စစ္အတြင္းကကြဲကြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကိုတစ္ေတြျပန္ေတြ႕တဲ့ေန႕

.
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟုေခၚသည္
သူက်ဳံးထဲကတက္လာသည္
သူ႕မွာအႏုပညာ အက်ၤီပါပါသည္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟုေခၚသည္
သူသံမဏိလမ္းက လာသည္
သူ႕မွာအႏုပညာ အက်ၤီပါပါသည္။

*
ဤကမၻာေျမ၌ ကၽြႏု္ပ္ထြန္ယက္သမွ်သည္
အသက္ဓာတ္သားျဖစ္ပါ၏။ ကဗ်ာျဖင့္စပ္ယွက္ခဲ့ေသာ
ကၽြႏု္ပ္၏ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ညေပါင္းမ်ားစြာအား
ကဗ်ာျဖင့္သူေကာင္းျပဳပါ၏။
အယူမွန္သူအတြက္ အယူခံမလို
ကမာၻႀကီးအတြက္ ညတိုင္းသီခ်င္းဆိုခဲ့တယ္။

(၁)
“ကဲ အခုကစၿပီး တေစၦကဖီးကိုဖြင့္မယ္”
ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းတို႔
“ငါတို႔ဟာ စစ္အတြင္းက ကြဲသြားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုတေတြျဖစ္ၾကရဲ႕”
ငါတို႕ေတြ ရဲရင့္ေျပာင္ေျမာက္စြာ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကရဲ႕
ရွိေစေတာ့
သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းမ၀င္ဘူး
ရွိေစေတာ့
ငါတို႔ဟာ သူရသတိၱရွိလို႔ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
အဂတိမလိုက္စားဘူး
ေဟာ ၾကည့္ပါလား
ကဗ်ာဆရာ အနႏၱသူရိယအမတ္ဟာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ႀကိဳးစင္တက္ခဲ့တာ
မလွဘူးလား
လႊတ္လွ။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ
ေစာေစာက လပ္ကီး လူစီယာႏိုရယ္
ဘီယာဘူးေတြနဲ႕ ပစ္ေပါက္လိုက္ေတာ့
ဖန္ေတြ မွန္ေတြ ကြဲက်သြားၾကတယ္မဟုတ္လား
လႊတ္လွတယ္။
ေသခ်င္းတရားဆိုတာ
ရဲေဘာ္တို႔ ရဲရဲမွတ္ထားၾက
စားပြဲေပၚက ဖန္ခြက္တစ္လံုး
သမံတလင္းေပၚ က်ကြဲသေလာက္ပဲ ရွိတယ္
လႊတ္လွ။
ငါတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာတာကေတာ့
ေသျခင္းတရားဆိုတာ
ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီးေပၚကေန
ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စီး ေျပာင္းစီးသေလာက္ပါပဲကြာတဲ့
လႊတ္လွ။
ကဲ….ေနာက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဘ၀ကူးရင္
ေနာက္ဘ၀ေရာက္ရင္လည္း
ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဦးမွာေသခ်ာတဲ့
ငါတို႔ရဲ႕ သစၥာတိုင္တရားရွိတယ္
ငါတို႔ဟာ
လူတစ္သိန္း တစ္သန္းမွာမွ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့
၂၁ ရာစု သီအိုရီရွိတယ္
ဟုတ္တယ္….ဟုတ္….
ဟုတ္ ၁၀ ႀကိမ္ေအာ္ဟစ္ၾကရဲ႕
ကဲ…ခု အခမ္းအနာသစ္တစ္ခု မက်င္းပခင္
ငါတို႔သူရဲေကာင္းေတြကို
အရင္ဆံုးအေလးျပဳၾကရေအာင္
ကဲ အားလံုးၿငိမ္သက္ပါ
၁၅ မိနစ္ၿငိမ္သက္ေပးပါ။

(၂)
(၁၅ မိနစ္ဆိုတာ ငါတို႔ရဲ႔ေနာက္ ၁၅ဘ၀ကိုဆိုလိုတယ္)
ေနာက္၁၅ဘ၀ ကဗ်ာဆရာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ ေနာက္၁၅ ဘ၀ထိ
ငါတို႕ဟာ ကဗ်ာဆရာပဲျဖစ္ရမယ္
ပထမဦးဆံုး ငါတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာေဖာ္ေ၀း
သူ႕ကိုအေလးျပဳၾက
၁၅ မိနစ္ၿငိမ္
ဒုတိယေျမခ်စ္သူကို
သူ႕ကိုအေလးျပဳၾက
တတိယစစ္ေတြေနာင္လတ္
၁၅ မိနစ္ၿငိမ္
စတုတၳ…ေမာင္စိမ္းေခါင္
ကဲ...႐ုိးျပတ္ေတာေမာင္ေအာင္ခက္ ၁၅ မိနစ္ၿငိမ္
ကဲ…အားလံုးသက္သာႏိုင္ၿပီ။
ခုခ်ိန္ကစၿပီး တေစၦကဖီးကို ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါၿပီ
ႀကိဳက္သလိုေနႏိုင္ပါတယ္
ႀကိဳက္သလိုေပါ့။
ေ႐ွးဦစြာ“ေရာ္ဘင္ဟု”က သရဲမ်က္ႏွာဖံုးကို စြပ္လိုက္တယ္
အားလံုးမ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္လိုက္ၾကရဲ ႔
အားလံုးတေစၦေတြ၊ သူရဲေတြ၊ ဘီလူးေတြ၊ဖုတ္ ၿပိတၱာေတြ
မွင္စာေတြျဖစ္သြားၾကရဲ႕။
အဲဒီခဏမွာပဲ
ေဟာခန္းႀကီးတစ္ခန္းလံုး မီးခိုးေတြ လိႈင္အူလာရဲ႕
အားလံုးစီးကရက္ေတြေသာက္ၾက
ဘီယာေတြ၊ ၀ိုင္ေတြ၊ ၀ီစကီေတြ ေသာက္ၾကနဲ႔
စကားေတြတေျဖာင္းေျဖာင္းထေအာင္ ေျပာၾကေတာ့ရဲ႕
အားလံုးမီးေတြ မွိတ္လိုက္ၾက
အားလံုးကၾကမယ္
အားလံုး အားလံုး
စိတ္လြတ္လပ္ ကိုယ္လြတ္လပ္
ေထာင့္မီး မီးေလးေတြလင္းလာ
အစိမ္း အနီ အျပာ အ၀ါ
ေဟ့…အသံတစ္သံေပၚလာ
လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးပါ
အားလံုး Candle In The Wind ပဲ
ဒါပဲ… ဒါပဲ…ဒါပဲ…
အားလံုး ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြ ထြန္းညွိၾက
သီခင္းဆိုၾကမယ္(သံၿပီဳင္)။

(၃)
စစ္အတြင္းက ကြဲသြားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုေတြ ျပန္ေတြ႕တဲ့ေန႕
ေဟ့…စစ္သီခ်င္းေတြဆိုၾက
ခ်ီတက္ၾကမယ္…ကမာၻသစ္ဆီ
ေဟာ…
သစ္ကုလားအုပ္ဟီသံေတြ ျမင္းဟီသံေတြ
ေမာ္ေတာ္ကားသံေတြ ရဟတ္ယာဥ္သံေတြ…
ကဗ်ာဆရာေတြလာၾကၿပီေဟ့
အသံေတြၾကားေနရၿပီ
ျခေသၤ့ေဟာက္သံေတြ က်ားဟိန္းသံေတြ ဆင္ႏွာမႈတ္သံေတြ
ကလဲနက္မႈတ္သံေတြေ၀ဆာလို႔
ငါတို႔ ကဗ်ာဆရာေတြလာကုန္ၾကၿပီေဟ့
ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကရေအာင္
ေဟာ…ၾကည္၀င္းေတာ၊ မိုဃ္းေဇာ္၊ ေငြယံဦး၏မိုးေ၀းကိုေ႐ြး၊ ၀င္းျမင့္၊ ခက္ထန္ပိုင္စိုး၊
ေဇာ္၀င္းတင့္၊ကမာၻပု
စတီးလ္ အစရွိေသာ
လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြ တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးဟာ
ေဟာခန္းတြင္း ၀င္ေရာက္လာၾက
ေတြ႕ဆံုသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္
ေဟး…ေဟး…ေဟး…အသံေတြ
ဆူညံစြာ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထြက္လာၾကရဲ႕
အုတ္ေအာင္ေသာင္းတင္းပါပဲ
ကျဗဳန္းကရုန္းပါပဲ
ေဟာ…ေအာ္္ၾကျပန္ၿပီ
ေဟ့ မက္ဆိုပိုေတးနီးယားကလာတာ
ေဟ့ ငါလည္းမက္ဆိုကပဲ
ဟိုမွာမင္းနဲ႕ငါမေတြ႕တာတစ္ခုပဲ
ေဟ့ ငါလည္း မက္ဆိုပိုေတးနီးယားစစ္ေျမျပင္မွာ
က်ခဲ့တာပဲကြ
အဲဒီမွာ လူျဖစ္ခဲ့တာပဲ
ခုေသၿပီး လုလူ၀င္စာျပန္ျဖစ္တာ
တန္ပါတယ္
အရာရာျဖစ္ပ်က္ေနတာ တန္ပါတယ္ကြာ
ေဟ့ ငါက ဟိုႏိုလူလူကလာတာ
ငါနဲ႕အတူတူေပါ့ကြာ
ေဟ့ ငါလည္းပါတယ္ကြ
ေဟး… ေဟး…ေဟးေဟး…
ေတြကုန္ၾကၿပီကြာ။

(၄)
ေဟ့ ငါက အီတလီကလာတာ
အီတလီစပ်စ္ၿခံကလာတာ
စပ်စ္၀ိုင္ေတြပါတယ္
ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးအတြက္ပဲ
တို႔ေတြအားလံုးက စစ္အတြင္းက ကြဲသြားတဲ့
သူငယ္ခ်ငးညီအစ္ကိုေတြ
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ပစ္ခ်လို႔မရဘူး
ေျပာျပရရင္လည္း လြမ္းစရာၾကီးကြာ
ဟား…. ဟား…. ဟား…. ဟားဟား
ကဲ လုေတြ႕ျပီပဲ
ဘာလုပ္ၾကမလဲ
ငါသိတာကေတာ့
ေလာကႀကီးမွာ အရက္ကလြဲၿပီး
ဘာမွေပ်ာ္စရာေကာင္းတာမရွိဘူး
ေဟ့ ေသာက္ပစ္ၾက ေသာက္ပစ္ၾက
ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါက ေဟာ္လန္ကလာတာ
ငါ့မွာႏို႔ဆီေတြပါတယ္ ေသာက္ၾက
ငါတို႔ေတြႏို႔ငတ္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား
ေဖာက္သာေသာက္ၾက
ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ၾကပေစ
တို႔ေတြေနပူခဲ့တယ္
ဒါေၾကာင့္ပဲ တို႔ေတြေနမပူဘူးေပါ့
ေဟ့ ငါက ဒါဂ်ၤီလင္က လာတာ
ေဟ့ ငါက ပန္ဂ်ပ္က လာတာ။

(၅)
ဘာလဲ ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ
စူးစမ္းေနစရာမလိုဘူး
ငါဟာ စပ်စ္ၿခံအလုပ္သမားေလး
ဒါ ၀မ္းနည္းစရာလား
ငါ…ခ်စ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခါ
ငါေတြ႕ရတယ္
ငါေပ်ာ္ခ်င္ရင္ေပ်ာ္ရတယ္
ငါကေနေပ်ာ္ ေသေပ်ာ္သမားပဲ
စစ္အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေပါင္မုန္႔ေလးတစ္ေယာက္တစ္၀က္
ေသမင္းက်ည္ဆံေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေအာက္မွာ
တို႔ေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ
ဘာျဖစ္လာလဲ
ဘာမွ မထူဆန္းဘူး
ေနၾကေသၾကပါပဲကြာ
တို႔ေတြ...ျပန္မဆံုျဖစ္ၾကဘူးထင္တာ
ခုျပန္ဆံုၾကတယ္
ဒါေကာင္းတယ္
ဒါ အေကာင္ဆံုးဆုလာဘ္ပဲ
ဒါေကာင္းတယ္
ေအး…ေကာင္းတယ္
ဒါေပမဲ့ ငါတို႔လည္းေျပာပါရေစဦး၏ငါက ကြင္းစလန္မွာႏြားၿခံပိုင္ရွင္
ငါက ၾသစေၾတးလ် ကမ္းေျခတစ္ေနရာမွာ က်ခဲ့တာ
အဲဒီမွာလူသြားျဖစ္
ႏြားေတြေမြး
ႏို႔စားႏြားေတြေပါ့
ငါ့မွာ
ႏြားႏို႔ေတြပါတယ္
အားလံဳးေသာက္ပစ္ၾက
ဒါဟာနတ္ဆိုးရဲ႕၀ိုင္ပဲ
ႏြာႏို႔ဟာ နတ္ဆိုးရဲ႕၀ိုင္ပဲ
နတ္ဆိုးရဲ႕၀ိုင္ေတြကိုငါတို႔ပဲေသာက္ၾကရဲ႕။

(၆)
ေသာက္ႏိုင္ၾကတာ
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
နတ္ဆိုး၀ုိင္ေတြ ေသာက္တဲ့သူေတြ
အထက္တန္းစားေတြ
ဒုကၡနဲ႕ ဒဏ္ရာေတြဟာ
ငါတို႔ရဲ႕႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေတြပဲကြ
ငါတို႔ေတြ အလွၾကည့္ေနက်ေတြပဲ
ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား
ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္
ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္္
ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္
အားလံုး ၀ိုင္းေအာ္ၾက
အားလံုးေပ်ာ္သြားၾကၿပီ
ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့
ဥပမာကလဲ ခပ္ရွားရွားပါပဲ
ဂရင္း ဖာလူဒါဆိုင္ကေရခဲတံုးႀကီးလို
ေပ်ာ္လို႔ ၿပဲလို႔
ေအာ္လို႔ ဟစ္လို႔
ခ္နးလံုးျပည့္ေအာ္သံေတြ
ေပ်ာ္စရာႀကီး
(စစ္အတြင္းကကြဲသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုေတြ
ခ်စ္ခ်င္းအားျဖင့္ အၿမဲပဲညီညာၾကေစ)
ေတးသံေဖာက္ၿပီးထြက္လာ
အားလံုးသီဆိုၾက
ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့
တီေကာင္ေတြ အေထြးလိုက္ႀကီး ရႈပ္ေထြးသလိုမ်ဳိး
ရႈပ္ေထြးေပ်ာ္ရႊင္ၾက
ေတးသံခဏရပ္အသြား
ေဟ့… ငါတိုပက ေနာ္မန္ဒီမွာ က်ခဲ့တာကြ
မင္းတို႕နဲ႔ကြာကြာၿပီးေနာ္မန္ဒီမွာ
ငါတို႕ေသြးအလူးလူးနဲ႕ က်က်န္ရစ္ခဲ့တာ။

(၇)
၀မ္းမနည္းဘူး
မ်က္ရည္မက်ဘူး
ဘယ္အရာမွအလကားမရဘူး
ဘယ္အရာမွအလကားမရဘူး
ဒါ ငါ့သီအိုရီပဲ
မသစ္လား…
သစ္ရုံတင္မဟုတ္ဘူး လွေနတယ္။
ေဟ့ ငါက ပုလဲဆိပ္ကမ္းမွာက်ခဲ့တာကြ
ၾကည့္ပါလား၊ ငါ့သြားေတြ ေခါေနတာ
ငါက ဂ်ပန္ကၽြန္းစုတစ္စုမွာ လူျဖစ္ၿပီး
ဟိုက္ကုကဗ်ာေတြဘာေတြ ေရးေနတာ
ခုမွ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကိုေတြနဲ႕
ေတြ႕ရေအာင္ေရာက္လာတာ
စစ္အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုတစ္ေတြ
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ညီညာေစ…
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ညီညာေစ…
သူ႕အသံတိတ္သြား၊ သူ႕ေသြးသူခ်ိန္ၾကည့္ေန
ေနာက္ထပ္အသံံ ေပၚလာျပန္
အသံၾသႀကီးနဲ႕
ေဟံငါက စစ္ေတာင္ျမစ္၀ွမ္းမွာက်ခဲ့တာ
ခု သခြားသီးေတြပါတယ္
စားပစ္ၾက…ငါကသခြားခင္းပိုင္ရွင္
ေဟ့…ငါက ရုိးမရုိးစပ္မွာက်ခဲ့တာ
ၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူး
ေဟ့ေကာင္ ခက္ထန္
မင္းမမွတ္မိဘူးလား
ရန္သူ႕က်ည္ဆံ တဖြားဖြားၾကားမွာ
ငါတို႕တစ္ေတြ ေရွ႕တက္ခဲ့ၾကတာေလ။

(၈)
ေဟ့ ငါက ဟန္ေဂရီစစ္မ်က္ႏွာက
ဗံုနင္းမိတာ တစ္စစီပဲ ကိုယ့္လူေရ
အဲဒီကေနလူျပန္ျဖစ္ၿပီး
ပါရီေတာရပ္ပိုင္းေလးမွာေနခဲ့တာေပါ့
အရက္ဘားမွာ စားပြဲထိုးေလးေပါ့
အဲဒီကေနမွ ဒီေရာက္ခ့ဲရတာ
တစ္ေယာက္ကထေအာ္တယ္
အားလံုခဏၿငိမ္ေပးၾကပါ
ကဗ်ာဆရာေတြလာေနၾကၿပီ။
သစ္ကုလားအုပ္သံေတြၾကားရတယ္
ျမင္းဟီသံေတြၾကားရတယ္ က်ားသစ္သံေတြ…
ျခေသၤ့ေဟာက္သံေတ ြၾကားေနရတယ္
က်ားသစ္သံေတြ…
ျခေသၤ့ေဟာက္သံေတြ ၾကားေနရတယ္
ေဟာ… ေတာေခြးအူသံေတြ ၾကားေနရတယ္
ပင္လယ္လိႈင္းရုိက္သံေတြၾကားေနရတယ္
ျခေသၤ့ဟာက္သံကေတာ့
ဒါ ေနေသြးဦး ေခၚ အာရပ္ဖက္တီးပဲျဖစ္မွာ
ဒီေကာင္ႀကီး ျခေသၤေသ့နဲ႔တေထရာထဲတူတယ္
ေဟာက္တတ္တယ္
ေဟာ…ေလွေလွာ္သံေတြ ၾကားရျပန္ၿပီ
ဒါ ကဒံုတင္စိုးပ ဲျဖစ္မွာ
ေဟာ ေျမွတြန္သံေတြ ၾကားရျပန္ၿပီ
ဒါ ေျမြႀကီး ေခၚ ေဇာ္၀င္းတင့္ပဲ ျဖစ္မွာ
ေသခ်ာပါတယ္
မလြဲပါဘူး

(၉)
ေဟာ တကယ္၀င္လာေတာ့လည္း
သင္းအုပ္ဆရာ အ၀တ္အစားႀကီး၀တ္လို႕
“ယူေကာ”ဆိုတဲ့ေကာင္ႀကီးရယ္
အာဖရိကဗံုကိုထုႏွက္ကာ
ဆန္လဲမဟုတ္ ေျပာင္းလဲမဟုတ္
ဆန္ေျပာင္းရယ္
ဟာၾကဴလီငေပ်ာ့ ေခၚၾကည္၀င္းၿမိဳ႕ရယ္
ငါးသေလာက္ႏွစ္ေကာင္ ပူးခ်ည္ထားတဲ့အၿပံဳးနဲ႔
အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲအားလံုးလည္းေရာက္ေရာ
ဆန္ေျပာင္းရဲ႕ အာဖရိကဗံုသံ ၾကားရေတာ့တာပဲ
တစ္ခန္းလံုး
အာဖရိကဗံုသံေတြ လႊမ္းမိုးသြား
သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုေတြ
ရုိးေဟး ညာသံေတြ
ဗ့ုသံအလိုက္လိုက္ကၾက
အခန္းႀကီး၀က္၀က္ကြဲမွ်
အေတာ္ကလို႕ေမာေတာ့
အားလံုးပိုင္သီခ်င္းေလးကို
တစ္ေယာက္မက်န္သီဆိုၾက…
“စစ္အတြင္းက ကြဲသြားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုတစ္ေတြ
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ညီညာၾကေစ“။

(၁၀)
ထိုသီခ်င္းကို ေလးႀကိမ္သံၿပိဳင္သီဆိုၿပီး
ေဟ့ ေဟ့ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္ကိုတစ္ေတြ
ၾကည္၀င္းၿမိဳ႕မွာ ၀က္ေပါင္ႏွစ္ေပါင္ပါတယ္
ဘာဘီက်ဴးမီးဖို ဖိုၾကရေအာင္
ၿပီးရင္
၀က္ေပါင္ ကင္ၾကရေအာင္
ၿပီးရင္
ဒီမွာ ၀ိုင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္
၀က္ေပါင္နဲ႔ ၀ိုင္နဲ႕ ေသာက္ၾကတာေပါ့
ေဟး…တဲ့
အသံႀကီးတစ္စုတစ္ခဲတည္းထြက္
ဘာဘီက််ဴးမီးဖို ဖိုလိုက္ၾကတယ္
မီးပံုႀကီးေဘးမွာၾကည္၀င္းၿမိဳ႕က
သူ ပဲခူးရုိးမမွာ က်ခဲ့တာတဲ့
ေျမြႀကီး ေခၚ ေဇာ္၀င္းတင့္က စစ္ေတာင္းျမစ္၀ွမ္းမွာ
သင္ႀကီးေခၚ စာသင္ႀကီးကေတာ့
အင္ဖာတိုက္ပြဲမွာ
အဲဒီမွာ လူျဖစ္တာ
ဒါဂ်ီလင္က လက္ဖက္ခင္းထဲမွာ ေနေနၿပီးမွ
ခုမွ ဒီေရာက္လာရတာတဲ့
ကမၻာႀကီးဟာ ျပားတယ္တဲ့
ေဟာ…ေဖာ္ေ၀းရယ္
၀တ္ရုံအနီၾကီး၀တ္ၿပီးေဖာ္ေ၀း၀င္လာ
အားလံုး ၁၅ မိနစ္ ၿငိမ္သက္စြာ အေလးျပဳၾက။

(၁၁)
ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုဖို႔ဆိုတာ
ဘ၀အသီးသီးတိုင္းျပည္အသီးသီးက လာၾကရတာ
ဒါအတြက္ ငါတို႔ေတြ စိတ္မပ်က္ခဲ့ၾကဘူး
အါတို႔မွာ
နတ္ေတြေတာင္ မျမင္ႏိုင္တဲ့
ခြန္အားေတြအျပည့္ရွိတယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
ေတာင္၀င္ရုိးစြန္းလည္း ျဖစ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
ဥတၱရယဥ္စြန္းလည္း ျဖစ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
ဧ၀ရက္ေတာင္လည္း ျဖစ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
ေျမ၀ပ္ငွက္ကေလးလိုလည္း ေနတတ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
သတၳဳတြင္းတူးသူလည္း ျဖစ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
ၾကယ္ကေလးလိုလည္း မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ ေနတတ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
စစ္မုန္းသူလည္းျဖစ္တယ္
ေ၀ဟင္မွာ စာမရီငွက္ျဖစ္ၿပီး
ေျမျပင္မွာ ေကသရာဇာလည္း ျဖစ္တယ္
ေရျပင္မွာနဂါးျဖစ္တယ္
ကဗ်ာဆရာဟာ
ေရတြက္မရတဲ့ နာမ္ေတြျဖစ္တယ္
မျမင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္ရွိသူေတြျဖစ္တယ္
လက္ခုပ္သံေတြ တစ္ခန္းလံုး
အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ဆူညံသြား။

(၁၂)
၀က္ေပါင္နဲ႔ ၀ိုင္ေတြ အားလံုးေသာက္
ဆိုခ်င္တဲ့သီခ်င္းေတြ အသံနက္ႀကီးေတြနဲ႔ဆိုၾက
ႀကိဳးတန္းဆြဲၿပီး ဟိုဘက္သည္ဘက္ ခိုစီးၾက
ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သူေလွ်ာက္ၾက
ကၽြမ္းထိုးသူေတြကလည္း
ေရွ႕ကၽြမ္းေနာင္ကၽြမ္းထိုးၾက
ဆန္ျပာင္းက အာဖရိကဗံုကိုႏွက္လိုက္ေတာ့
အားလံုးၿမိဳင္သြားၿပီး ကၾကျပန္ၿပီ
ဗံုသံကလည္း မရပ္မနားကိုတီးလို႔
အားလံုးကလည္း မရပ္မနားကို ကၾကလို႔
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ
အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာေတြခ်ည္းပဲ
ကဗ်ာဆရာမဟုတ္တာတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး
ေဟး…
ကဗ်ာဆရာေတြကြ
ကမၻာႀကီးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ
ၿပီးရင္ ကမာၻႀကီးကို အကၤ်ီခ်ဳပ္၀တ္မယ္
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစီေအာ္ဟစ္္ၾက
အားလံုးလဲမူးကုန္ၾကေပါ့
ဒါေပမဲ့
တစ္ေယာက္မွသတိမလစ္ၾကပါဘူး
ေဟာ…ေနာက္ဆံုး၀င္လာ ေရာက္လာတာက
ေရာ္ဇင္ဟု ေခၚ သိန္းဇက္
သူ႔မ်က္ႏွာက လင္းတနဲ႔တူတယ္
သူ႔ကဗ်ာကလည္း လင္းတရဲ႕အတၳဳပတၱိတဲ့။

(၁၃)
ဒီေကာင္ႀကီး၀င္မူး
အာဖရိကဗံုသံေတြနဲ႕ ကခုန္
ေအာ္ခ်င္တာေတ ြေအာ္ဟစ္
ခဏေနေတာ့ ဗံုသံရပ္သြား
အဲဒီမွာ ေအာင္ခ်ိမ့္အသံႀကီးထြက္လာ
“ေဟ့…ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိရမယ္“
ေအာင္ခ်ိမ့္ႀကီးက ကဗ်ာဆရာေတြကိုေသနတ္နဲ႔ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့
အားလံုး
အိုက္တင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လဲက်သြားၾက
(သူပစ္တာက ေရေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ)
ခဏေနေတာ့ အားလံုး တဟားဟားရယ္ၿပီး ထလာၾက
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဘူး
သိထား…
မေသေဆးျမစ္ရွိတယ္
မရပ္နားတဲ့ ျမစ္ေတြရွိတယ္
အဲဒီလိုနဲ႔
အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက ထြက္ဖို႕ျပင္ေတာ့
အခန္းႀကီးဟာ ပဒုမၸာၾကာဖက္ၾကီးလို
အလိုလိုပြင့္က်သြား
သူတို႔အားလံုးမွာ
ကမၻာသစ္၀တ္စံုေတြ ၀တ္ၿပီးျဖစ္ေနတာ
အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔ရွိလိုက္ရတယ္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
၁၃-ဇြန္-၂၀၀၁

ငါတို႔ေခတ္

ငါတို႔ေခတ္မွာ နိုင္ငံေတာ္ကပဲ
ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုသံ ျပန္ျပန္ျပီး လန္႔ေနရရွာတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ အေမရိကန္ မုန္းတီး၀ါဒီေတြကပဲ
အေမရိကန္ကို ေစ်းေရာင္းခ်င္ၾကျပန္တယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ အရင္အတိုင္း ျပန္ျပန္ျဖစ္သြားတဲ႔
ညီမွ်ျခင္းတစ္ခု ရွိခဲ႔ဖူးတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ အသစ္ေဆာက္ထားတဲ့ တံတားႀကီးေတြနဲ႔
အက်င့္ပ်က္ခ်စား မတရားတိုးတက္လာတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြေသးေသးသြားၿပီး
စားပြဲထိုးေတြ ငယ္သထက္ငယ္လာတယ္
ငါတုိ႔ေခတ္မွာ ေခ်ာင္းတစ္ခုအျဖစ္ စီးခဲ႔ဖူးတဲ့ ထမင္းရည္ဟာ
ရာဇ၀င္ထဲက ပုလင္းနဲ႔ခ်င္ျပီး တိတ္တိတ္ေလးေရာင္းမွရတဲ႔
အာဟာရတစ္ခု ျဖစ္လာဖူးတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ တင္ထားတဲ့ထီးေတာ္နဲ႔
ပစ္သတ္ခံရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရွိတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ သာႆနာ့အလံဟာ
ေတာ္လွန္ေရးအလံသစ္ တစ္ခုထပ္ျဖစ္လာတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ ရန္သူေတာ္ရင္ခ်ီးက်ဴးဖို႕
ဟန္ျပင္ရင္းနဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြအိုခဲ့ၾကတယ္
ငါတို႔ေခတ္ရဲ႕ဟင္နရီဒူးနန္႔ ဟာ
စစ္ေရးျပမွာ ခ်ီတက္ေနရရွာတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ နည္းပညာအရကၽြန္ျပဳခံႏိုင္ငံနဲ႕
တစ္ပါးႏိုင္ငံကၽြန္ျဖစ္ခံ ျပည္သူဆိုတာရွိလာျပန္တယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ တန္းစီမွခြဲတန္းရတဲ့ စားအုန္းဆီနဲ႔
ဆီေလွ်ာ့စားဖို႔ က်န္းမာေရးပညာေပးရွိတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ မိုးလံုးျပည့္မုသာ၀ါဒဟာ
ျပည္တြင္းသတင္းမွာ အခ်ိန္မွန္လာတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ အမွန္တရားဟာ
ေရဒီယိုထဲက ထြက္က်လာတယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ “ကိုယ္ထူကိုယ္ထ” နဲ႕ “သံခ်ပ္”ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး
“ကိုယ္အားကိုယ္ကိုး” နဲ႔ “ဟစ္ေဟာ့”ဟာ စင္ေပၚေရာက္္လာခဲ့တယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ စိစစ္ေရးခြင့္ျပဳၿပီးမွ
ကဗ်ာဆရာဟာ အဖမ္းခံရျပန္တယ္
ငါတို႔ေခတ္မွာ
ၾကက္ဆူပင္ဟာ လူတစ္ခ်ဳိ႕လာမွ အစိုက္ခံရရွာတယ္
ေနာက္ဆံုး...
ဘ၀အေသ လူေတြနဲ႔
ငါတို႔ေခတ္ဟာ ႏြံနစ္ရရွာေတာ့တယ္ ။ ။
ဂ်ဳိး(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး)

နိဗၺာန္ဘံုအထက္နားဆီက

* ငါ......
အျမင့္တေနရာက
ရပ္ေနရာကျမင္မိ
ေအာက္နားမွာၾကည့္.......
နာနာဘာ၀
၀ိနာဘာ၀
မေကာင္းဆိုး၀ါးတသင္း
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္
မရပ္မနား ေျပးလႊားခုန္ေပါက္
ေပါက္ေျမာက္ ဟစ္ေအာ္
ဒုစ႐ိုက္ႏြံထဲ နစ္ေနဆဲ......။

* သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္
ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ၿပီတီတီ
ငါ့ဆီ လွမ္းေအာ္
ေဟ့...ရဲေဘာ္ႀကီး
ေသြးေသာက္ႀကီးေရ
ေနာင္ႀကီးေရ.....တဲ့။ ။

ၾကည္ေဇာ္မိုး
[ "I stood upon a high place" by Stephen Crane"]
[ '၈၆ ဂႏၳ၀င္ပ်ိဳးခင္း ကဗ်ာစာအုပ္မွ]

ဆင္ေျခဖံုး

ငါရဲ႕လမ္းသြယ္ေလးပါပဲ
မညီညာမႈေတြပါမယ္
ေနမင္းထက္ေစာတဲ့ ေျခသံရယ္
အခ်ိန္မမွန္တဲ့ မီးခိုးေတြရယ္
တခ်ိဳ႕တိတ္လို႔၊

ေပတံနဲ႔တူတဲ့လူေတြ ထြက္လာမယ္
လူသစ္ေတြရယ္
အရိပ္အကဲၾကည့္ေနတဲ့ ဗီြဒီယို႐ံုရယ္
တိုးလာတဲ့ ႐ုပ္သံေထာင္ေခ်ာက္ေတြရယ္
ေျခေထာက္နဲ႔ ဘဏ္ေလးရယ္
ကၽြဲ႐ိုင္းသံဗူးေရာင္းတဲ့ သေရစာဆိုင္ရယ္၊

အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြ႐ွိမယ္
အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့ ေယာက်္ားျပန္လာမယ္
ဓာတ္တိုင္ေတြ တခ်ိဳ႔ လင္းလို႔
ႏိုင္ငံတကာသတင္းလာခ်ိန္ ဆန္၀ယ္ထြက္တဲ့ေကာင္ေလး
အိမ္ေတြကြက္လို႔ မီးလင္းေနတုန္း
ငါျပန္ေရာက္ခဲ့၊

မိုးလင္းေတာ့
လူေဟာင္းေတြ လမ္းေလးေပၚ ေျခေခ်ာ္ေနဆဲ
လူသစ္ေတြ ေျခကုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔
ၿမိဳ႔ထဲကို ထြက္သြားၾကရဲ႔၊
ငါ့မွာေတာ့
စိတ္ကူးနဲ႔လမ္းခင္းေနတုန္းပဲ။ ။
႐ိုးေျမ
[စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ ဆုတ္ျဖဲျခင္းခံရတဲ့ ကဗ်ာ ၁၉၉၇၊ ဇူလိုင္လ ထုတ္၊ စတိုင္သစ္မဂၢဇင္းမွ ]

သရဲရထား (ၿငိမ္းေအးအိမ္)

အပိုင္း(၁)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ခရီးတခုကိုသြားရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ငရဲ (သို႔မဟုတ္) ၎ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေကာင္း တူႏိုင္သည့္ အရပ္တခုဆီသို႔ အ လည္အပတ္သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပခန္႔က်ယ္ေသာ သံလမ္း တခုေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ရထားေသးေသး ေလး တစီးေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ခရီးစတင္မည့္ အခိ်န္ကို ေစာင့္ စား ေနၾကသည္။

ရင္ခြင္ထဲတြင္ ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ သားငယ္ကို ေပြ႔ဖက္ထားရင္း လမ္းခရီးတြင္ ေတြ႔ၾကံဳရမည့္ အေတြ႔ အၾကံဳ သစ္မ်ားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေတးြၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုစဥ္ ဘယ္ဘက္ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးတိုးသံတခု ျဖစ္ေပၚေနေၾကာင္း အထိအေတြ႔ျဖင့္ ခံစား လိုက္ရ၏။ ထိုေသြးတိုးသံတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္လက္ေမာင္းႏွင့္ ထိကပ္ေန ေသာ သားငယ္၏ ရင္ဘတ္မွ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္၏ ႏွလံုးသားဆီမွ ေၾကာက္႐ြံ႔ျခင္း(သို႔မဟုတ္)စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ႏွလံုးခုန္သံ ျမန္ျမန္မ်ားသည္ တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးတိုးသံတို႔ကို ျဖစ္ေစ၏။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ေနသည့္ ဇနီးသည္ သူ႔ေ႐ွ႔တူ႐ူ႐ွိ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္ ရမည့္) တံ ခါး ေပါက္ကို ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိပ္စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူလည္း စိတ္လႈပ္႐ွားေနပံု (သို႔မဟုတ္) ေၾကာက္ေနပံု ရသည္။
ဘာေၾကာင့္ သည္လို ခရီးစဥ္မ်ိဳး၊ အစီအစဥ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္မိၾကပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက် ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္လား။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပးလိုက္သည္လား။


လူ႔သဘာ၀သည္ အေၾကာက္တရားႏွင့္ စိတ္လႈပ္႐ွားမွဳကို အဟာရတခုလို မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္ သံုး လို တတ္သည့္ သေဘာ႐ွိပါသလား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သားေလးလက္ထဲသို႔ ပစၥတိုေသနတ္ကို ထည့္ေပးလိုက္၏။ ၿပီးမွ ျပန္ယူကာ က်ည္ဆံမ်ား ျဖည့္ ေပးေနမိျပန္သည္။ အားလံုးေပါင္း ပလတ္စတစ္က်ည္ဆံလံုးေလးမ်ား ႐ွစ္လံုးတိတိ။
သူ႔ေသနတ္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ က်ည္ဆံျဖည့္ေပးေနခ်ိန္တြင္၊ သားသည္ ေသနတ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ ေနသည္။ သူေက်နပ္ေနပံု (သို႔မဟုတ္) စိတ္လံုၿခံဳမႈ တစံုတရာ ရ႐ွိေနပံုေပၚသည္။
ဤ က်ည္ဆံမကုန္မီ ခရီးစဥ္ ၿပီးဆံုးပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
ဤေသနတ္ျဖင့္ မည္သည့္ရန္ကိုမွ် မကာကြယ္ႏိုင္ေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသလို သား ေလး မသိသည္မွာ ကံေကာင္းသည္။ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ထိုကေလးအတြက္ သူ႔ ကစားစရာ ေသ နတ္ေလးသည္ အေဖ့ရင္ခြင္မွ လြဲလ်င္ ႀကီးမားေသာ အားကိုးရာ တခုျဖစ္၏။ ေ႐ွ႔ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကံဳရမည့္ခရီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရန္သတၱဳျပဳမည့္၊ ေခ်ာက္လွန္႔မည့္၊ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေစမည့္ အစီ အစဥ္မ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူမ်ားစိတ္တိုင္းက် (သူတို႔အလိုက်) ျပဳျပင္ဖန္တီး က်ံဳးသြင္းထားသည့္ ၀န္းက်င္တခုထဲသို႔ မိမိကိုယ္ကို (သိလ်က္ႏွင့္) ပစ္ထည့္လိုက္သင့္ပါသလား။
ဤသို႔ ေသခ်ာေနပါလ်က္ ထိုခရီးကို သြားရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ မသိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ခရီးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ခရီးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ သားငယ္ ပူဆာ၍ လိုက္ပို႔ျဖစ္သည့္ ခရီးလား။ မသိပါ။
မည္သို႔ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခရီးတခုကို အစပ်ိဳးရန္ အသင့္ျဖစ္ေနသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
စူး႐ွေသာ ၀ီစီသံ တခ်က္ၾကားလိုက္ရ၏။
သိမ့္ကနဲ တုန္သြားေသာ ခံစားမႈတခုကို ရလိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္မ်ား ယိမ္း လႈပ္သြားခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခရီးတခုကို အမွန္တကယ္ပင္ စတင္ခဲ့ပါၿပီ။ ရထားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ခရီးတခုဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၿပီ။ တကၽြိကၽြိ တအိအိျမည္သံမ်ားႏွင့္အတူ ရထားငယ္သည္ ပိတ္ထားေသာ ဆင္နား ႐ြက္တံခါးတခုကို သူ႔ဦးေခါင္းျဖင့္ တိုးေ၀ွ႔လိုက္သည္။ ထိုတံခါးသည္ တကၽြိကၽြိ တအိအိျမည္ရင္းပင္ ပြင့္သြားခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အလင္းမွလာသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း တံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္ႏွင့္ အေမွာင္ထဲ ေရာက္႐ိွသြားၾကသည္။ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေတာ့ မဟုတ္။ အနီႏွင့္ ခရမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ စြက္ထားၿပီး ျပျပ အလင္း သာ႐ွိေသာ အေတာ္ေမွာင္သည့္ အေမွာင္ျဖစ္သည္။ ျပန္ဆုတ္ခြင့္မ႐ွိေသာ ခရီးတခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္ ခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႔ရမည္မ်ားကို ဆႏၵ႐ွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မ႐ွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ လက္ခံ ျဖတ္သန္း ႐ံုမွတပါး အျခားနည္းလမ္း မ႐ွိေတာ့ပါ။
ျမင္ကြင္းသည္ အေမွာင္ကို အလင္းက လုေန၏။ အလြန္အင္အားနည္းပါးလွေသာ အလင္းမွဳန္မွဳန္ ေလးကို အ ေမွာင္က ပ်က္ရယ္ျပဳေန၏။ အလြန္အင္အား နည္းပါးလွေသာ အလင္းမွဳန္မွဳန္ကေလးကို အေမွာင္က ပ်က္ရယ္ ျပဳေန၏။
ရယ္သံလိုလို၊ ညည္းသံလိုလို၊ ျခိမ္းေျခာက္သံလိုလို အသံမ်ား ၀န္းက်င္တခုလံုးတြင္ ထြက္ေပၚေန သည္။ စိတ္ ဓါတ္ကို စတင္ ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်က္ဆီးဖို႔ ႀကိဳးစားေနေသာ အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ သားငယ္၏ ခႏၶာကိုယ္ သည္ တခ်က္ တုန္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သားငယ္၏ လက္ကို တင္းတင္းဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရင္း-
"သားမေၾကာက္နဲ႔ မင္းေသနတ္ကို အသင့္ခ်ိန္ထား"
ဟုအားေပး၍ သူ႔ေသနတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ျဖင့္ အုပ္မိုးကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်ိန္႐ြယ္ ပစ္ခတ္ဟန္ ျပဳလိုက္သည္။ ကေလး၏ စိတ္ဓါတ္ကို အေရးေပၚ အားမာန္ ျဖည့္သြင္းေပးသည့္ ႀကိဳးပမ္းမွဳ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤေနရာသို႔ ထိုကေလးကို ေခၚလာမိသည့္ လြဲေခ်ာ္လြန္းလွေသာ အစီအစဥ္ကိုေတာ့ ထိုလုပ္ရပ္က ေခ်ဖ်က္ ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိ႐ွိေနာင္တ ရေနမိသည္။
သံုးႏိုင္စြမ္းရည္မ႐ွိေသာ သူ႔ေသနတ္ေလးအေၾကာင္း (သည္ကေလး) မေတြးမိေစဖို႔ ႀကိတ္ဆု ေတာင္းေနမိ၏။
ကၽြန္ေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ခပ္ျပင္းျပင္း ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ေသာ လက္သည္း႐ွည္မ်ား စူးနစ္၀င္ ေရာက္လာသည္။ စနစ္တက် စိတ္ဓါတ္ၿဖိဳခြဲျခင္းဒဏ္ကို စတင္ခံစားလိုက္ရေသာ မိန္းမသား တေယာက္၏ ခံစားမႈျပယုဂ္ျဖစ္သည္။ လူမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ကို ဖ်က္ဆီးႏွိပ္ကြပ္ပစ္ဖို႔ စနစ္တက် မၾကံစည္အပ္မွန္း ဘာေၾကာင့္ လူေတြ သတိမမူ မိၾကပါသလဲ။
တုန္ယင္သလို ႐ွိေသာ္လည္း ထိမ္းသိမ္းထားေသာ အသံျဖင့္-
"သားသား၊ မေၾကာက္နဲ႔၊ အေကာင္ေတြ႔ရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္"
အေမ၏ သားကို အားေပးစကား မဆံုးလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ညာဖက္ အေပၚေထာင့္မွ အ၀တ္ဖားလ်ားႏွင့္ သရဲ႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္ ၿပိဳက်လာၿပီး၊ သူ႔ညာလက္ ဖတ္လပ္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာဆီသို႔ လွမ္း႐ိုက္လိုက္သည္။
"သား ပစ္၊ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း" ေအာ္ဟစ္အားေပး၍ ကေလးလက္ကို ဆြဲကာ ေသနတ္ေသးေသး ေလးႏွင့္ ထို အ႐ုပ္ကို ပစ္ဟန္ျပဳရင္း သူ႔႐ိုက္ခ်က္ကို ေခါင္းငံု႔ေ႐ွာင္လိုက္ရ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြံ႔ ေနခဲ့ပါသလား။
မေၾကာက္ပါ။
'တာရာမင္းေ၀' ၏ 'အ႐ုပ္ၿမိဳ႔ေတာ္' လို၊ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေသာ၊ စိတ္႐ွိတိုင္း ကန္႔လန္႔ေတြးရင္း ရယ္ေမာပစ္ဖို႔ မ ေကာင္းေသာ အ႐ုပ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရမည္ကို သိထားႏွင့္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထား ခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ရထားဘီးသည္ တကၽြိကၽြိ တအိအိ ျမည္ေန၏။
အေမွာင္ကို ခရမ္းျပာႏွင့္ အနီက်ဲက်ဲတို႔ ဆိုးပက္ထား၍ ထိုအေရာင္တို႔သည္ စိတ္ကို ေျခာက္ျခား ေစသည္။ အ လံုပိတ္ခန္းျဖစ္၍ ေလမသန္႔။ ဖံုနံ႔မ်ား မႊန္ေနသည္။ ေအာ္ညည္းသံ တုန္တုန္ရီရီတို႔က အဆက္မျပတ္ ပ်ံ႔လြင့္ေန၏။ ထို၀န္းက်င္သည္ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ကစားကြင္း ဖန္တီး႐ွင္တို႔ စိတ္တိုင္းက် ျပဳျပင္ထားေသာ ၀န္းက်င္ျဖစ္သည္။
လူတို႔ စိတ္ဓါတ္ကို အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္ ဖိညႇစ္အႏိုင္ယူထားသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ား ျဖစ္သည္။
ထိုအေျခအေနတြင္ ေနေပ်ာ္ပါမည္လား မိတ္ေဆြ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုကေတာ့ ျပန္ဆုတ္ခါြခြင့္မဲ့ ရထားသံလမ္းတခုေပၚတြင္ သူေခၚရာသို႔ လိုက္ပါ သြားေနရၿပီ ျဖစ္သည္။
ရထားတစီး၊
စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ဖန္တီးထားေသာ ၀န္းက်င္၊
အေမွာင္မ်ား၊
မိသားစု သံုးေယာက္၊
ေလထုညစ္ထပ္ထပ္၊
ညည္းညဴသံမ်ား၊ ေလတိုးသံမ်ား။
အေမွာင္၊ မိသားစုသံုးဦး၊ ရထားတေကာင္၊ သံလမ္းတေခ်ာင္း၊ ဖုန္နံ႔စူး႐ွ႐ွ႐ွိေသာေလ၊ သံလမ္းကို ပြတ္ႀကိတ္သံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊
ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားေသာ၀န္းက်င္၊
အေၾကာက္တရား၊
ဖိစီးျခင္း၊
ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား၊
နီက်င္က်င္မီးေရာင္၊
လူတို႔ဖန္တီးထားသည့္ အေျခအေန၊ ရထားတ႐ုပ္၊ မိသားတစု၊ သူလိုရာသြားမည့္ သံလမ္းတစံု။ အစြမ္း႐ွိသေလာက္ ေျခာက္လွန္႔တတ္ေသာ အ႐ုပ္မ်ား။
အလံုခန္းတခုထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားတစုသာ။
သံလမ္းသည္ အေကြ႔တခုဆီသို႔ လွည့္ပတ္ ၀င္ေရာက္လိုက္၏။ အေကြ႔တိုင္းသည္ အေျပာင္းအလဲ တခုစီကို ပိုင္ဆိုင္ထားတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမ့ထားသင့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းေရာင္စံုပြင့္ဖတ္မ်ား က်ေရာက္ ေမ်ာပါေနၿပီး၊ ေရၾကည္ၾကည္ စီးေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းတခုမွ ေရျဖင့္ မ်က္ႏွာသစ္ခ်င္လာသည္။
နားထဲသို႔ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ျမည္ေနေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိ ယႏၱရားတခု၏ အသံ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ညာဖက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတြင္ ျမင္ဖူးေနက် ျပည္သူ႔တရား႐ွင္ႀကီး 'ေပါင္ခ်ိန္' ႏွင့္ သူ႔ အေပါင္းအပါမ်ား။
တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတြင္၊ အမွန္တရားျမတ္ႏိုးလြန္းသူႀကီး၊ သမာသမတ္႐ွိလြန္းသူႀကီး 'ေပါင္ခ်ိန္' သည္ ဤအ ခန္းထဲတြင္ေတာ့ လူမ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ျခိမ္းေျခာက္ သူႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူ႔လက္ထဲမွ သစ ္တံုးတခုျဖင့္ သူ႔စပြဲကို တဒုန္းဒုန္းထုေနသည္။ သူ႔ေ႐ွ႔ေရာက္လာသူ ဘယ္သူကိုမဆို တရားခံအျဖစ္ ျပစ္ ဒဏ္ခ်မည့္သေဘာ။ သူ႔အျခံအရံမ်ား အားလံုးကလည္း ရထားေပၚပါလာသူ မွန္သမွ်ကို တရားခံလိုသ ေဘာထားကာ ခပ္တင္းတင္း ခပ္ရဲရဲၾကည့္ေနၾကသည္။ ေခြးေခါင္းဓါးစက္ ႀကီးက ပါးစပ္ဟျဖဲကာ လူတိုင္း၏ ေခါင္း ကို ေသြးသံရဲရဲ ျဖတ္ခ်လိုက္မည့္ဟန္။
ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသျဖစ္ပါ။
အရာရာသည္ စီမံခန္႔ခြဲသူတို႔ ဖန္တီးထားေသာ အေျခအေန အေၾကာင္းတရားမ်ားေပၚ မူတည္ၿပီး ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္တတ္သည့္ သေဘာကို စဥ္းစားမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖ၏ လက္မ်ားသည္ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး၊ 'ေပါင္ခ်ိန္' ၏ နဖူးတည့္တည့္ကို ခ်ိန္႐ြယ္ ပစ္ခတ္လိုက္ၾကသည္။ ထိုလႈပ္႐ွားမႈသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လံုး၀ တိုင္ပင္ထားျခင္းမ႐ွိေသာ တိက်လွသည့္ ခ်ိန္ကိုက္လႈပ္႐ွားမႈတခု (လြန္႔တုန္႔မႈ) တခုသာျဖစ္သည္။
ထိုစိတ္သည္ မတရားမႈကို ႐ြံမုန္းေသာစိတ္၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းကို ႐ုန္းႂကြတုန္႔ျပန္ေသာစိတ္ ျဖစ္မျဖစ္ စိတ္ပညာ႐ွင္တို႔ စိစစ္ေစခ်င္သည္။ မေတာ္မတရား ႏွိပ္စက္သည္ဟု ျမင္လာလွ်င္ အမွန္တရား၏ သေကၤတအျဖစ္( ႏွစ္သက္ခဲ့ စံုမက္ခဲ့ေသာ) 'ေပါင္ခ်ိန္' ကိုပင္ ပစ္သတ္ လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးေသာ စိတ္တခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုစိတ္သည္ ေမြးဖြားလာသည့္ လူသားတိုင္း၏ ရင္ထဲသို႔ သဘာ၀တရားက ထည့္သြင္းေပးလိုက္ေသာ အျမဳေတဓါတ္တမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေပါင္ခိ်န္ႀကီး တို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။
ရထားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တင္ေဆာင္ကာ ဆက္လက္ေ႐ြ႔လ်ားသြားလာရင္း ေျခာက္လွန္႔မႈ အဆင့္ ဆင့္ဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေနဆဲ ျဖစ္၏။
ေကြ႔ခ်ိဳးတခုသို႔ ရထားေကြ႔ခ်လိုက္သည္။
'အား' ကနဲ ေအာ္သံတခု ထြက္လာသည္။ ဇနီးႏွင့္ သားငယ္ထံမွ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေခါင္းငံု႔လိုက္ၾက သည္။ သား က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ၾကံဳ႔၀င္ စီးကပ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ညာလက္က သူတို႔ႏွစ္ဦး ကိုယ္ ေပၚမွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ မိုးကာၿပီး ျဖစ္ေနသည္။
မျမင္ကြယ္ရာမွ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထားေသာ ေႁမြတေကာင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေပါက္သတ္မည့္ဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ထိုးထြက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စကၠဴေႁမြ႐ုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ အ႐ုပ္ဟု မျမင္ႏိုင္ မထင္ႏိုင္ပဲ ေၾကာက္လန္႔ ေနခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းရယ္ခ်င္လာသည္။
ကိုယ့္ေခၽြးနည္းစာေငြေၾကးကို ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္ကို ႏွိပ္စက္ခံေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မိ သားစုအျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားေတြးမိ၍ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြသည္ ကိုယ္ရသင့္သည္မ်ားကို ထိုးအပ္၍ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ၾက ဖူးပါသလဲ။

အပိုင္း (၂)

႐ုပ္႐ွင္မ်ား၊ ဗီြဒီယိုဇာတ္ကားမ်ားထဲတြင္ေတာ့ 'ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္' ဟု စာတမ္းထိုးၾကမည္ ထင္သည္။
သရဲရထား၊ အပိုင္း(၁)ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ အထက္ပါ အေရးအသားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ (၆)ႏွစ္ခန္႔ (၂၀၀၀ ျပည့္၀န္းက်င္က) ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုစဥ္က အသက္ငါးႏွစ္သားဟု ေဖာ္ျပ ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့ သားငယ္သည္ ယခုအခါ (၁၁)ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ ခန္႔မွန္းမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအေရးအသားကို ဘာ့ေၾကာင့္ ၿပီးဆံုးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့သည္ကို အမွတ္မရေတာ့၊ မသိ ေတာ့ပါ။ ၂၀၀၆ ႏွစ္ဦးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖ ဓါတ္ပံုေဟာင္းဖိုင္မ်ား ႐ွာေဖြ ရာမွ ထိုေရးလက္ စကေလးအား အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ေတြ႔႐ွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ' ကၽြန္ေတာ္၏ စာေပ ဆိုင္ရာ အားထုတ္မႈမ်ား' ဟူေသာ ဖိုလ္ဒါ (Folder) ႀကီးေအာက္႐ွိ 'ေရးလက္စမ်ား' ဟူေသာ ဖိုလ္ဒါ ထဲတြင္ ဖိုင္ (File) တခုအေနျဖင့္ ျပန္ လည္ ေတြ႔႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။
ယခုအခါ ျမန္မာစာကို အတန္ငယ္ေခ်ာေအာင္ ဖတ္ျပဳႏိုင္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလးက သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ခဲဖူးေသာ ေန႔ရက္တခု၊ ကစားနည္းတခုအေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ ရေသာအခါ အလြန္ သေဘာက်သြားၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အား ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္ေရးရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆႏၵအား ကၽြန္ေတာ္ မျဖည့္ဆီးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ဥာဏ္က မွိန္၀ါးလိုက္ခဲၿ့ပီ ျဖစ္သည္။ ေႁမြႀကီးၿပီးေတာ့ ဘာေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ ခဲ့ၾကရသည္မွာ အ႐ိုးစုေတြ၊ လူေသအေလာင္းလိုမ်ိဳး ေတြ၊ ဖုန္နံ႔မႊန္ထူထူေတြ၊ ေမွာင္မဲမဲနီရဲရဲ အလင္း အေမွာင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဆိုရလ်င္ စိတ္ပ်က္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ အသံမ်ား၊ အနံ႔မ်ားသာ ရ႐ွိခဲ့ၾကၿပီး မည္ သည့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္မ်ိဳးမွ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါ။
ျခိမ္းေျခာက္၊ ေျခာက္လွန္႔ခံရမႈ၊ စိတ္ဖိစီးခံရမႈ၊ သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိမႈ၊ ဟူေသာခံစားမႈမ်ား အတြက္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြမ်ားေပးၿပီး၊ ကစားခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အေနျဖင့္ ထို တႀကိမ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သရဲရထား မစီးျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ ဖန္တီးသူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ စီမံခန္႔ခြဲထားေသာ ေဘာင္ တခု၊ ၀န္းက်င္တခုထဲတြင္ ထိုသူတို႔ စိတ္တိုင္းက် အႏွိပ္စက္ခံရေသာ ဘ၀မွ လြန္ေျမာက္၊ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမွာ ကစားနည္းတခု ကစားကြင္းတခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမ့ခဲ့ပါ။
ကစားနည္းတခုကို မကစားျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကစားကြင္းတခုကို မသြားေရာက္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ေသာ္လည္း ဘ၀ကစားကြင္းအတြင္း႐ွိ ကိုယ္မကစားလိုေသာ ကစားနည္းကို မည္သို႔ ေ႐ွာင္ ကြင္းရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။ နည္းလမ္းမ႐ွိခဲ့။
သရဲရထားစီးနည္းသည္ ပိန္းပိတ္အေမွာင္ႏွင့္ မီးအလင္းမွိန္တို႔ကို အားျပဳတည္ေဆာက္ထားေသာ ၀ကၤပါ ကစားကြင္း တခုျဖစ္လ်င္ ဘ၀သည္ ေန႔အလင္းႏွင့္ ညအေမွာင္တို႔ကို အားျပဳတည္ေဆာက္ထား ေသာ ၀ကၤပါ ကစားနည္းတခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သရဲရထား ကစားနည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္သားက ပလတ္စတစ္ ေသနတ္ကို ကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘ၀တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္က သံမဏိေသနတ္ ကိုင္ေကာင္း ကိုင္ရမည္။ တရားမွ်တသေကၤတ ' ေပါင္ခ်ိန္' ႀကီးက ျမင္ျမင္ သမွ်ကို သတ္ျဖတ္ျပဖို႔ ေဒါသႀကီးေနသလိုမ်ိဳး၊ ဘ၀ထဲတြင္ အမွန္တရား၏ ပက္ပက္စက္စက္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို မခံ ရႏိုင္ဟု မည္သူမွ် ကံေသကမၼ မေျပာႏိုင္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ရသမွ် အခ်ိန္တြင္း၊ ေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာမွ ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားစြာ အခ်ိန္မေ႐ြး ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည့္ ဘ၀၀ကၤပါထဲတြင္ သရဲရထား စီးေနၾကရျခင္း မွ်သာ ျဖစ္သည္။
ကစားကြင္းမွ သရဲရထားတြင္ ရထားစီးေနရခ်ိန္ ႐ွိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္သန္ေနခြင့္ရ အခ်ိန္႐ွိသည္။
ကစားကြင္းက ရထားတြင္ ခရီးဆံုးထြက္ေပါက္႐ွိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ခရီးဆံုးထြက္ေပါက္ ဘယ္မွာ႐ွိပါသလဲ။
ေမးခြန္းမ်ားသည္ ရထားတစီးစာမက ေလးလံစြာ ကိုယ္ေပၚပိက်လ်က္။

ျငိမ္းေအးအိမ္
[အေျခအေန အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ စာေရးသူထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္မယူႏိုင္ျခင္းကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္]

တည္ကိန္း၊ ရလဒ္၊ အႂကြင္း -မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

ဆယ္စုႏွစ္တစုမက ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
သူ ကေတာ့ သူ သာ ျဖစ္ေလသည္။
xxxx xxxx
ဆယ္စုႏွစ္တစု၏ ဟိုမွာဘက္တုန္းက ျဖစ္သည္။
သူ႔အခန္းမွာ သာမန္ နံရံျဖဴျဖဴ အခန္းေလးတခန္းသာပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေႂကြျပား၊ နံရံကပ္စကၠဴ စသျဖင့္ ေရပန္းမစားေသးေသာ ကာလ ျဖစ္သည္တေၾကာင္း၊ သူ႔မွာလည္း မိသားစု ငါးဦးကိုပင္ ၀မ္း၊ ခါး၊ ၀ေအာင္၊ လွေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနရေသာကာလ ျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ သူ႔အခန္းနံရံ သည္ ျဖဴသည္ဆို႐ံုေလး ျဖဴသည့္ အဂၤေတနံရံသာ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုနံရံထက္မွာက မိသားစုဓာတ္ပံု၊ ယြန္းပန္းခ်ီ၊ အ၀တ္မ်ိဳးစံု လွမ္းထားသည့္ ႀကိဳးတန္း....။ သည္းခ်ာတို႔၏ ပံုရိပ္မ်ား....။ ေလးေပမီးေခ်ာင္း၏ ျဖဴ၀င္းေသာ အလင္းေအာက္မွာ မျဖဴ႔တျဖဴ နံရံမွ အလင္းျပန္ႏွင့္ ျဖဴလြေသာ သူ႔႐ွပ္အက်ႌမွ ေရာင္ျပန္က သည္းခ်ာတို႔ေပၚ လံုျခဳံစြာ လႊမ္းျခံဳ...။ "ေ၀းေသာ အတိတ္" မွ အျဖဴေရာင္ ကားခ်ပ္။
xxxx xxxx
ဆယ္စုႏွစ္တစုမက ကုန္လြန္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္သည္။
သူ႔အခန္းမွာ နံရံျဖဴအခန္းေလးတခန္းေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စာတမ္းေန႔စြဲ၊ လက္မွတ္၊ အမွတ္အသား၊ ကြမ္းေသြး အညစ္အေၾကး စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စြန္းထင္းကြက္ၾကား ေနသည့္ နံရံေပါင္းမ်ားစြာကို သူ အေဖာ္လုပ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀ပ္ ၆၀ မီးသီး၏ ၀ါက်င္က်င္ အလင္းေဖ်ာ့ေအာက္မွာ ျဖဴတူတူ နံရံမွ အေငြ႔ျပန္ အပူလိႈင္းႏွင့္ ျဖဴညစ္ညစ္ သူ႔ တူညီအကႌ်ျဖဴမွ အေႏြးထန္မႈိင္းတို႔က အိပ္မက္ရီေ၀တို႔ကို မီးၿမိႇဳက္...။ "မေ၀းေသာ အတိတ္" မွ ျဖဴ၀ါ၀ါ ကန္႔လန္႔ကာ...။
xxxx xxxx
ဆယ္စုႏွစ္တစု၏ ဟိုမွာဘက္တုန္းက ျဖစ္သည္။
နံရံျဖဴ႔တျဖဴထက္မွာ သည္းခ်ာတို႔၏ အရိပ္က တစစ ႀကီးျပင္းလာခဲ့...။ လက္႐ံုးရည္၊ ႏွလံုးရည္၊ ပညာရည္တို႔ ျပည့္လွ်မ္းသည့္ သည္းခ်ာမ်ားအျဖစ္ သူ က ျမင္ေယာင္ စိတ္ကူးခဲ့....။ သူ႔စိတ္ကူး ပိတ္ကားခ်ပ္ နံရံျဖဴ႔တျဖဴထက္မွာ သည္းခ်ာတို႔၏ အနာဂတ္ပံုရိပ္။ အလင္းေအာက္မွာ မွိန္ေနသည့္ ပံုရိပ္မ်ား။
မွန္သည္။ သူ႔အရင္က သူေတြသည္ သူကဲ့သို႔ပင္။ ေႏွာင္းသည္းခ်ာတို႔၏ အနာဂတ္ပံုရိပ္ကို ေတြးေတာပူပန္ ခဲ့ၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ခဲ့သနည္း။ သည္လိုႏွင့္ သူ႔အလွည့္....။
နံရံမ်ားေပၚမွာ သည္းခ်ာတို႔၏ အနာဂတ္ကို တင္ၾကည့္....။ နံရံမ်ားကို ထြင္းေဖာက္ထြက္သြားသည့္ သူ႔အိပ္မက္မ်ား။ အနာဂတ္ကို ထြင္းေဖာက္ထြက္ေတာ့မည့္ သူ႔သည္းခ်ာမ်ား။ မအိပ္ပဲ မက္သည့္ အိပ္မက္။ နံရံထက္က အိပ္မက္သည္းခ်ာ။
xxxx xxxx
အိပ္မက္ကို ထုဆစ္ခဲ့....။
နံရံကို ထြင္းေဖာက္ခဲ့....။
သည္းခ်ာမ်ားသို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့....။
သူ႔သည္းခ်ာအပါအ၀င္ သည္းခ်ာမ်ားအတြက္ အလင္းေအာက္မွာ သူ အိပ္မက္ကို ထုဆစ္ခဲ့....။ နံရံကို ထြင္းေဖာက္ခဲ့....။
သို႔ႏွင့္.....။
အိပ္မက္ကား ေဖာက္ထြင္းခံခဲ့ရ....။
နံရံကား သူ႔အတြက္ ဆစ္ပိုင္းထုဖို႔....။
သည္းခ်ာမ်ားကား အသံလြန္ အလင္းႏႈန္းျဖင့္ သူ႔နားမွာ မ႐ွိေတာ့....။
သို႔ႏွင့္.....။
xxxx xxxx
ဆယ္စုႏွစ္တစုမက ကုန္လြန္ခဲ့စဥ္ ျဖစ္သည္။
နံရံမ်ားထက္မွ သည္းခ်ာတို႔၏ အရိပ္က တစစ ေ၀းကြာ....။ သည္းခ်ာတစ္က လက္႐ံုးသာ သန္မာၿပီး လက္တကမ္းအကြာဆီ ေ႐ြ႔ေန....။ သည္းခ်ာႏွစ္က ႏွလံုးရည္အားကိုးႏွင့္ ဟိုးလွမ္းလွမ္းမွာ ေမာေန....။ သည္းခ်ာသံုးက ပညာရည္ လမ္းခုလတ္ျဖင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ႐ွင္ေန.....။ သူ၏ ျဖဴ၀ါ၀ါ ကန္႔လန္႔ကာ ဟိုမွာဘက္မွ သည္းခ်ာတို႔၏ ပစၥဳပၸန္႐ုပ္ပံုလႊာ။ အမွိန္ေအာက္မွာ ငံု႔ေနသည့္ အလင္းၿမံဳပန္းပု မ်ား။
သူ ဘာေတြမ်ား တတ္ႏိုင္ပါသလဲ။ သူသည္ သူ႔အရင္က သူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ "လက္ေတြ႔" ႏွင့္ "အိပ္မက္" ကားခ်ပ္ႏွစ္ခုကို မထပ္ႏိုင္ေသး.....။
နံရံမ်ားေပၚမွာ သည္းခ်ာတို႔၏ ႐ုပ္ပံုလႊာ မတင္က်န္...။ နံရံမ်ားက ဆစ္ပိုင္းထုဖို႔ ခံလိုက္ရသည့္ သူ႔အိပ္မက္မ်ား။ ပစၥဳပၸန္မွာ ေဖာက္ထြင္းခံလိုက္ရသည့္ သူ႔သည္းခ်ာမ်ား။ မေပ်ာ္ပဲ အိပ္ခဲ့ရသည့္ ေလးေထာင့္တရာ ခြန္ႏွစ္ဆယ့္တည၏ အိပ္မက္ထဲက ထာ၀ရ ႐ုပ္ပံုလႊာ.....။
xxxx xxxx
ပစၥဳပၸန္။
သူသည္ တခါက နံရံမ်ား မဟုတ္ေသာ သူ႔အခန္းထဲမွာ ျဖစ္သည္။ ေႂကြျပား၊ နံရံကပ္စကၠဴ မကပ္ထား။ စာတမ္း၊ ေန႔စြဲ၊ လက္မွတ္၊ အမွတ္အသား၊ ကြမ္းေသြး အညစ္အေၾကး မကြက္ၾကား။ သို႔ေသာ္ မိသားစု ဓာတ္ပံု၊ ယြန္းပန္းခ်ီ၊ သည္းခ်ာတို႔၏ ပံုရိပ္လည္းမ႐ွိ။ ၀ပ္ ၆၀ ၀ါက်င္က်င္ပူလႈံလႈံ မီးအလင္းလည္း မဟုတ္။ မီးအားျပည့္ ေလးေပမီးေခ်ာင္း၏ ျဖဴ၀င္း၀င္းအလင္းလည္း မဟုတ္။ ျဖဴတူတူနံရံထက္မွာ သူရဲ႔ ၀တ္လက္စ ႐ွပ္အကႌ်ျဖဴတထည္သာ လွန္းထားသည့္ ႀကိဳးတန္းတေခ်ာင္း။ သူ႔ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆံႏြယ္မ်ားက အလင္းျဖဴကို စုပ္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားေန.....။
ပစၥဳပၸန္၏ ေျမျဖဴပန္းခ်ီသက္ၿငိမ္.....။
သို႔မဟုတ္....။
သူ ကေတာ့ သူ။
xxxx xxxx
"သည္းခ်ာတို႔ႏွင့္ စတင္ေ၀းခဲ့ရေသာ အတိတ္" သည္ မေ၀းေသာ အတိတ္။
"သည္းခ်ာတို႔ႏွင့္တကြေသာ အတိတ္" သည္ ေ၀းေသာ အတိတ္။
"မေ၀းေသာ အတိတ္" ၌ သူသည္ ထို႔ထက္ "ေ၀းေသာ အတိတ္" ကို ေမွ်ာ္ခဲ့သည္။
ပစၥဳပၸန္။
သည္းခ်ာတို႔ ေ၀းကြာဆဲ။
"ေ၀းေသာ အတိတ္" ကို ဆက္၍သာ ေမွ်ာ္ဆဲ။
သို႔ျဖင့္....။
သူသည္ "မေ၀းေသာ အတိတ္" ၌လည္း ထို႔ထက္ "ေ၀းေသာ အတိတ္" ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ရဖူးၿပီ။
သူသည္ "ပစၥဳပၸန္" ၌ပင္ "ေ၀းေသာ အတိတ္" ကို ေမွ်ာ္ရဆဲ။
xxxx xxxx
ဆယ္စုႏွစ္တစုမက ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
သူကေတာ့ သူသာ ျဖစ္ေလသည္။ ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
[Fashion Image မဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၂ တြင္ စာေပစီစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳခ်က္မရခဲ့ေသာ ၀တၳဳစာမူကို စာေရးသူထံ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းခံႏိုင္ပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ရသည္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။]

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ(မိုယ္းေဇာ္)

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ
အိုစမာဘင္လာဒင္မေသေသးဘူး
ဘဂၢဒက္မေအးခ်မ္းေသးဘူး
ကင္ဂ်ံဳအီလ္လည္း အျပံဳးမပ်က္ေသးဘူး။

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ
နာဇီတံဆိပ္ေတြ ပ်ံ႔ႏွ႔ံေနဆဲ
နာဇီလက္သစ္ေတြ ႐ွင္သန္ေနဆဲ
အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီေတြ ႀကီးထြားေနဆဲ။

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ
တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ပိုၿပီးႂကြယ္၀လာတယ္
ဘိုလီးဘီးယားမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြတက္လာတယ္
ေမာ္၀ါဒီေတြ ခတၱမႏၵဴကိုေရာက္လာတယ္။

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ
လက္ဘႏြန္မွာ "ဟစ္ဇ္ဘိုလာ" ေတြ႐ွိတယ္
အီရန္မွာ ႏ်ဴကလီးယားစီမံကိန္းေတြ႐ွိတယ္
ကမၻာႀကီးမွာ အယ္လ္ကိုင္ဒါေတြ႐ွိတယ္။

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ
အိပ္ခ်္အိုင္ဗီြ
ၾကက္တုတ္ေကြး
ဆူနာမီ
အၾကမ္းဖက္သမား
ဆားစ္ေရာဂါ
ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ
ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲမွာ
တခုခုေတာ့႐ွိပါတယ္။

ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ
ဘ၀ကိုပံုေအာရမယ့္အတူတူ
ေအာ္စကာဆုရ ႐ုပ္႐ွင္ေတြလည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆက္လက္ၾကည့္႐ႈၾကဦးစို႔။

မိုယ္းေဇာ္
{႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာရသစံုမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

မဖြင့္ရေသးတဲ့ဓာတ္ျပားေဟာင္း

* ထမင္းစားေရေသာက္ဆိုေပမယ့္
ထမင္းစားဖို႔ ေရေသာက္ဖို႔
လြယ္လို႔လား။

* ကမၻာႀကီးက ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ေလာင္းကစားဒိုင္
ဒါေပမယ့္ တစ္ဘ၀လံုးတင္ထိုးပါမွ
(ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္)
အစာတဖတ္ေလာက္ အေလ်ာ္ရတာမ်ိဳး
ကဗ်ာတစ္ေၾကာင္းေလာက္ အေလ်ာ္ရတာမ်ိဳး။

* ေတြးမလား ေသမလားဆို
ေတြးဖို႔ကိုေ႐ြးခဲ့
ေရကို ေရေရာ မေသာက္ဘူး
မီးေတာက္ကို မီးတို႔မ်ိဳမယ္။

* ကၽြန္ေတာ္လည္းလူ ခင္ဗ်ားလည္းလူပါ
ဒီသစၥာကိုသာ
ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္စာပဲ့တင္ထပ္လိုက္ပါတယ္။

လက်္ာ၀င္း။

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္

(၁)
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕
ေမာ္ကြန္းထိန္းသိမ္းေရးအခန္းမွာ
ဟစ္တလာရုပ္ထုကို
လူတစုထုဆစ္ေနၾကတယ္။
သူတို႕ဟာ ...
ရုပ္တုရဲ႕ေရွ႕မွာ က်ိန္စာေတြရြတ္ဖတ္
ပ်ားရည္စက္ေတြကို မီးရိႈ႕ပူေဇာ္
ဆိုင္ရာႏုိက္ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ေတြ သြန္းၾကဲပက္ခ်
ဟစ္တလာပါးစပ္ထဲက
က်ည္ဆန္တေတာင့္ ထြက္အံက်လာတယ္။
သူတို႕ဟာ ...
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အဲဒီက်ည္ဆံနဲ႕
“ေက်ာင္းဖြင့္ျပီ” ဆိုတဲ့ စာကိုေရး
ေသြးစြန္းလက္ေတြနဲ႕ ပ်ဴငွာစြာ
ဖိတ္ေခၚၾကပါျပီ။

(၂)
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕
ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ အခန္းလြတ္တခုဟာ
တျဖည္းျဖည္း ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ျပန္ငယ္ရြယ္သြားတယ္၊
အရင္က မျမင္ရတဲ့ ဟုိတုန္းက အရိပ္ေတြ
နံရံေတြ၊ ခံုတန္းလ်ားေတြဆီက လြန္႕လူးထ
အဲဒါ ... “ေအာင္ဆန္း” တုိ႕၊ “ေက်ာ္ျငိမ္း” တို႕၊ “သိန္းေဖ” တို႕၊ “ညိဳျမ” တို႕ရဲ႕
၀ိညာဥ္ေတြပဲ ...
ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးကို သူတို႕ျမတ္ႏုိး
ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သူတုိ႕ရုန္းကန္
အာဏာရွင္ကို ဖီဆန္ခဲ့ၾကတယ္။
ခု ... သူတို႕ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြဟာ
“ကမၻာမေၾကဘူး ... ... ...
ငါတို႕ေသြးနဲ႕ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတး ...”
သီခ်င္းေလး နားဆင္ရင္း
ရာဇ၀င္ရဲ႕ တေက်ာ့ျပန္စိမ္ေခၚပဲြကုိ
မ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။

(၃)
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕
ဒီဘက္ေခတ္ ၁၉၈၇ - ၈၈ ႏွစ္မ်ားထဲမွာပါ
တကၠသိုလ္စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ
ျဖဴ၀ါး၀ါးအရိပ္တခ်ိဳ႕
စာထိုင္ဖတ္ေနၾကတယ္။
တခိ်ဳ႕ဖတ္တာ .. ကဗ်ာစာအုပ္
တခ်ိဳ႕ဖတ္တာ .. သမိုင္းစာအုပ္
တခိ်ဳ႕ဖတ္တာ .. ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္
ရုတ္တရက္
အျဖဴရိပ္တခုဟာ ထုိင္ရာကထ
“ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္ရေတာ့မယ္”
ေနာက္ထပ္ အျဖဴရိပ္တခု စာအုပ္ပိတ္
“ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္ရေတာ့မယ္
ဗမာျပည္ကို ထိတ္တံုးခြ်တ္ေပးရမယ္”
သူတို႕ဟာ တိတ္ဆိတ္စြာ
အခန္းျပင္ကို ထြက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
စာၾကည့္တုိက္ရဲ႕ စာအုပ္ပိတ္သံမ်ား
လြယ္အိပ္လြယ္သံမ်ား
ဖိနပ္စီးသံမ်ား အဆံုးမွာ
ေနာက္ထပ္ အျဖဴရိပ္တခု ထပ္ထြက္ ...
... ... ေနာက္ထပ္ ... ...
... ... ေနာက္ထပ္ ... ...

(၄)
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕
စာမသင္ျဖစ္တဲ့ စာသင္ခန္းတခုမွာ
အရိုးစုတအုပ္ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနတယ္။
အရိုးစုတခုက ... ထုိင္ရာမွ ျဖည္းညွင္းစြာထ
“က်ေနာ္တုိ႕ ေတာ္လွန္ေရး
အာဏာရွင္ေတြ ေနာက္ဆံုးေန႕အထိ”
စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကား
အားလံုးျငိမ္သက္နားေထာင္ေနၾကတယ္။
အခန္းထဲမွာ
အက်ဥ္းေထာင္က ေျပးထြက္လာတဲ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ မိန္႕ခြန္းေတြ
သတိၱဗံုးကို ေႏွာင္ထံုးခတ္
ပတ္ၾကားအက္ေနတဲံ ရန္သူ႕မ်က္ႏွာေတြ
အဲဒီမွာ ... အရိုးစုတခုက လက္သီးဆုပ္
သူ႕ႏႈတ္က တိုးတိုးေလးေျပာ
“ေတာက အေဖန႔ဲအေမေတာ့
က်ေနာ့္ကို ေမွ်ာ္ေနၾကေတာ့မယ္ဗ်ာ”
ေၾကကြဲစြာ သူ႕မ်က္လံုးေပါက္တဲက
မ်က္ရည္ျဖဴတစက္
စီးသက္က်လာတယ္။

(၅)
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕
ပရ၀ဏ္ အ၀င္အထြက္လမ္းေတြမွာ
အခ်ဳပ္ကားျပာျပာၾကီးေတြ
ဒရၾကမ္းႏွင္ေနၾကတယ္။
အဲဒီကားၾကီးေတြထဲမွာ
“ကမၻာမေၾက၊ ဗမာေျပ .. ဒါတုိ႕ေျပ
ဒါတို႕ေျပ ..တုိ႕ပိုင္တဲ့ ေျမ” ဆုိတဲ့
ေတးသံသာယာ
ညီညာစြာ ပဲ့တင္ေပၚထြက္
ေက်ာင္းသားလက္ေတြ ေသြးစိမ့္ယုိစီးခဲ့ျပီ
အခ်ဳပ္ကားျပာျပာၾကီးရဲ႕ ဦးထိပ္မွာ
သူတို႕ရဲ႕ တံဆိပ္ ... တုိ႕ရဲ႔အလံ
ဦးေခါင္းခံြမွာ အရိုးႏွစ္ေခ်ာင္း ကန္႕လန္႕ျဖတ္ထားတဲ့ သ႑န္သာ ျဖစ္တယ္။
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းအိုၾကီးဟာ
ထြက္ခြာသြားတဲ့ အခ်ဳပ္ကားေနာက္
ေျပးလိုက္ခလုပ္တုိက္ျပီး လဲျပိဳက်
ခိ်ဳလြင္ရွတတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံထြက္ရမယ့္အစား
“သားေရ အေမ လိုက္ရွာေနတယ္ေလ .. သားေရ”
ဆိုတဲ့ ငိုရႈိက္ညည္းတြားသံအျဖစ္နဲ႕သာ
ရာဇ၀င္တုန္ခါေအာင္ ျမည္ဟည္းလာခဲ့ျပီ။

(၆)
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕
နီေမာင္းေသာလမ္းၾကီး၊ လမ္းငယ္မ်ားမွာ
ေဒါင္းအလံတလူလူလႊင့္ထူလို႕
ေက်ာင္းသားေတြ ခီ်လာပါျပီ
ရင္တအံုလံုးပြင့္ထြက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားက
ေရွ႕ဆံုကအလံကိုင္ျပီး ေသြးပြက္ပြက္အန္ထြက္ေနတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြက
ေနာက္က ခီ်တက္လိုက္ပါလာတယ္။
“ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ... တုိ႕အေရး”
“အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးေရး ... တုိ႕အေရး” တဲ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တခါတည္း အသုဘခ်ရင္း
တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကရတဲံ ငါတို႕ရ႕ဲေတာ္လွန္ေရး
ဘယ္ေတာ့မွ ... အရံႈးမေပးဘူးေဟ့ ...
ေသနတ္သံတခ်က္ေဖာက္ရင္
ရာဇပလႅင္မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားမယ္ ...
ေနာက္ဆံုးေန႕အထိ ...

(၇)
ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ အင္းလ်ားေရျပင္ဟာ
ရုတ္တရက္ ရဲရဲနီေစြးသြားတယ္။
ခ်က္ျခင္းပဲ ေရေငြ႕ပ်ံတက္
ေကာင္းကင္ထက္မွာ တိမ္အျဖစ္ မုိးစက္ခို
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ မိုးေသြးေတြ ျပန္ရြာခ်
လွ်ပ္ေတြျပက္၊ မိုးေတြျခိမ္း ... ... ...
ဒိန္းဒံုး ဆူညံသြားတယ္ ...
အဲဒီအခါ ... ေက်ာင္းေတာ္မွာ ...
ပန္းေတြ ဖ်တ္ကနဲ ပြင့္ၾက
ငွက္ဆိုးေတြ ေ၀ါကနဲ ထပံ်ၾက
သစ္ရြက္ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပၾက
ခံုတန္းလ်ားေတြ အုတ္ဂူအျဖစ္ေျပာင္းလဲၾက
ေျမၾကီးေတြ တုန္ခါေတာ္လဲၾက
တုိ႕အေရး .. တို႕အေရး .. တုိ႕အေရး .. တို႕အေရး
ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႕
ဗမာျပည္ၾကီး တ၀ုန္း၀ုန္းရုန္းကန္
ႏိုးထျပီး ေနာက္ဆံုးျငိမ္သက္သြားတဲ့အခါ
ငါတို႕ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဟာ ... ...
တလဲ့လဲ့ တ၀င္း၀င္း
ေသြးနီေရာင္ ေတာက္ပခါ ...
အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းတို႕ရဲ႕
ဂူဗိမာန္ၾကီးပမာသာ တည္ရွိေနပါေတာ့တယ္ ...။

(၈)
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးၾကား
ခု ... ေသြးပင္လယ္ၾကီးျခားေနပါျပီ ...
“ေက်ာင္းဖြင့္ျပီ” ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ေတြဟာ
ေသြးပင္လယ္ၾကီးကို ေက်ာ္နင္း
ထံုးတံတားၾကီးကို ေက်ာ္ခင္းေပးတယ္။
တခ်ိဳ႕ေတြက ေက်ာင္းတက္လာၾကလိမ့္မယ္ ...
အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ...
“အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပါ” လို႕
စိတ္မေကာင္းစြာေျပာရင္း ...
ထံုးတံတားကို ေလွ်ာက္နင္း ...
ေက်ာင္းခန္းအတြင္း ၀တၱရားအရထိုင္
ငါတို႕ ... နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါတယ္ ...
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ...
“ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္” ေကာင္းေၾကာင္းေျပာရင္း
ထံုးနံ႕သင္းတဲ့ ပန္းခင္းကိုျဖတ္ ...
ရီးစားထားဖို႕ ေက်ာင္းျပန္တက္လိမ့္မယ္။
အဲဒီလုိ ... လူစားေတြကိုေတာ့ ...
ငါတို႕က ခြင့္လႊတ္သည့္တိုင္ေအာင္
ရာဇ၀င္က ခြင့္မလႊတ္သေရြ႕
သူတို႕ဟာ ... သမိုင္းမွာ ...
“သစၥာေဖာက္” မ်ားသာျဖစ္တယ္။

(၉)
ေက်ာင္းသားနဲ႕ေက်ာင္း
တေန႕ေတာ့ ေပါင္းရမွာပဲ
ငါတို႕ေတြ ေသြးပင္လယ္ကို ျဖတ္ကူးျပီး
ေက်ာင္းၾကီးဆီ အေရာက္သြားၾကမယ္။
ေသြးပင္လယ္ၾကီးဟာ
တေငြ႕ေငြ႕ပူျခစ္ ဆူပြက္
ထက္ေကာင္းကင္ မုန္တိုင္းတို႕ အစပိ်ဳး
ေသြးလႈိင္းတံပိုး တ၀ုန္း၀ုန္းျပင္းထန္
ငါတို႕ေတြ
ငါတို႕ေတြ လွည့္မျပန္ဘူး၊
ငါတို႕ထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ...
ကိုယ့္အရိုးကိုယ္ခ်ိဳး ေလွအျဖစ္ထြင္းထု
ငါတုိ႕အထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ...
ကိုယ့္အသားကိုယ္လွီး ေလွနံရံအျဖစ္ ခင္းရုိက္
ငါတို႕အထဲက တခိ်ဳ႕ဟာ ...
ကုိယ့္လက္ဖ၀ါး ကိုယ္ရုိက္ျဖတ္
ေလွရြက္အျဖစ္ စပ္ခ်ဳပ္
မုန္တိုင္းကို ခဲြ၀င္
ေသြးပင္လယ္ကို ျဖတ္ျပီး
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဆီသြားဖုိ႕
လုပ္ေနတယ္...။

(၁၀)
ေနာက္ဆံုးမွာ ...
ေဒါင္းအလံကို ... ေျဇာင္းဆန္ေအာင္ လႊင့္ထူရင္း
အမွန္တရားတခုထံ
ငါတို႕ သစၥာအဓိဌာန္ျပဳ
အို ... သူရဲေကာင္းတို႕
အုိ ... က်ဆံုးခဲ့ေလေသာ
ဒီမိုကေရစီ တုိက္ပဲြ၀င္
သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း ...
သူရဲေကာင္းတို႕
ထာ၀စဥ္မပ်က္ျပယ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
ျမင့္ျမတ္စြာ က်ဆံုးခဲ့ေသာ ...
သင္တို႕၏၀ိညာဥ္တန္ခိုးေတာ္မ်ားသည္
ငါတို႕၏ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာ ...
ထက္ေအာက္၀န္းက်င္၌
ပံ်႕ႏွံ႕တည္ရွိၾကကုန္ေတာ့၏။
ထိုေသာ ...
သင္တို႕၏၀ိညာဥ္တန္ခိုးေတာ္မ်ားသည္
ငါတို႕၏ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ႕အျပားသို႕
ထုိးေဖာက္ယိုစိမ့္စီး၀င္ကာ
ရဲရင့္ျခင္းမွာ ငါတို႕အားျဖစ္တည္ေစေတာ့၏။
အုိ ... သူရဲေကာင္းတို႕
အို ... က်ဆံုးေလေသာ
ဒီမိုကေရစီတုိက္ပဲြ၀င္
သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း သူရဲေကာင္းတို႕
ဗမာျပည္ကို ရွိခိုးကာ
ဤေသြးပင္လယ္အား
ငါတို႕ ျဖတ္ကူအံ့
မုိးလံုးျပည္ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးသံမ်ားၾကားမွာ
ငါတို႕၏ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျမင္ပါေစသတည္း။ ။

(ေရႊဘုန္းလူ)