သဏၭန္သုံးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြအေပၚ ခံစားရသူ (လူတစ္ေယာက္တည္း)ရဲ႕ အာရုံရိပ္ေတြပါမယ္။ ကဗ်ာကကိုယ့္ရင္ဆံုကို ထိမွန္သြားၿပီးတဲ့အခါ ေပါက္ကြဲတယ္။ ယစ္မူးတယ္။ အံၾသတယ္ ဆိုတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိးေတြဟာ အဲဒီလူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဒီခႏၶာတစ္ခုတည္းမွာ ျဖစ္တည္ခဲ့တာ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား တစ္ခုတည္းမွာ စုဖြဲ႕ခဲ့တာ၊ ကဗ်ာဟာ လူတစ္ေယာက္က အကၤ် ီ၊ ေဘာင္းဘီသစ္တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ပံုေျပာင္းလိုက္လို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီးသဏၭန္ေျပာင္းသြားတာမ်ဳိး၊ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ အႏြဲ႕အလွည့္မွာ “Oh” “ amazing” လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကရေလာက္ေအာင္ သိသိသာသာႀကီး ဥဳံဖြတိုက္ ေျပာင္းသြားတာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဒါေပမယ့္……………ကဗ်ာဆိုတာ……………။
ကဗ်ာဟာ သူ႕ကို တကယ္ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ခ်စ္မက္သူေတြကို ထူးဆန္းတဲ့ေလာကသစ္တစ္ခုဆီ အေရာက္ ေခၚေဆာင္သြားတတ္တာ အေသအခ်ာ။
ရင့္က်က္ေျပာင္းလဲၿပီ။ တရားမွ်တမႈနဲ႔ အမွန္တရားဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားေစတာ အေသအခ်ာလို႔ က်ေနာ္ယံုတယ္၊ အမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ္ဟာကဗ်ာေခၚသြားတဲ့ ေနရာသစ္ေတြဆီ အႀကိမ္မ်ားစြာေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ အခြံခ်ည္းရွိတဲ့လူေတြဟာ ကဗ်ာကို မဖတ္တဲ့အျပင္ ကဗ်ာရဲ႕အားကို တေစၦသူရဲလို ေၾကာက္လန္႔တတ္ၾကပါတယ္။
ကဗ်ာဟာ စာရြက္ေတြေပၚမွာခ်ည္း ၾကပ္ညွပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္မယူဆပါဘူး။ ကဗ်ာဟာ လူေတြၾကားမ်ာလည္း လွည့္လည္သြားလာေနတတ္ပါတယ္။ လူေတြနဲ႔အတူ အလုပ္တြဲလုပ္လိုက္၊ စားေသာက္ေနထိုင္လိုက္၊ ကခုန္ေပ်ာ္ပါးလိုက္ရွိတတ္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေကာက္စိုက္ေတး၊ ဗံုႀကီးသံေတြနဲ႔ေက်နပ္၊ ေနတတ္ခဲ့တဲ့ ေက်းလက္ျပည္သူေတြ ရွိခဲ့၊ တစ္ခ်ဳိ႕ရွိဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ကဗ်ာဆိုတာ လူမသိသူမသိ ရပ္၀န္းတစ္ခုမွာ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲ၊ သူ႕ဘာသာ ဧကစာရီက်င့္ႀကံေနတတ္တဲ့ “ငပ်င္း”တစ္ေကာင္မ်ဳိးလို ခင္ဗ်ားထင္ျမင္ယူဆေနေသးတာလား။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁၃)ဇူလိုင္ ၂၀၀၇၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၂၄)၊ ေကာ္လံ(၁) စာေၾကာင္းေရ (၃) ကစတဲ့ “ဆရာျမင့္ေခါင္” ရဲ႕အေရးအသားေလးကိုပဲ မိုးေအးေအးမွာေျဖးေျဖး ဖတ္ေနမိေတာ့တယ္။



“ကဗ်ာသည္ အေၾကာင္းအရာ စိတ္ကူးတစ္ရပ္ကို သယ္ပိုးထားသည့္စာေပပစၥည္းတစ္ရပ္ထက္ ရုိးလြန္းလာသည့္အခါ လက္ႏွက္သဖြယ္ျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေရးကို သိျမင္နားလည္မႈဆိုင္ရာ အႏုပညာျဖစ္သည္။ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေရး ရွိသည့္ေနရာတြင္ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ကဗ်ာသည္ ရွိလာရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ တာ၀န္သည္ က်ယ္ျပန္႔နက္ရွဳိင္းလာေတာ့သည္။”
ၿငိမ္းေအးအိမ္
(၂၀၀ရ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္၊ရန္ကုန္)



ဆရာၿငိမ္းေအးအိမ္၏ ဤေဆာင္းပါးႏွင့္အျခား ေဆာင္းပါးမ်ားကို အခက္အခဲအရဆရာ့ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံႏုိင္ျခင္း မရွိဘဲ ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးမူရင္းကို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ Blog မွရယူၿပီး မူရင္းသည္ image ဖိုင္ မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွားမရွိပါ။ ထပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။ (ဂ်ဳိး-ၿငိမ္းခ်မ္းေရး)
မူရင္း …. ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြမွ