မိုးရာသီသံုးခု၊ ရန္ကုန္တိမ္နဲ႔ ေဂါ၀ိန္လုပ္ကဗ်ာ

(၁)
ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးစမ္းၾကည့္မိတယ္။
က်ေနာ္ဘယ္တုန္းကစလို႔ “ကဗ်ာ” နဲ႕ယဥ္ပါးခဲ့တာလဲလို႔။
တိတိက်က် ေသးေသးစိတ္စိတ္ေတာ့ မွတ္ဥာဏ္မွာျပန္ေပၚလာဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်းလက္မွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မွန္းဆၾကည့္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ “လူေလးရယ္ငို၊ ခိုဖမ္းလို႔ေပး” နဲ႔ ပုခက္ထဲမွာ အိပ္စက္ခဲ့ရလိမ့္မယ္။
ေတာက္ဆတ္ေတာက္ဆတ္ ေျပးရေမာလို႔ ငိုက္ျမည္းေနရွာ “မိထၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ့ပါ” ၾကားခဲ့ရေပလိမ့္မည္။
ေက်ာက္သင္ပုန္းေသးေသးေလး၊ တစ္ခ်ပ္ထဲမွာ ေက်ာက္တံေလးကိုကိုင္လို႔ ၀လံုးေလး၀ိုင္း၀ိုင္းေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာ
“ညီပုေလးကို စာအံသင္
ေရႊခဲစာအံသင္
ညီေလးခင္ စာျပန္တုန္း
ေရႊခဲစာျပန္တုန္း
၀လံုးေရးဖို႔ ညီေလးထိုင္
ေရႊခဲမေရးႏိုင္
ေငးမႈိင္ရွာေပါ့ ၾကက္တူေရြး
ေရႊခဲၾကက္တူေရြး” လို႔ အေမက က်ေနာ့္နံေဘးမွာ ကဗ်ာကိုေတးလိုဆိုလို႔ အားေပးေနလိမ့္မည္။
ကမ္ရုိးတန္းေဒသ မိုးတြင္းႀကီး လယ္ကြင္းထဲက ေက်ာင္းကိုတက္ရတဲ့ မူလတန္းဘ၀မွာ “ ၀ါဆို၀ါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႔၊ သေျပသီးမွည့္ေကာက္စို႔ကြယ္” ကို အေဖာ္တစ္သိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ပိုက္ သီဆိုဖူးခဲ့လိမ့္မယ္။
ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ အဖြားကဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သီလယူဖို႔အသြား အတူမလိုက္ခဲ့ရမွာစိုးတာနဲ႔ “ေမာင္မေဆာ့ေပါင္ စိ္တပုတီးနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလိုေနပါ့မယ္” လို႔ဖြဲ႕ႏြဲ႕ခဲ့ဖူးေပလိမ့္မည္။ကဗ်ာကေပးတဲ့ “အသံ”၊ “ေပ်ာ္ရႊင္မႈ” ေတြနဲ႕ႀကီးျပင္းခြင့္ရရွိတဲ့အတြက္ အေမ၊ အဖြားနဲ႕ေက်းလက္ေဒသစရုိက္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ကဗ်ာဟာ က်ေနာ့္ကိုအႏွီးတစ္ထည္လို ထုပ္ပိုးခဲ့။
ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံေလးလို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့။
ေျခႏွစ္ဖက္၊ လက္အစံုလို ရပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ အားမာန္အျပည့္ ထည့္သြင္းတပ္ဆင္ေပးခဲ့။

(၂)
ကေလးဘ၀မွာ ကဗ်ာရြတ္သံေတြၾကား ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား လူပ်ဳိေပါက္ဘ၀ (၇၀)လြန္ႏွစ္မ်ားေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာဖတ္ျခင္းကိုပဲ အားျပဳခဲ့ၾကရတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ပံုသဏၭန္ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါၿပီ။ ေလးလံုးစပ္ဆိုတုိင္းလည္း ရြတ္လို႔ေကာင္းတာမဟုတ္။ ရတု၊ ရကန္ ပံုသဏၭန္မ်ဳိးမွာလည္း စိတ္ကၿငီးေလေတာ့ မဂၢဇင္းပါ လြတ္လပ္ကဗ်ာေတြကိုပဲ အားထားဖတ္၊ ႀကိဳက္ရင္ကူးထား၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္ၾက၊ လဲလွယ္ဖတ္ၾက၊ လက္တို႔ဖတ္ၾကနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ကဗ်ာရြတ္ဖတ္သံက က်ေနာ့္လို ေတာသားတစ္ေယာက္ကို ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထသည္အထိ ခံစားလိုက္ရေစတာ ၁၉ရ၆ မိုးရာသီမွာပါ။ အဲဒီညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာ့စ္(shock)ရခဲ့ဖူးပါတယ္။
ညေနခင္းဟာ အံု႔မိႈင္းေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ၾကရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အတူတကြရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၾကတယ္။ ပံုမွန္သံနဲ႔ေျပာလို႔ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္မၾကားေပမယ့္ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာရင္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားၾကားၾကရပါတယ္။ ေျပာေနသူနဲ႔ သိပ္လွမ္းသြားရင္ေတာ့ ၾကားခ်င္မွ ၾကားရမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အတူတကြ ရွိေနၾကတယ္ေလ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္တဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္အသိုက္အၿမံဳ ကိုယ့္၀န္းက်င္က ကြဲကြာေနၾကရသူခ်ည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို အာသာျပင္းျပင္း ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ စူးစူးနစ္နစ္ ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ႏုနယ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးေတြထဲမွာ စူးရွရွေသြးေတြ စီးေမ်ာလွည့္လည္ေနတယ္။ ေနာင္တတရားမလိုတဲ့ ခ်ာတိတ္တစ္သိုက္ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ သံတဲုးသံခဲေတြလို မာေရေၾကာေရ ရွိလွတယ္။
အဲဒီညေနခင္းမွာ ေကာင္းကင္ဟာတိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ညိဳညစ္ေလးလံေနေပမယ့္ မိုးမၿငိမ္ဘူး။ တကယ့္တကယ္ ဟိန္းဟိန္းညံညံ ၿခိမ္းမာန္ေပးလိုက္တာက ကဗ်ာရြတ္သံပါ။ ရြတ္သူဟာ က်ေနာ္တို႔အစ္ကိုၾကီးလိုခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ “ကိုမိႈင္း” ၊ သူရြတ္တာ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ “ဒီဇဘၤာ ၂၀ရက္၏ တမ္းတျခင္း သို႔မဟုတ္ ရဲေဘာ္ရဲ႕ကဗ်ာ”။ ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမွာ အဂၤလိပ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔က်ဆံုးခဲ့ရရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ကို ဂုဏ္ျပဳစပ္ဆိုထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။
က်ေနာ္တို႔ ရြတ္သူမ်က္ႏွာကို မျမင္ရဘူး။ သူ႕ရြတ္ဟန္ကို မေတြ႕ရဘူး။ သူ႕အသံခ်ည္းသက္သက္သာ ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။

တင္းတင္းကိုက္ထားတဲ့
ငါရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဟာ
ျဖန္းကနဲကြဲထြက္ၿပီး
ေသြးစက္စက္ စီးလိမ့္လာတယ္။
ငါ အံကိုႀကိတ္ၿပီး လက္သီးက်စ္က်စ္ဆုပ္္မိတယ္။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ရင္ေခါင္းထဲက ထြက္လာတဲ့အသံဟာ မီးေပါင္ျပည့္ရထားတစ္စီး ကိုယ့္ဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္ႀကီး တိုး၀င္တိုက္ခ်လိုက္သလိုပါပဲ။ ကဗ်ာနတ္ဟာ ရြတ္ဆိုသူဆီမွာေရာ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာပါတစ္သားထဲ ပူးကပ္၀င္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဆီကို ကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ ေရာက္ခ်လာတာလဲျဖစ္ႏိုင္သလို သမိုင္းတစ္ခုလံုး ဆိုက္ေရာက္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ရြတ္ဆိုသူဟာ စာရြက္ကိုၾကည့္ျပီး ရြတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အသည္းႏွလံုးထဲမွာ ထြင္းထည့္ထားတဲ့ ခံစားမႈေတြကို အန္ထုတ္ေနတာ။

စပါတာကပ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေရာင္
ကုန္းေဘာင္သူပုန္ ဂဠဳန္ဆရာစံ
ငုယင္ဗန္ထရြဳိင္း အတိုင္းမသိေသာ
ေခ်ေဂြဗားရား စေသာ
အာဇာနည္ ရာေထာင္ေသာင္းတို႔ႏွင့္အတူ..
ကဗ်ာရြတ္သံဟာလမ္းမေတြကိုခြာၿပီး သမိုင္းကိုတူးေဖာ္ျပေနတယ္။ သကၠရာဇ္ေတြေနာက္ျပန္ရစ္ၿပီး ျပေနတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အာဏာရွင္ရဲ႕ ဖိႏိွပ္မႈကို အံတုဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဂုဏ္အထူးထူးကို ဆက္ခ်ီးက်ဴးခဲ့တယ္။

သူတို႕မုန္းတာကို
ရဲေဘာ္က စိမ္းကားတဲ့အၿပံဳးနဲ႔
ၿပံဳးမွာပဲ ယံုတယ္။
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အာဇာနည္အႏွစ္ဟာ
ဘယ္ေခတ္မွာမဆို ႏုပ်ဳိစိမ္းလန္းေနမွာပဲ
မုခ်ယံုတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္

ရဲေဘာ္
ဒီေနရာမွာ
တို႔ဟာ ရဲေဘာ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ဂုဏ္ျပဳဖူးတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္
ရဲေဘာ္
ဒီေနရာမွာ
တို႔ဟာ စာရြက္ေတြ ေ၀ခဲ့ဖူးတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေခတ္အဆက္ဆက္တိုက္ပြဲ၀င္ခ့ဲေသာ ပ်ဳိျမစ္သူတို႔ရဲ႕သတိၱေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ ေမာ္ကြန္းရုပ္ရွင္ဟာ နံရံေတြမွာ တျဖတ္ျဖတ္ ထင္လာေနပါေတာ့တယ္။ အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္၀ံ့သူ လူငယ္ေလးေတြကို တိုက္ခိုက္ဖို႔လာတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္သားေတြရဲ႕ ဘြတ္ဖိနပ္သံ၊ စစ္ျမင္းခြာသံေတြ ေျဖာင္းေျဖာင္းညံလာခဲ့တယ္။

ငါ့ ျဖဴဖပ္ေရာ္တဲ့
မ်က္ရည္နဲ႕
သူရ သတိၱမဲ့တဲ့ ရႈိက္သံနဲ႕
ရဲေဘာ္ရဲ႕ဂုဏ္အခန္းခန္းကို
ငါ ညစ္ႏြမ္းေအာင္မလုပ္ဘူး။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ဟုတ္တယ္၊ ငါ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ရဲေဘာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ကို
ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။
လက္ခံပါရဲေဘာ္
ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငါပန္ၾကားတယ္။
ကဗ်ာရြတ္သံဟာ နံရံျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေတာင္ လြင့္ခါသြားေတာ့မတတ္၊ လႈိင္းျပင္းျပင္းနဲ႔ လႈိက္လႈိက္ခါေနရာက ရပ္သြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွမရပ္တန္႔ႏိုင္တာက က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲက အႀကီးအက်ယ္ တုန္ခါေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ အတိတ္သမိုင္းဆီကိုခုခ်က္ခ်င္း ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ မ်က္ေမွာက္ကို ျပန္ရာက္ခဲ့ၾကရျပန္တယ္။ ျမင္ခြင့္မရေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို ဖိုးကပ္စ္(focus) လွမ္း ဖမ္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလး အေတာအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ဘာကိရိယာနဲ႔မွတိုင္းတာ မွတ္တမ္းတင္ ထားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။
အဲဒီညေနဟာ ….
က်ေနာ္ အျပဳစားခံရတဲ့ညေန။
ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္းအတတ္နဲ႔ ဘူးသြင္းခံလိုက္ရတဲ့ ဆည္းဆာရီ။
က်ေနာ္တစ္သက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အလင္းမွိန္နိဂုံး။
ကဗ်ာ
ကဗ်ာရြတ္သံ။
ပိ္တ္ေလွာင္မြန္းၾကပ္မႈ၊ အထီးက်န္မႈ၊ အားငယ္မႈအားလံုးကို ဒီကဗ်ာရြတ္သံတစ္ခုတည္းက ေသခ်ာေပါက္လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ၁၉၇၆ မိုးတစ္ညေန။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အတူရွိခဲ့ၾကဖူးတဲ့ သမိုင္း၀င္ ေျမမွာ။
(၁၉၆၉ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ၊မိုးေ၀ မဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးေအာင္ ရဲ႕ “ဒီဇဘၤာ ၂၀ရက္၏ တမ္းျခင္း(သို႔မဟုတ္) ရဲေဘာ္ရဲ႕ကဗ်ာ” အျပည့္အစံုတစ္ပုဒ္လံုးကို ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း(၁၉၉၉) နဲ႔ ၂၀၀၀ခုႏွစ္မတ္လမွာ ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ “ေအာင္ေ၀း”ရဲ႕ “ကဗ်ာအလုပ္ရုံကေလး” စာအုပ္မွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ ေရွ႕နဲ႕ေနာက္မွာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပံုႏိွပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္စုေတြရွိႏိုင္ေသးတယ္။ လူေတြနဲ႕ လူသမိုင္းဟာ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ကို ေတာ္ရုံနဲ႔ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လို႔ မရႏုိင္တာေသခ်ာတယ္)

(၃)
က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ စာသားအနက္အဓိပၸာယ္ထဲ ေမွာ္ဆန္တဲ့ရြတ္ဆိုသံ ဌာပနာထားၿပီးဖမ္းစားတာလည္း ခံခဲ့ရဖူးၿပီ။ အဲဒါ ၁၉၇၆ မိုးရာသီ။
အဲဒီ ကဗ်ာဆိုတဲ့ အလင္းအေမွာင္၊ အရုပ္ အေရာင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လူကိုယစ္မူးစြဲလမ္းေအာင္ သိမ္းသြင္းလုပ္ေဆာင္တတ္မွန္း သိခဲ့ရတာက ၁၉၉၅ မိုးရာသီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက ၀ဇီရာ ရုပ္ရွင္ရုံ။
အဲဒီမွာ ဇာတ္မင္းသားေလး ေမာင္သိန္းေဇာ္ ဇာတ္ကေနတယ္။ “ကိုသိန္းေဇာ္” ဇာတ္ကတာမျမင္ဖူးေတာ့ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ သူကေနတဲ့တစ္ရက္၊ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဇာတ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကစရာရွိက၊ ျပစရာရွိျပ၊ ေျပာစရာရွိေျပာ၊ ျပက္စရာရွိျပက္၊ ဆိုစရာရွိဆို၊ ငိုစရာရွိငိုေပါ့။ ေသေသသပ္သပ္ေလး တင္ဆက္ေနပါတယ္။
ကေနတဲ့ဇာတ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္စရာမရွိဘဲ ၾကားျဖတ္တင္ဆက္လိုက္တာကေတာ့ ကိုသိန္းေဇာ္ ကဗ်ာရြတ္ျခင္း အစီအစဥ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ငိုင္သြားခဲ့တယ္။ သူရြတ္သံထဲမွာ မိန္းေမာေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့တယ္။ နဂိုကတည္းက ကဗ်ာကို စြဲလမ္းၿငိတြယ္ ခ်စ္ခင္ရင္းစြဲ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မာယာေတာလယ္မွာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေမ်ာခဲ့တယ္။ ကဗ်ာရြတ္ေနသူ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္(ကဗ်ာဆရာ) ကို ၾကည့္ရတာ သူ႕ကဗ်ာထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ျပန္ေမ်ာေနသလို။ သူကဗ်ာထဲသူျပန္ ပိတ္မိေနသလို။
ကဗ်ာရြတ္သံဟာ တိုးညွင္းသြားလိုက္၊
က်ယ္ေလာင္ ပီသလာလိုက္၊
အလင္းဟာ ျပက္တစ္လွည့္ ေဖ်ာ့တစ္ခါ၊
အေရာင္ေျပာင္းေတြ လက္တစ္မ်ဳိး၊ ေလ်ာ့တစ္လွည့္။
နံရံေျခာက္ဘက္စလံုး ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ ဇာတ္ရုံ ေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ႏွင္းေတြက်လာသေယာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာ ေစြေစြရြာေနတဲ့ မိုးေတြကပဲ ဒီပြဲခင္းထဲတဖြဲဖြဲ က်လာသေယာင္။
စာသားရြတ္ဆိုသံအျပင္ အဆင္တန္ဆာအျပည့္အစံု တင္ဆင့္ထားတဲ့ကဗ်ာဟာ ဇာတ္ရုံထဲကထြက္ၿပီး ကမၻာေျမအႏွံ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးကို ပ်ံသန္းေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ကဗ်ာနဲ႔အတူလိုက္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူေပါ့။
ဟင္းလင္းပြင့္ေကာင္းကင္ယံမွာ အတိုင္းအဆမဲ့ သန္႔စင္ေလေတြ ရႈရင္းရွဳိက္ရင္း၊ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရင္း၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ရင္း၊ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ရင္း၊ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ၊ အတူတကြ ။
(ရြတ္ေနတဲ့ကဗ်ာ)ကို စာသား၊ ရြတ္သံအျပင္ အျခားေသာ သေကၤတပံုေတြထပ္ၿပီး ထည့္ပိုးလိုက္တဲ့အခါ သိပ္လွသြားတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

(၄)
၂၀၀၇ မိုးရာသီတစ္ရက္၊ ေန႔လည္။
မစၥတာဂီတာကေဖး၊ ဆရာစံလမ္း၊ ရန္ကုန္။
အဲဒီမွာက်င္းပတဲ့ အိပ္ခ်္အိုင္ပီကူးစက္ခံ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားနဲ႔ ပရဟိတကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခံပြဲတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။
စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ နဲ႔ အျခားေသာ အႏုပညာနယ္ပယ္က ထင္ရွားသူတစ္ခ်ဳိ႕ အလွဴေငြေကာက္ခံပြဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးၾကဖို႔ စုရုံးေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ လူငယ္အမ်ားစုပါ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာရြတ္ၾကပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုၾကပါတယ္။ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖၾကပါတယ္။ ပါေဖာင့္မင့္န္ နဲ႔တင္ဆက္ၾကပါတယ္။ အားလံုးလိုလိုဟာ သူတို႔ရဲ႕ အေကာင္း ဆိုတာေတြကို ေပးဆပ္တင္ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ဒီအထဲက ကဗ်ာရြတ္ဆိုမႈတစ္ခုကို ထုတ္ႏႈတ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ စိုးေသာ္တာ ရဲ႕ “ရန္ကုန္တိမ္” ကဗ်ာရြတ္ဆိုမႈပါပဲ။
စိုးေသာ္တာ စင္ေပၚတက္လာပါတယ္။

(ေဖာ္ျပထားတဲ့ပံုဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္းပါပဲ) မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ မသုတ္သင္ထားပဲ အနီေရာင္တီရွပ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို ေတြ႔ရပါ့မယ္။
စင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာဟာ ယပ္ေတာင္တြန္႔ေခါက္ထားတဲ့ သူ႔ကဗ်ာစာရြက္ကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္ရာအတိုင္း လွီးျဖတ္ပါေတာ့တယ္။ ကဗ်ာစာရြက္ဟာ အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစုအေပါင္းနဲ႔တည္ရွိေနတဲ့ (မၾကားရ) မျမင္ရေသးလို႔ ဘာရယ္မွန္း က်ေနာ္တို႔မသိရေသးတဲ့ ကဗ်ာ (သို႔မဟုတ္) တည္ရွိမႈတစ္ခုကို သူ စတင္စိတ္ျဖာ ျပလိုက္ျခင္းပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မူလက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္တည္ရွိေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ရြက္ဟာ ခုေတာ့ လက္ႏွစ္္လံုးသာသာ စာရြက္အပိုင္း အမႊာေလးေတြျဖစ္သြားပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ခုရြတ္ဆိုမယ့္ကဗ်ာဟာ (ျဗဴတီမဂၢဇင္း၊၂၀၀၇) မွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပထားၿပီးကဗ်ာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဆိုဖို႔ျပင္လိုက္ပါတယ္။
သူ႕ဘယ္ဘက္လက္မွာ“ကဗ်ာျဖတ္သားပိုင္း” အထပ္လိုက္ကို စုကိုင္ထားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ညာဘက္က စာရြက္အပိုင္းတစ္ပိုင္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာရြက္အပိုင္းအစေလးထဲမွာ သူ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးထဲက စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းပါပါတယ္။ သူဟာ အဲဒီကဗ်ာ စာေၾကာင္းကို ရြတ္ပါတယ္။ ရြတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာ ဆန္႔တန္းထားတဲ့ ညာဘက္လက္နဲ႔ ရြတ္ၿပီးသြားတဲ့စာရြက္ပိုင္းကို ေလထဲမွာ၀ဲၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူလုပ္ေဆာင္ရမယ့္အလုပ္တစ္ခု ၿပီးေျမာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ စင္တစ္ဖက္က ေတက္ေလွ်ာက္ထိုးမႈတ္ထားတဲ့ ပန္ကာေလနဲ႔အတူ သူ႕လက္ကလႊတ္လိုက္တဲ့ ရြတ္ဆိုၿပီးကဗ်ာစာရြက္အပိုင္းေလးဟာ တလြင့္လြင့္ပါသြားပါတယ္။ ဒီအပိုင္းအစေလး ဘယ္ေရာက္သြားမယ္ဆိုတာ ကဗ်ာဆရာလည္း မသိ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း မသိ။
ၿပီးတာနဲ႔ ခုနကလိုပါပဲ။ ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္ထားတဲ့ စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြထဲကတစ္ခုကို ညာလက္နဲ႔စြဲယူလိုက္၊ ဆြဲယူလို႔ပါလာတဲ့ စာေၾကာင္းကိုရြတ္ဖတ္လိုက္၊ ၿပီးၿပီးခ်င္းအဲဒီစာရြက္ကို ေလထဲလႊင့္ပစ္လိုက္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ျပပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မၾကည့္၊ ဘယ္လိုတုန္လွဳပ္မႈမ်ဳိးမွလည္း မရွိ၊ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ပဲ ကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္းရြတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာကိုပဲ က်ေနာ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။
က်ေနာ့္စိတ္အာရုံမွာ သူဟာ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
သူဟာ ေရွ႕ေနႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာစြဲခ်က္တစ္ခုကို ရြတ္ဖတ္ေနတာပါ။ ကဗ်ာဖတ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕စြဲခ်က္တင္ျခင္းခံေနရသူက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ခင္ဗ်ားပါေရာက္ရွိေနတဲ့ ေခတ္ကာလၾကီးတစ္ခုထဲက အထင္ကရေနရာတစ္ခု၊ အဲဒီရန္ကုန္ရဲ႕ပံုရိပ္ဆိုတာဟာ လူမႈဘ၀ေတြအမ်ားႀကီးကို စုေပါင္းထင္ဟပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာဟာ သူျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးကို သူျမင္သလို ေဖာ္က်ဴးေနတာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ သူဟာ ရန္ကုန္တိမ္လို႔ အမည္တပ္ေျပာေနေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနၾကသူမ်ားရဲ႕ဘ၀ အေထြေထြကို ရည္ညႊန္းတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ေနျပန္ပါတယ္။
အသံအနိမ့္အျမင့္မရွိ၊ အသံေသတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္းဖတ္သြားပံုက ျပစ္မႈတစ္ခုခ်င္းအတြက္ စြဲခ်က္ေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ ရုံးေတာ္ကိုတင္ျပေနသလိုပါပဲ။ (ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ တစ္ပိုဒ္ကလြဲလို႔ေပါ့)
ကဗ်ာကိုစရြတ္ကတည္းက ေနာက္ခံဂီတသံဟာ တိမ္တစ္လွည့္ က်ယ္တစ္ခါ ကဗ်ာစာသားအနက္မ်ားအတိုင္း လူးလိမ့္လိုက္ပါေနတာၾကားရပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကဗ်ာဟာ ရြတ္ဆိုသူနဲ႔ နားဆင္သူၾကားမွာ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
သူ႕ကဗ်ာကို အသံထြက္ဖတ္ၾကည့္၊ ရြတ္ၾကည့္လိုက္ၾကပါဦး။ စာတစ္ေၾကာင္းစီဟာ “စီနီမာစကုပ္” ျမင္ကြင္းက်ယ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားစီျဖစ္တယ္လို႔ အေတြးေတြကိုလႊင့္ထားလိုက္ရင္ပိုမ်ား အဆီအေငၚတည့္ေလမလား။

ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ကိုလည္း မသြားခ်င္ဘူး
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
အိမ္ေျခရာေျခလည္းမဲ့
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ဇိမ္ယစ္တတ္တဲ့ အပ်င္းေကာင္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွဴံးနိမ့္ခဲ့ဖူးသူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္ ေပ်ာ္တယ္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ၿမိန္ေရယွက္ေရ အစားၾကဴးသူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ကလိန္ကက်စ္ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
အခ်ိန္ျပည့္ မူးေနတတ္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ေျခမၿငိမ္ လက္မၿငိမ္ေကာင္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ခ်ိန္ၿပီး ပစ္တတ္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
က်ိန္စာကိုလည္း မယံုၾကည္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
လိင္ကိစၥနဲ႔ နာမည္ပ်က္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
သိဟ္ရာသီမွာ ဟိုေျပးသည္ေျပး
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ထိမ္၀ွက္ခံ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
စိန္ေခၚရင္ ဘြာမခတ္သူ
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
ႀကိမ္ဒဏ္လည္း ခံဖူးရဲ႕
ရန္ကုန္တိမ္ဟာ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့
ဘ၀အနာႀကီး……….နာၿပီး
တိမ္မ်ားရဲ႕သူႀကီးအျဖစ္
မွတ္တမ္းက်န္ရစ္ခဲ့မယ္ လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ေနတယ္။ ။

စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ခ်ည္းသီးသီးရွိေနဆဲ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပံ့ပိုးမႈအျပည့္ပါတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ခံစားရပံုျခင္းကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ကြာဟမႈရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
အခုပြဲမွာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူမႈရွဳခင္းကို ဇာတ္ညႊန္းတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေရးသားဖြဲ႕ဆိုရြတ္ျပသြားသူ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာ“မိုဃ္းေဇာ္” ပါ။ အဲဒီကဗ်ာက ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုရ၊ “ရန္ကုန္ည” ကဗ်ာပါပဲ။ ကဗ်ာအေရးေကာင္းသေလာက္ အရြယ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာမိုဃ္းေဇာ္ရဲ႕အသံဟာ ထြက္ေပါက္မဲ့ လႈိဏ္ေခါင္းတစ္ခုထဲတိုး၀င္သြားၿပီး လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္လိုက္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခုလိုပါပဲ။ ထိခ်က္ေတြက ျပင္းလြန္းလွတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဖရုိဖရဲနဲ႕ ၿပိဳလဲက်လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဆာင္ပါးတစ္ပုဒ္သီးျခားေရးမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ ကဗ်ာျမည္းေလးပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က လူစီးေၾကာင္းထဲမွာ ခင္ဗ်ားလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာဟာ ခင္ဗ်ားေဘးနားမွာ အတူရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္သမွ် ဆုပ္ကိုင္
ရပ္တည္ႏိုင္သမွ် ရပ္ထား
ဘာမွ အလကားမရဘူးဆိုလို႔
စတိုးဆိုင္ေရွ႕က လမ္းျဖတ္ကူးခဲ့တယ္။
ဒီမွာေလ
ၾကပ္မျပည့္တဲ့ ညဥ့္ငွက္ေတြ
ျပန္လည္ရွင္သန္လာၾကတဲ့
ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ညမွာ
ပန္းဆိုးတန္းတစ္၀ိုက္
လမ္းသလားၾကည့္လိုက္ေတာ့
ရန္ကုန္ညဟာ
ကားမီးေရာင္နဲ႕တုန္ေနခဲ့၊
………………………….
………………………….
………………………….
အေနာ္ရထာ လမ္းမႀကီးဟာ
ေျခသံေတြကို ထမ္းထားဆဲ
ေခၽြးတစိုစို လမ္းမႀကီးေတြနဲ႔
ဂံုးေက်ာ္တံတားႀကီးေတြေအာက္
ဘ၀ေတြ စီးဆင္းေနေလရဲ႕
ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္မသိ
ဘ၀ေတြ စီးဆင္းေနေလရဲ ႔။

(၅)
စိုးေသာ္တာ ကဗ်ာရြတ္ၿပီးလို႔ စင္ေပၚကဆင္းသြားပါၿပီ။ အခမ္းအနားဟာ သူ႕အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္သြားေနပါတယ္။ အသံဗလံေတြလည္း ဆက္ထြက္လို႔ေပါ့။
က်ေနာ့္နားထဲမွာအသံေတြ ခဏတိတ္သြားခဲ့တယ္။
(အဲဒီခဏဆိုတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္း က်ေနာ္မသိ)
က်ေနာ္ဆီ “ရန္ကုန္တိမ္” ဟာဆိုတဲ့ အသံနဲ႕တူတဲ့အသံတစ္ခု ၀ဲပ်ံတိုး၀င္လာေနတယ္။ ဒီလိုစြဲခ်က္မ်ဳိးမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလို သရုပ္ေဖာ္မႈမ်ဳိး က်ေနာ္ဘယ္မွာၾကားသိခဲ့ဖူးပါလိမ့္။ က်ေနာ့္အေတြးေတြဟာ ပစ္မွတ္ရွာျမွားတစ္စင္းလို အေ၀းၾကီးကိုထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္မွတ္ဥာဏ္မွာ က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့အသံ ျပန္ထင္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအသံကေတာ့ “ေဂါ၀ိန္ဟာ အိပ္ရာကႏိုးၿပီဆို ခိုေတာင္မုန္႔တီ တစ္လံုးစားတယ္” ဆိုတဲ့၀ါက်တစ္ေၾကာင္းဆီကထြက္လာတဲ့အသံပါ။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိုးေသာ္တာနဲ႕ “ရန္ကုန္တိမ္” က ေပးလိုက္တဲ့အေတြးဟာ ဖံုတေသာေသာတက္ေနတဲ့ စာအုပ္ပုံႀကီးကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြဖို႔ အေရးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္တိမ္ေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ရန္ကုန္မိုးရာသီ မီးမိွန္မိွန္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္ႏွစ္သက္စြဲလန္းဖူးတဲ့ ေဂါ၀ိန္ကိုျပန္ရွာရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္သက္ဖူးတာ “ဆရာသိုက္ထြန္းသက္” ရဲ႕ “ဂ်ီၾသေမႀတီေဂါ၀ိန္” ပါ။ ၁၉၉၁ ဇႏၷ၀ါရီ ေပဖူးလြာမွာ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၆)ႏွစ္ေလာက္က ဆရာသိုက္ရဲ႕လက္ရာ အလြန္ရုိးသားတဲ့ေရထမ္းသမား “ကိုမွတ္တင္” နဲ႕စိတ္ကစားၿပီး မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ “စိန္စိန္သီ” ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ပင္တိုင္ထားၿပီး ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာကိုဖြဲ႕ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။

မုိးတစ္စိမ့္စိမ့္မွာ က်ေနာ္ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကမ္းဆီ အိပဲ့အိပဲ့လာေနတဲ့ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေလးေတြကို ေငးေမွ်ာ္ရင္း အေရာင္းအ၀ယ္ပါးေနတာရွာတဲ့ ဟိုးတုန္းက “ေဂါ၀ိန္ေစ်း” ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ထဲကို လည္ပတ္ၾကည့္ရွဳေငးေမာရင္း၊ “ကိုမွတ္တင္” နဲ႔စကားစျမည္ေျပာရင္း “စိန္စိန္သီ” ကိုလူကဲခတ္ရင္း ဂ်ီၾသေမႀတီဘာသာရပ္ထဲက အျမင္ေျပာင္းၾကည့္ျခင္း နည္းနာတစ္ရပ္ကို သတိတရျဖစ္လာပါတယ္။
ဆရာသိုက္ဟာ သူ႕၀တၳဳကို ၀ါက်ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုပါ။
လွေအာင္ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စမတ္က်က် ကဗ်ာရြတ္ေနေသးတယ္။
“ေဂါ၀ိန္ဟာ လိပ္ျပာမလွတဲ့ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ေရထမ္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အရက္ျဖဴ ေသာက္တယ္” တဲ့။
၀တၳဳေရးဆရာဟာ သူ႔၀တၳဳထဲမွာ ကဗ်ာဓါတ္ေတြပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြပါတယ္လို႔ အခိုင္အမာ ယူဆထားလိုက္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိလိုက္တယ္။ အရင္ကအႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္မိစဥ္မွာ ဒီလိုအေတြးမ၀င္မိေပမယ့္ ခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အဲဒီလိုအေတြးမ်ဳိးတိတိက်က်ႀကီး၀င္ခ်လာပါတယ္။
က်ေနာ့္နားထဲမွာ “စိုးေသာ္တာ” ရဲ႕ “ရန္ကုန္တိမ္” ကဗ်ာထဲက “ရန္ကုန္တိမ္ဟာ ဇိမ္ယစ္တတ္တဲ့ အပ်င္းေကာင္” ရုိးစြပ္သံ တစ္ခု၀င္လာခ်ိန္နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္မွာပဲ “ဂ်ီၾသေမႀတီေဂါ၀ိန္” ၀တၳဳထဲက “ေဂါ၀ိန္ဟာ ဧရာ၀တီရဲ႕ ရြက္က်ပင္ေပါက္ မယားတစ္ေယာက္” ဆိုတဲ့ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းကပ္လွ်က္ လိုက္ပါလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ဘာသာ ျပည့္စံုလွပၿပီးသား ဘ၀သရုပ္ေဖာ္၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ထဲက “ေဂါ၀ိန္ဟာ” နဲ႔ အစခ်ီတဲ့ ၀ါက်ေတြခ်ည္းဆြဲထုတ္ၿပီး ထက္ေအာက္ဆီေရးခ်လိုက္တယ္။ “ေဂါ၀ိန္ဟာ” နဲ႔ အစခ်ီတဲ့ ၀ါက်ေတြဟာ တစ္ေနရာထဲမွာ ျပြတ္ခဲတည္ရွိ ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလ်ဥ္းသင့္သလို ဟိုနားဒီနားပါပါပဲ။ “ေဂါ၀ိန္ဟာ” အစခ်ီေပမယ့္ အဲဒီ၀ါက်ေတြနဲ႔ကပ္လွ်က္ေရးထားတဲ့အထဲက တစ္ခ်ဳိ႕၀ါက်ေတြကိုလည္းဆြဲထုတ္ၿပီး လက္သည္းကြင္းခတ္ ဆက္စပ္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႕မူရင္း၀ါက်ကိုေတာ့ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္တာမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ (တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၾကည့္ရွဳႏိုင္ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ “ေဂါ၀ိန္” လို႔နာမည္တပ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ဘယ္လိုေတြ႕ရသလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ၾကပါဦး။

ေဂါ၀ိန္
ေဂါ၀ိန္ဟာ အိပ္ယာကႏိုးၿပီဆို ခိုေတာင္မုန္႔တီတစ္လံုးစားတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ေဂါ၀ိန္ဟာ ဧရာ၀တီရဲ႕ ရြက္က်ပင္ေပါက္ မယားတစ္ေယာက္
(သေဘာျဖဴအူစင္း မာယာကင္းတဲ့ေဂါ၀ိန္ ယံုလြယ္ ပံုလြယ္တဲ့ ေဂါ၀ိန္)
ေဂါ၀ိန္ဟာ ၀ါေခါင္လေတြမွာ ဧရာ၀တီနဲ႔ရန္ျဖစ္တယ္။
(ေျခတံရွည္အိမ္ေလးေတြ ေရေအာက္မွာတူတူပုန္းၾက)
ေဂါ၀ိန္ဟာ ပတၱျမားေစတီဘုရားပြဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ က,တယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ လက္ပံပြင့္ေလးေတြေႀကြတဲ့အခါ ေႏြဘြဲ႕ကဗ်ာစပ္တယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ဘိလပ္ေျမသမၺာန္ေပၚက ဆံညွပ္တစ္ေခ်ာင္းေကာက္ရတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ကင္း၀န္မင္းႀကီးဦးေကာင္းနဲ႔အတူ လူလိမ္ခံရဖူးတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ကမ္နားေစ်းထဲမွာ ေငြတိုးလည္းေခ်းယူဖူးတယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ ဆိပ္ကမ္းလုပ္သားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အရက္ျဖဴေသာက္တယ္။
ေဂါ၀ိန္ဟာ လိပ္ျပာမလွတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ေရထမ္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အရက္ျဖဴေသာက္တယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ျမင္ေနက် ဖတ္ေနက်ေခတ္ဖြဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေျပာဖို႔ေသခ်ာတာက ဆရာသိုက္ထြန္းသက္ဟာ သူ႕၀တၳဳထဲမွာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တမင္တကာ ၀ွက္ျမွပ္ထားခဲ့တာလား။ သူကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖြဲ႕မိခဲ့ေလသလား ဆိုတာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ကေရးတဲ့ “ဂ်ီၾသေမႀတီ ေဂါ၀ိန္” ၀တၳဳထဲမွာေခတ္ေပၚဟန္နဲ႔ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပါရွိေနတယ္ဆိုတာ ျမင္သာပါလိမ့္မယ္။

(၆)
က်ေနာ္ေရးထားသမွ်ေဖာ္ျပထားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲလို႔ ခင္ဗ်ားကဆိုမယ္၊ ထင္မယ္။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကဒီလိုပါ။
၂၀၀၇ ခု ဇူလိုင္လ(၂၉)ရက္ေန႔ MRTV 4 တီဗီက ထုတ္လႊင့္သြားတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုမွာကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာပါ၀င္ ရြတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့သူေတြကို အင္တာဗ်ဴးေလးတစ္ခု ေမးသြားတာျမင္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာဗ်ဴးသူက “ကဗ်ာဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါသလား” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေမးသြားတာက ဆရာမ “မအိ” ကိုလား၊ “လြင္မုိး” ကိုလား၊ “ရဲေလး” ကိုလား မမွတ္မိေတာ့။
အခုတင္ျပခဲ့တဲ့အေရးအသားဟာ အဲဒီေမးခြန္းကို ကိုယ္နားလည္သလိုေျဖလို႔ရသမွ် ေဘာင္ေလးထဲက (လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ေနာက္ခံအထိေရာက္ေအာင္ ျပန္မသြားေတာ့ပဲ) ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပးၾကည့္လိုက္မိတာပါပဲ။ ေဖာ္ျပပါ ဒီအေရးအသားထဲမွာ ကဗ်ာကို ေရလို ေလလို ေသာက္သံုးရွဴရွဳိက္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ “ကေလး” တစ္ေယာက္ရွိမယ္။
မိုးရာသီ ခ်င္းသာတူၿပီး ေနရာေဒသ၊ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မတူတဲ့ အေျခအေနသံုးခုမွာ သဏၭန္သုံးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြအေပၚ ခံစားရသူ (လူတစ္ေယာက္တည္း)ရဲ႕ အာရုံရိပ္ေတြပါမယ္။ ကဗ်ာကကိုယ့္ရင္ဆံုကို ထိမွန္သြားၿပီးတဲ့အခါ ေပါက္ကြဲတယ္။ ယစ္မူးတယ္။ အံၾသတယ္ ဆိုတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိးေတြဟာ အဲဒီလူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဒီခႏၶာတစ္ခုတည္းမွာ ျဖစ္တည္ခဲ့တာ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား တစ္ခုတည္းမွာ စုဖြဲ႕ခဲ့တာ၊ ကဗ်ာဟာ လူတစ္ေယာက္က အကၤ် ီ၊ ေဘာင္းဘီသစ္တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ပံုေျပာင္းလိုက္လို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီးသဏၭန္ေျပာင္းသြားတာမ်ဳိး၊ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ အႏြဲ႕အလွည့္မွာ “Oh” “ amazing” လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကရေလာက္ေအာင္ သိသိသာသာႀကီး ဥဳံဖြတိုက္ ေျပာင္းသြားတာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဒါေပမယ့္……………ကဗ်ာဆိုတာ……………။
ကဗ်ာဟာ သူ႕ကို တကယ္ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ခ်စ္မက္သူေတြကို ထူးဆန္းတဲ့ေလာကသစ္တစ္ခုဆီ အေရာက္ ေခၚေဆာင္သြားတတ္တာ အေသအခ်ာ။
ရင့္က်က္ေျပာင္းလဲၿပီ။ တရားမွ်တမႈနဲ႔ အမွန္တရားဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားေစတာ အေသအခ်ာလို႔ က်ေနာ္ယံုတယ္၊ အမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ္ဟာကဗ်ာေခၚသြားတဲ့ ေနရာသစ္ေတြဆီ အႀကိမ္မ်ားစြာေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ အခြံခ်ည္းရွိတဲ့လူေတြဟာ ကဗ်ာကို မဖတ္တဲ့အျပင္ ကဗ်ာရဲ႕အားကို တေစၦသူရဲလို ေၾကာက္လန္႔တတ္ၾကပါတယ္။
ကဗ်ာဟာ စာရြက္ေတြေပၚမွာခ်ည္း ၾကပ္ညွပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္မယူဆပါဘူး။ ကဗ်ာဟာ လူေတြၾကားမ်ာလည္း လွည့္လည္သြားလာေနတတ္ပါတယ္။ လူေတြနဲ႔အတူ အလုပ္တြဲလုပ္လိုက္၊ စားေသာက္ေနထိုင္လိုက္၊ ကခုန္ေပ်ာ္ပါးလိုက္ရွိတတ္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေကာက္စိုက္ေတး၊ ဗံုႀကီးသံေတြနဲ႔ေက်နပ္၊ ေနတတ္ခဲ့တဲ့ ေက်းလက္ျပည္သူေတြ ရွိခဲ့၊ တစ္ခ်ဳိ႕ရွိဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ကဗ်ာဆိုတာ လူမသိသူမသိ ရပ္၀န္းတစ္ခုမွာ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲ၊ သူ႕ဘာသာ ဧကစာရီက်င့္ႀကံေနတတ္တဲ့ “ငပ်င္း”တစ္ေကာင္မ်ဳိးလို ခင္ဗ်ားထင္ျမင္ယူဆေနေသးတာလား။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁၃)ဇူလိုင္ ၂၀၀၇၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၂၄)၊ ေကာ္လံ(၁) စာေၾကာင္းေရ (၃) ကစတဲ့ “ဆရာျမင့္ေခါင္” ရဲ႕အေရးအသားေလးကိုပဲ မိုးေအးေအးမွာေျဖးေျဖး ဖတ္ေနမိေတာ့တယ္။

“ကဗ်ာသည္ အေၾကာင္းအရာ စိတ္ကူးတစ္ရပ္ကို သယ္ပိုးထားသည့္စာေပပစၥည္းတစ္ရပ္ထက္ ရုိးလြန္းလာသည့္အခါ လက္ႏွက္သဖြယ္ျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေရးကို သိျမင္နားလည္မႈဆိုင္ရာ အႏုပညာျဖစ္သည္။ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေရး ရွိသည့္ေနရာတြင္ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ကဗ်ာသည္ ရွိလာရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ တာ၀န္သည္ က်ယ္ျပန္႔နက္ရွဳိင္းလာေတာ့သည္။”
ၿငိမ္းေအးအိမ္
(၂၀၀ရ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္၊ရန္ကုန္)

ဆရာၿငိမ္းေအးအိမ္၏ ဤေဆာင္းပါးႏွင့္အျခား ေဆာင္းပါးမ်ားကို အခက္အခဲအရဆရာ့ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံႏုိင္ျခင္း မရွိဘဲ ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးမူရင္းကို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ Blog မွရယူၿပီး မူရင္းသည္ image ဖိုင္ မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွားမရွိပါ။ ထပ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။ (ဂ်ဳိး-ၿငိမ္းခ်မ္းေရး)
မူရင္း …. ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြမွ